Het internaat

Hoofdstuk 4

Robine's POV

"Weet je zeker dat je niet mee de stad ingaat?" Toen we klaar waren met ontbijten waren we allemaal naar onze kamer gegaan, omdat er om dit uur nog geen winkels open waren. "Ik moet mijn spullen nog uitpakken, het regelement lezen, mijn rooster gaan halen en volgens die vrouw aan de inkom zouden mijn andere spullen vandaag gebracht worden om 2u," Zeg ik met een glimlach, "Toch bedankt, Lucy." Ze glimlacht en knikt begrijpend. "We zullen niet lang weg zijn, dat beloof ik je! We zullen je wel helpen met je spullen!" Ik moet lachen. "Je hebt mijn nummer, dus je kunt me altijd bereiken!" Zegt ze nog net voor ze de kamer verlaat.

Hier zit ik dan, in mijn eentje. Ik vind het helemaal niet erg! Iedereen heeft tijd voor zichzelf nodig en ik moet nog zoveel doen voor morgen. Met een zucht leg ik mijn koffers op mijn bed en doe ze open. Voor ik ook maar iets uit mijn koffer pak om in mijn kast te hangen zet ik mijn iPhone op shuffle. Zonder muziek kun je toch niet opruimen!? Hij speelt als eerste liedje 'All about that bass - Meghan Trainor' en ik hou echt zoveel van dit liedje! Al zingend begin ik mijn kleding in de kast te leggen. De kast is niet zo groot, dus mijn truien en broeken leg ik boven in de kast op de schappen, ik heb wel nog genoeg plaats voor schoenen onderaan in de kast. Ik had maar 3 paar schoenen meegenomen, omdat je in twee koffers niet veel kunt steken. Mijn zwarte Nike's, een paar Dr. Martens laarzen in het zwart en dan nog een paar lage witte All Stars. Het liedje 'Let it go - Demi Lovato'  begint te spelen en ik zing natuurlijk zo hard als ik kan mee. Ik vind Frozen één van de beste Disney films ooit! Mijn zware koffers leg ik onder mijn bed en begin wat te dansen op de muziek. "Let it go, Let it go. Can't hold it back anymore. Let it go, Let it go. Turn away and slam the door. I don't care what they're going to say," Zing ik luid. Met een ruk draai ik me om als ik iemand op de deur hoor kloppen. Ik hoop dat er niemand komt klagen om mijn zangtalent. Ik loop naar de deur en doe open, het is Chris. "Heey," Zeg ik met een klein glimlachje. "Dag, Elsa," Zegt hij lachend en loopt de kamer binnen zonder toestemming. Ik kuch en hij opent gewoon zonder schaamte mijn kast. "Wat doe je? Wat kom je hier eigenlijk doen?" Hij sluit de deur van mijn kast en kijkt me met samengeknepen ogen aan. "Lulu zei dat ik je moest komen helpen." "Wie is Lulu?" Is dat wel een naam? "Lucy. Dat is haar bijnaam," Hij lacht even en gaat dan op de rand van mij bed zitten. Ik wil niet alleen in een kamer zijn met hem... "Dus waar kan ik je meehelpen?" Vraagt hij op een vriendelijke toon, zo heb ik hem nog nooit gezien. "Je kunt eigenlijk met niets helpen. Mijn andere spullen zijn er nog niet en mijn kleren hangen al in de kast." "Dat heb ik gezien."

