HIS TRAGEDY (The Trilogy of Amadeo Brothers Book 1)

Chapter 1

Chapter One
Encounter

"Good morning"

"Good morning sir"

"Sir, good morning"

Sari saring pagbati ang naririnig ko sa halos araw araw sa loob ng mahigit limang taon kong pagtratrabaho rito sa company namin. Pakiramdam ko ay mahal ako ng lahat, hinahangaan at nirerespeto.

Tinanguan ko naman silang lahat bago ako pumasok sa loob ng elevator ng pagbuksan ako ni Kurt. Nginitian ko naman ito nang iminuwestra niya ang kaniyang kamay para sabihin pumasok na ako.

Sa limang taong iyon, nasanay na akong maraming tao ang nakapaligid sa akin. Hindi tulad noong nag aaral ako na limitado lamang. Iba iyong nakikita mo iyong mga tao kaysa sa nakakasama mo sila mismo.

Masarap sa pakiramdam na nirerespeto ka hindi dahil sa taas ng antas mo sa buhay kung hindi dahil ganoon ka rin sa kanila. Malaki ang respeto ko sa kapwa ko dahil ganoon kami pinalaki ni mom. Si dad lang talaga ang ayaw na makihalubilo kami sa kahit kanino, mapanganib daw.

Nang bumukas ang elevator ay agad din akong binati ng mga nakakasalubong namin. Napatigil naman ako nang mamataan ko ang gabundok na mga papeles na nakatambak sa desk ko.

Sinulyapan ko si Kurt at nginitian ito. Tumango naman siya sa akin bago kami tuluyang pumasok sa loob.

—

"Sht! Lunch na!" bulalas ko nang masulyapan ko ang wall clock na nakasabit sa office ko. Damn it!

Agad kong inayos ang aking sarili. Huli kong hinablot ang neck tie ko, sinulyapan ko pa ng huling beses ang sarili ko sa salamin nang mahagip ko ang nakangising mukha ng secretary ko.

"Why are you smiling like that?" nagbabanta kong tono. Tumikhim naman siya bago nagsalita. "Sir, malelate na kayo ng ten minutes kapag inalam niyo pa ang dahilan. Goodluck sir" anito na nakuha pang sumaludo.

Tiningnan ko naman siya ng humanda-ka-mamaya look. Ngumisi lamang siya at nakuha pang kumaway sa akin. Nagmadali naman na akong sumakay sa kotse ko nang mapansin kong malelate na nga ako.

Its already 11:47 am and I will travel for almost ten minutes and if I'm not lucky today at matraffic ako, well let's just say goodbye Tiffany. Napangisi ako sa naiisip ko.

Huwag ko na lang kaya siyang siputin? Kaso baka magalit si dad. Napailing iling ako sa sarili kong iniisip. I started my car's engine and make it run as fast as it can just to be there on time. Tifanny's a big deal, well she's my childhood friend and inaanak ni dad.

Siya iyong tipo na isip bata. We are almost 28 pero kung mag isip, akala niya yata tumatanda siya nang paurong. Nang makarating ako sa restaurant na sinabi niya ay agad kong pinatay ang makina ng sasakyan bago bumaba. Sinulyapan ko ulit ang sarili ko sa side view mirror ng kotse ko bago tuluyang pumasok.

Agad kong nakita iyong maliit na babaeng nakaupo sa may bandang gitna ng restau. Curly hair, hazel brown eyes, pointed nose, kissable lips, sexy but she's a no. She's not my type and hindi ako nagmamadali.

Kumaway rin ako pabalik at nginitian siya. Pero bago pa man mahalikan nang puwet ko iyong upuan ay agad niya ako sinunggaban ng yakap. Naagaw tuloy namin ang atensyon ng ibang kumakain doon.

"Hey, I think we just caught their attention" bulong ko. Umalis naman siya sa pagkakayakap sa akin at bumalik sa upuan niya. "I miss you Lothair. It's been three years for Christ's sake" aniya habang natutuwang makita ako. She's really transparent.

"Yeah, three years. You don't have a boyfriend?" maang maangan kong tanong. Napabusangot naman siya sa itinanong ko.

I chuckled at how cute she is right now "You really know how to annoy me you bitch. It's always been you fckr" aniya. Tinakpan ko naman ang bibig niya dahil sa mga salitang lumalabas rito.

"Silly. I was just asking if ever you've changed your mind but I guess you never did" agad namab niyang inalis ang kamay ko sa pagkakatakip nito sa kaniyang bibig. "Its always been you. I don't why, I've been rejected a million times but uhh come on my heart keeps on beating so fast when I see you" pag amin niya.

Tinawanan ko naman siya. "You don't love me. Maybe its just the feeling of being rejected" saad ko naman. She just nods at what I said before looking at the menu. "Set 1 please" aniya sa waiter. Tumingin naman siya sa akin, tinatanong kung anong akin. "Just order the same as yours" sambit ko.

"Ako talaga tigaorder eh no. Ikaw lalaki tapos ako magoorder, hindi ka pa rin gentlemen Lothair" aniya. Nagtinginan ulit ang mga tao sa amin dahil napalakas ang pagkakasabi niya. Tinakpan naman niya ang bibig niya at humihingi ng tawad sa mga tao dahil sa ginawa niya.

Tinawanan ko lang siya ulit.  Nagkuwentuhan lang kami hangang sa dumating at naubos namin iyong order namin. Pagtingin ko sa wrist watch ko ay pasado ala una na. Napasarap yata kami sa kuwentuhan kaya naman agad na akong nagayang umuwi.

"Hey, we need to go. May sasakyan ka naman di ba? May work pa kasi ako, you know paper's work" sambit ko. Tumango naman siya at hinatid ako ng tingin pagsakay ko ng kotse hangang sa makaalis ako.

Pinaharurot ko na ang sasakyan ko paalis. Kailangan ko pa palang tapusin iyong presentation ko for dealing with the Buencamino.

Nasa kalagitnaan na ako ng highway nang maramdaman kong may bumangga sa akin. Nakita ko iyong  tao sa may side view mirror na sumesenyas, ipinaparating na wala lang iyon. Hindi ko na sana papansinin dahil nagmamadali ako.

Hindi kasi ako iyong tipo ng taong palalakihin pa iyong gulo kung kaya ko namang ayusin. Pero mamimihasa kasi iyong iba and worst is they might take you for granted.

Hindi ko alam kung anong pumasok sa kokote ko at hindi ko sinunod ang sinabi niya. Napansin kong may tatlong motor ang tila humahabol sa kaniya. Hinarangan ko siya nang makalayo roon sa mga nakabuntot sa kaniya and as I stop the car I immediately walk out. Paglingon ko ay para bang huminto sa pag ikot ang mundo. It's as if, sinasadya ang pangyayaring ito. Wth?