Τελευταίο Βλέμμα | Βιβλίο 1 ✓

22. Sinners And Blood(y) Kisses

Εκείνη είχε πάψει να ειρωνεύεται, να σαρκάζει, να δυσανασχετεί. Με το ζόρι άκουγες την φωνή της, πέρα από τα ουρλιαχτά πόνου που άφηνε να ξεφύγουν από τα ξεραμένα χείλια της που και που.

Ήταν αστείο, το πιο εκνευριστικά αντιδραστικό άτομο που είχα ποτέ γνωρίσει ήταν η Olivia. Πλέον έβλεπα το κορίτσι να κάθεται σιωπηλό στην καρέκλα της και να παρακαλεί - όταν δεν άντεχε άλλο - να την αφήσουν να φύγει.

Μα δεν μπορούσε να φύγει και το ήξερε πολύ καλά. Αλλά ο πεινασμένος, καρβέλια ονειρεύεται. Η δικιά της θέση μόνο ήταν περισσότερο, μειονεκτική. 

«Πού είναι ο φάκελος;»

Καμία απάντηση.

«Πού είναι; Πες μας και θα σε αφήσουμε να φύγεις.» Ήταν ψέμα και το ήξερε.

Καμία απάντηση.

«Δεν θες να μετανιώσουμε που είμαστε ευγενικοί, έτσι δεν είναι;» Η προσποιητή γλυκιά φωνή τού Arthur προσπάθησε να παρασύρει το παραμελημένο μυαλό της. Τα χείλια της άρχισαν να τρέμουν, τα δάγκωσε σε μία απόπειρα να συγκρατήσει τα σπασμένα κομμάτια τού εαυτού της μπροστά σε ακολασίες. 

«Αφήστε με να φύγω.»

Η Olivia όταν ήρθε σε αυτό το μέρος, τρεις μήνες πριν, είχε την φλόγα επανάστασης, διαμαρτυρίας και αυτοπεποίθησης έτοιμη να κάψει τα πάντα με το πέρασμά της. Τα λιτά μαλλιά της θύμιζαν σπίθες, παρά το ξανθό χρώμα τους. Έμοιαζε αποφασισμένη να φέρει την καταστροφή. Και εν μέρει τα κατάφερε, αλλά η πυρκαγιά που ξεκίνησε δεν ήταν γύρω της, αλλά μέσα στον νοητό κύκλο που περικύκλωσε τον εαυτό της. Και της έκανε εντύπωση πως ήταν δυνατόν να ήταν η μόνη που καιγόταν. Δεν ήταν.

❦

Η φινέτσα τής Natalie είχε κατακτήσει ρεκόρ. Και αυτό της το αναγνώριζα.

Η κοπελιά μπροστά μου με φίλησε γλυκά, για άλλη μία φορά, κρατώντας τα χέρια της στο πηγούνι και τον σβέρκο της. Η γλώσσα της αχόρταγη και ταυτόχρονα εύθραυστη έκανε την δουλειά της σιωπηλά, στέλνοντας συναγερμούς ευφορίας παντού στο σώμα μου.

Τα μάτια της έκρυβαν την λάμψη και παραμόρφωναν χάος. Πίσω από τις πύλες και τις βλεφαρίδες της, ο πόθος της ήταν ταιριαστός με τον δικό μου, σε απόλυτη αρμονία με κάθε κίνηση και ήχο. Σχεδόν μηχανική αρμονία.

Σαν μηχανή.

«Τι έχεις;» την ρωτάω κατευθείαν, αφήνοντας ελεύθερα τα χείλια της από τα δεσμά μου. Πρησμένα και ροδαλά, μαρτυρώντας μικρές αμαρτίες.