Na een lange stilte besluit ik om naast hem op mijn bed te zitten, deze situatie is zo ongemakkelijk! Ik hoop dat de andere snel terug zijn. Uit mijn nachtkastje pak ik het schoolreglement en begin te lezen. Ik zucht terwijl ik de eerste zinnen lees, er is zoveel tekst. "Waarom lees je dat?" Ik kijk even over het boek en kijk recht in zijn ogen. Ze zijn prachtig. Ik dacht dat Dave de mooiste ogen had, maar deze zijn nog veel mooier. Ze hebben zo'n mooie blauwe kleur, dat je er gewoon naar moet blijven kijken. "Ik weet dat ik mooi ben, maar daarom moet je niet zo naar me kijken," Zegt hij met een arrogante glimlach. Net als ik begon te denken dat hij oprecht vriendelijk kon zijn, zie je zijn ware aard.. "Ego," Zeg ik zacht en rol met mijn ogen. "Ik lees dit domme boek omdat ik niets weet over een internaat" "Dan vertel ik je gewoon wat," Hij glimlacht en doet zijn schoenen uit. Met zijn voeten gaat hij op het bed zitten en draait zich naar me toe. Hij kijkt me aan en glimlacht nog steeds als een bezetene. "Ga je zo blijven zitten?" "Jij voelt je snel ergens thuis," Zeg ik terwijl ik mijn schoenen uitdoe en in kleermakerszit op het bed, net voor zijn voeten ga zitten. Hij lacht en ik bijt zacht op mijn lip. "Wat weet je al?" Vraagt hij. "Nou, ik weet dat er een ochtendbel is en dat de deuren hier niet zo licht zijn." Er ontstaan denkrimpels op zijn voorhoofd en hij lijkt zo ver weg in zijn gedachten dat het schattig is. "Hebben Margo en Lucy je al iets vertelt over de kamerverdeling?" Ik schud mijn hoofd en luister aandachtig naar wat hij te zeggen heeft. "Toen je ouders je hebben ingeschreven konden ze kiezen met hoeveel personen je op een kamer ligt, een één persoonskamer kan niet en sommige hier konden niet kiezen omdat alle andere kamers al bezet waren." Ik knik en leg mijn handen op mijn benen. "In het gebouw zijn verschillende verdiepingen en je hebt waarschijnlijk al gemerkt dat er geen lift is. Op de eerste verdieping heb je een ziekenzaal, de eetzaal/kantine, de bieb,  een gamekamer, en dan de balie waar er altijd wel iemand anders zit. In de gamekamer zijn er automaten met eten en drinken (geen alcohol), een pooltafel, twee hele grote banken, een tv, een ps3 en een Wii. Je moet op voorhand naast de automaten op een papier schrijven wanneer jij wat wilt doen, maar het is altijd vanaf 7u televisie en als je wilt meekijken moet je overeen komen met wat de andere willen zien." "Hoe werkt het als je de stad in wilt gaan?" Vraag ik zacht. "Je moet eerst toestemming vragen aan meneer Kowlier, als je een paar waarschuwingen en al vaak naar buiten bent gegaan, moet je sowieso in het internaat blijven. Maar als hij je toestemming geeft, moet je je eerst nog gaan uitschrijven aan de balie en als je dan weer terug bent, moet je je aanwezigheid melden." Klinkt allemaal logisch. Het verast me, maar ik luister graag naar Chris. "De meisjeskamers zijn op de tweede en derde verdieping, de jongenskamers zijn dan op de derde en vierde en dan de twee laatste verdiepingen zijn voor het personeel. Om 10u moet je in je eigen kamer zitten en om 11u moet je slapen, zodat je zonder moeite kunt opstaan als de ochtendbel afgaat." 

Chris stopt midden in een zin over hoe je meneer Kowlier boos kunt krijgen als we iemand op de deur horen kloppen. "Binnen," Roept hij nog voor ik iets kan zeggen. "Dit is mijn kamer, niet de jouwe." Hij kijkt me even niet begrijpend aan en haalt dan zijn schouders op. De deur gaat open en er staat een vrouw in de deuropening. "Is Robine hier?" Vraagt ze met een glimlach. "Ik ben Robin." "Oh goed, je spullen zijn aangekomen en ik kom dus vragen of je ze wilt komen halen." Ik kijk even naar Chris en zie dat hij duidelijk aan het flirten is met de vrouw, terwijl ik gewoon naast hem zit en hij doet het dan nog in mijn kamer... "Oke, bedankt. Ik kom ze zo halen." Als de vrouw weg is geef ik Chris een schop en hij kijkt boos. "Waar was dat voor nodig?" "Je staat gewoon te flirten met die vrouw, terwijl ik naast je zit en je doet het dan nog in mijn kamer!" Hij staat op en kijkt nog steeds boos. "Dat geef je nog altijd niet het recht om me te schoppen en niet alles draait om jou! Je mag al blij zijn dat je naast me mag zitten," Zegt hij. Ik zucht en loop zonder nog iets te zeggen mijn kamer uit. Hoeft hij echt altijd zo arrogant te zijn? Hij is niet perfect. Ja, hij is super knap, maar dat betekent niet dat hij zo tegen me moet doen. Al stampvoetend loop ik naar de balie en pak een doos die op de grond ligt op. Nu moet ik alles zelf dragen, leuk...

