HIS TRAGEDY (The Trilogy of Amadeo Brothers Book 1)

Chapter 11

Chapter Eleven
Half Truth

I feel so empty. Wala na akong maramdamang kahit ano. Everyone do believe that guys doesn't cry but we are. Tao rin kami, nasasaktan at umiiyak. We also feel pain, longing, sorrow and sadness. Nakakabakla man pero wala akong pakialam. Halos pagtinginan na ako ng lahat ng taong dumaraan dahil nakaluhod pa rin ako hangang ngayon.

Nang mahimasmasan ako ay pinahid ko ang mga tumulong luha mula sa aking mga mata. Tumayo ako at hindi na nag-abalang pagpagan ang slocks kong puting puti na. Naglakad ako paalis na parang wala sa sarili. Wala akong pakialam sa paligid ko hangang sa hindi ko namalayang nakatawid na pala ako.

A big impact pushed me from three meters away. Mulat na mulat ang aking mga mata habang nakahiga at nakatingin sa ulap. Instead feeling pain from my back or wherever part of my body when my head hurts. Sa sobrang kirot nito ay nawalan na lamang ako ng malay hangang sa wala na akong ibang makita kung hindi itim.

"I love you"

"Cosmo, tumingin ka nga sa dinaraanan mo. Mababangga ka oh"

"Hahaha. Ang cute cute mo po"

"Hahahaha stop it. Na-hahaha nakiki-hahaha liti ako hahaha"

"I miss you baby"

"Happy monthsary"

"Happy 30 days"

"I love you to the moon and back kahit mukha kang bangag"

"Hmmm. Hmmmm" ungol ko nang bigla na lamang akong mamulat. Nagkaroon na ako ng malay at sa mga nakikita ko ngayon nasa loob na naman ako ng hospital. Naririnig ko ang iyak, pag-aalala at pagkakaroon ng pag-asa sa mga taong nakapaligid sa akin ngayon. Maya maya pa'y lumapit na iyong doctor at itinutok sa mga mata ko iyong flashlight. Hindi ako makakilos maging pagkurao ay hindi ko magawa.

I saw her again. She's smiling, she's laughing and— crying. I tried to reach out for her but I can't. Unti unti kong nararamdaman ang pagtulo ng luha mula sa aking mga mata. Maya maya pa'y biglang nandilim na naman ang lahat.

Nang muli akong magising ay mas magaan at mas maayos na ang pakiramdam ko. Wala na ring oxygen tube sa bunganga ko. Tanging dextrose at benda sa ulo, kamay at paa na lang ang naiwan. Wala akong kamalay malay kung bakit nandito ako ngayon. But as soon as I opened my mouth, isang pangalan lang ang lumabas sa bibig ko. "Ember"

Lahat ay nagsilapitan sa akin. Kapwa sila gulat na nakatingin sa akin. Insaw dad, Logan, Lortham and Georgina but the person I was looking for was not here. Nagsimula akong makaramdam ng inis at sumigaw nang sumigaw ng Ember.

Unti unti akong inaantok at pumipikit na ang aking mga mata dahil, sa itinurok ng nurse sa dextrose ko.

"Will you be my girlfriend?" tanong ko habang nasa harapan kami ng maraming tao. Nasa loob kami ng gymasium ng university kung saan kami nag-aaral. Nakaluhod ang kanan kong paa habang tama lang ang pagkakabend ng isa. Hawak ko sa kamay ang isang singsing na may pusong bato sa gitna.

That's a real diamond but I don't care as long as it's her. Sa likod ko ay ang mga kaibigan kong sina JM, Lemuel, Bryan, Gabriel at Nathan habang hawak hawak ang limang plakard kung saan nakadikit ang mga salitang 'Will you be my Girlfriend" Naluluhang nakatingin sa akin si Ember. Hindi ko alintana ang mga tingin ng mga estudyanteng nasa loob ng gymnasium because my eyes are just into hers.

Nang tumango siya ay naghiyawan na ang lahat. Iyong mga kaibigan ko naman ay inihagis iyong mga plakard at nagpasabog ng confetti. Hindi pa rin ako tumatayo hangga't hindi ko naririnig na sinasabi niyang oo. Nakailang tango pa siya habang nakatakip ang kaniyang mga kamay sa kaniyang mukha. She then finally said yes.

Walang mapagsidlan ang buong galak at saya na nararamdaman ko dahil, sa wakas kami na. Kami na ng taong una at gusto kong huli ko nang mamahalin. Wala na akong ibang hihilingin pa kung hindi magtagal ang relasyon namin at sana siya na hangang sa pagtanda.

Agad akong tumayo at isinuot iyong singsing sa gitnang daliri ng kaliwang kamay niya. Niyakap ko siya nang napakahigpit. Ayaw ko na sana siyang pakawalan nang magreklamo siya. "Hindi na ako makahinga" aniya. Bumitaw naman ako sa pagkakayakap sa kaniya and pouted my lips before mouthing those words. "Kiss me" sambit ko na mas lalong nagpaingay sa mga nanonoud at lalong ngumuso.

Natatawa naman niya akong binelatan at umiling. "Huwag dito, PDA" natatawang sambit niya kaya napatawa na lang rin ako.

"I love you"

"I love you too, Cosmo"

But after she said those words, bigla siyang humakbang paatras. Palayo sa akin habang nakangiti. Hindi ko alam kung bakit hindi ko maigalaw ang mga paa ko upang sundan siya. Unti unti na siyang naglalaho. "Ember"

"Ember"

"Ember"

"Ember. Noooo!!!"

Agad akong napabalikwas mula sa pagkakahiga. Nagulat sina dad, Logan at Lortham dahil sa iniasta ko. Inilibot ko ang paningin ko pero ng hindi ko makita si Ember ay inalis ko ang dextrose sa kamay ko. Agad akong tumayo pero dah hindi ko pa kaya ay natumba lang ako. Napahiga ako sa sahig habang umiiyak at isinisigaw ang pangalan ni Ember.

Nakita kong nag-aalala na sina dad sa akin. Agad na pinindot ni Lortham iyong red button. Tinulungan naman nila akong dalawa para makabalik sa pagkakahiga. Walang pang isang minuto ay nakarating na agad iyong dalawang nurse at doctor ko. Patuloy pa rin ako sa pagwawala.

"Dad, call Ember please" humihikbing sambit ko. Wala na akong pakialam. Tumango naman si dad sa akin at sumunod sa doctor palabas. Pinakalma naman ako ng dalawa kong kapatid. Maya maya pa'y may sinabi si Logan na hindi ko matandaan.

"Kuys. Get well soon okay? You still owe me that Lomi I asked for you when you were in Batangas. So take care of yourself now so that we could eat it"

"Lomi? Batangas? K-kailan ako pumunta sa Batangas para bumili ng Lomi?"

Agad kumunot ang noo ng mga kapatid ko maging ako rin. They just stared at me when dad came in with the doctor. "Son, how old are you?"

"20" mahinang sambit ko na nagpatigil sa kanila. Para bang nabingi ako sa katahimikang namutawi sa loob ng apat na sulok ng kuwartong iyo. "Why? Do I look not? You're kidding me" natatawang sambit ko pero wala pa rin silang imik.

"Tell me you're just kidding bro"

"Wth?"

"You're not 20. You're already 28" That's the time I find myself speechless at what my dad said. No way!