Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 48

Nang makatapak roon sa konkretong kahoy ay napasulyap ako sa mukha niya at para akong sinaksak ng makita ang ekspresyon niya. His eyes were so dark and cold. I can't see anything on it even his emotion. His expression were blank. His lips were in a tight grim line. Napatulala ako nang talikuran niya ako para harapin ang lalaking nirentahan niya ng bangka.

Hot tears started to sting from my eyes. 

"Salamat po." malamig ang tinig niya na tinalo pa ang malamig na panahon.

"Oh, ang bilis niyo naman? Hindi niyo ba nagustuhan ang pagbabangka?"

"Nagustuhan po. Salamat." he still said coldly. Pumatak ang luha ko at mabilis ko iyong pinalis habang nakatalikod pa si Kuwai.

"Sige hijo. Sa uulitin." sabi ng lalaki. Humarap muli si Kuwai sa akin at napako ako sa kinatatayuan.

"Let's go home." my hair sway in a cold breeze of air. Ang ilang hibla ng buhok ko ay tinakpan ang mukha ko at tumalikod sa akin si Kuwai nang hindi hinihintay ang sinasabi ko. Ilang segundo akong napatulala nang makabalik sa wisyo.

Napakurap kurap ako at ramdam ko ang luhang nangingilid sa akin. Pinilit kong ihakbang ang mga paa para sundan siya. Nasa likod niya lang ako at humigpit ang hawak ko kay Ice Bear. Hinihiling na ang lambot niya ay mapapasuyo ang bigat sa dibdib.

Hindi ko alam kung paano niya nakakayanang kausapin pa ako. Na nagagawa niya lang diretsong masabi iyon sa akin. Kasi ako, hindi ko siya magawang makausap. Ni hindi ko mabuksan ang mga labi ko para man lang magpakawala ng ilang salita. I can even feel the lump in my throat.

Sumakay kami sa tricyle. Mas lalong lumala ang sitwasyon. Sobrang lamig at tahimik. Mas maliit iyon kaysa sa nasakyan namin kaya magkakadikit talaga kami. Pero hindi nangyari ang inaasahan ko kasi nakasiksik si Kuwai sa gilid na para bang ayaw na ayaw niyang matabi sa akin.

Kaya may ilang pulgada pang espasyo sa gitna. Mas lalong nanikip ang dibdib ko at sunod sunod akong napalunok para pawiin ang pait sa labi. Huminto ang tricycle sa tapat ng resort. Nagbayad si Kuwai. Ilang beses akong tumikhim para subukang magsalita sa kanya at mahanap ko na ang boses ko.

I cleared my throat and when he face me, I open my mouth to speak. 

"K-Kuwai u-uh---"

"Save it. In my state right now, I don't think I can even listen to your words. I need air to breathe, Raiven. Let me." umawang ang labi ko. Mabilis niya akong tinalikuran. My chest heaved when he walk away from me. My eyes heated and my hold on Ice Bear tightens.

I'm still confuse why I push him a while ago but why I feel like tormenting in pain inside my chest. Sinibukan kong maglakad kahit ramdam na ramdam ko ang pangangatal ng tuhod ko na para bang matutumba ako ano mang oras. I'm walking in my instict. Para akong tinakasan ng wisyo. Kung may makakakita lang sa akin ay baka isipin na nababaliw na ako.

Nakarating ako sa lounge ng hotel room. Nakita ko si Helix sa tapat noon. Mukhang gulong gulo at hindi mapakali. Habang hawak ang phone. Mabilis ang daliri niya ng may tinipa roon. Tinapat niya ang phone sa tenga at napamura ng isang mahabang tunog lang ang sinagot sa kabilang linya.

"Fuck!" humigpit ang kapit niya sa phone. Dahan dahan naman akong napahinto sa paglalakad. I think he notice my presence that he turned his head on my direction. I can see how his expression shifted from frustrated to relief. He gasped harshly. Inilang hakbang niya ang distansiya namin at nakita ko na lang ang sarili sa loob ng mahigpit niyang yakap.

Wala akong maramdaman.

"Fuck Raiven! You make me worried as fuck! Where have you been? Bakit nawala ka ng ilang oras?!" halos dumagundong ang boses niya sa buong paligid. Sa sobrang panghihina ko ay hinayaan ko na lang siya.