Na een paar dozen naar boven te hebben gedragen is er nog maar één in de balie. De doos is enorm en hij weegt ook heel veel. "Hey, ik zie je al een tijdje sukkelen met die dozen en ik vroeg me af of ik je kan helpen," Zegt een jongen achter me. Ik draai me om en kijk de jongen even aan. Hij draagt een bril, heeft blond haar en blauwe ogen. Niet lelijk, helemaal niet lelijk. Die nerd bril staat nog sexy! Ik glimlach en knik. "Je mag me altijd helpen met deze doos naar boven te dragen," Zeg ik met een glimlach. Hij pakt de doos zonder moeite op en loopt samen met mij naar mijn kamer. De vrouw van de balie had me enkele keren glimlachend aangekeken, maar zelf glimlachte ik niet naar haar. Ze had niets fout gedaan, maar het irriteert me toch dat Chris gewoon met haar aan het flirten was. "Mijn naam is trouwens Robine," Zeg ik met een glimlach. "Mooie naam. Ik ben Tom." Hij stopt even en gaat voor me staan, met de doos nog steeds in zijn handen. "Hé, Brilsmurf!" Hoor ik iemand roepen en hij draait zich meteen om. "Ik help haar, ga jij maar weer bij Je nerd vriendjes in de bieb," Zegt Chris. Hij pakt de doos uit Tom's handen en blijft naar hem kijken. Tom draait zicht naar me toe en glimlacht lichtjes voor hij vertrekt. "Dag, Tom!" Roept ik nog, maar hij loopt gewoon door. "Flirt niet met die nerd." Chris lijkt geïrriteerd. Ik kijk hem boos aan en probeer de doos uit zijn handen te pakken, maar hij draait zich om en loopt door. Ik loop hem achterna en stop voor zijn voeten, waardoor hij ook moet stoppen. "Waar was dat voor nodig? Die jongen is super lief en jij doet weer arrogant. Hij hielp me tenminste." "Oh, kom op," Zegt hij zuchtend en legt de doos op de grond. Hij kijkt me aan en begint te lachen. "Wat?" "Heb je echt niet door dat die nerd je alleen helpt in de hoop dat je zijn vriendinnetje wordt?" Ik kijk niet begrijpend en denk even aan Tom. Hij ziet er niet uit als iemand die zoiets doet... "Ik geloof er niets van." Ik buig voorover en probeer de doos op te heffen, maar dat lukt niet. In de doos zitten allemaal boeken en boeken wegen nu eenmaal veel. Chris zet zijn voet op de doos en nu krijg ik de doos al helemaal niet meer omhoog. "Stop toch eens met me lastig te vallen," Roep ik bijna boos. Een aantal mensen die door de gang lopen kijken ons aan, maar lopen daarna gewoon door. "Jij zou iets aan je grote mond mogen doen," Zegt hij zacht en pakt de doos van de grond. "Je kunt die doos niet eens dragen, dus ik help je." Waarom wilt hij me helpen? Tom wilde me helpen en toch moest hij zich bemoeien. Ik begin deze jongen stilaan te haten.. Zonder nog een woord tegen elkaar te zeggen lopen we naar mijn kamer. Hij legt de doos op mijn bed en kijkt me daarna doordringend aan. "Bedankt," Zeg ik schor. Hij knikt en loopt richting de deur. De deur gaat nog open voordat hij hem kan openen en de andere komen lachend de kamer ingestormd. Margo en Lucy helpen me meteen met de spullen uit de dozen te halen, Chris vertrekt zonder nog iets te zeggen. "Wat heeft hij nu weer?" Zucht Dave en helpt me net zoals de andere met alles uit de dozen te halen. "Ik weet het niet," Zeg ik zonder emotie en zet een foto van Maarten en een foto van mijn ouders op het nachtkastje. Ik blijf kijken naar de foto van Maarten. Ik zit op zijn rug en we staan allebei te lachen, dat was nog toen we gelukkig waren... 

OMFG! Ik wil jullie allemaal bedanken! In minder dan een dag is dit verhaal 250 keer gelezen en is hij meer dan 22 plaatsen gestegen in de categorie Romantiek! Om een hele tijd niet actief te zijn op wattpad is dit echt enorm! :O IK HOU VAN JULLIE! <33