Ruling The Last Section (Season 1)

Kabanata 21

Kabanata 21:
Stop

I can't help myself but to winced in pain whenever I move my arms. Nagsusulat ako para doon sa homework activity namin. Napapasinghap ako at napapakagat labi habang igagalaw ang braso. Sakto pa na ang sugat ay sa kanan kong braso, na ginagamit ko pang-sulat.

Tiniis ko na lang ang sakit dahil kung hihinto ay hindi ko iyon matatapos. Nag-gupit, nagdikit at nagdisenyo na ako pagkatapos magsulat. Habang ginagawa iyon ay hindi ko maiwasang maalala ang nangyari. Hindi ako galit kay Pierce, inaasahan ko na ang reaksiyon niya na iyon dahil nagbanta na rin naman si Rylan sa akin.

Hindi ko lang maiwasang mag-alala para kay Ashtyn at Hayden. Kung galit siya sa akin puwede namang huwag niya ng idamay ang dalawa. Mga bata pa iyon at walang laban sa kanya. I puffed a loud breath. This is my decision and this is what I want, so I must deal with consequences.

Natapos ko ang homework ng gabing iyon. Alas otso na ng matapos ko ang lahat. I smiled sadly as I write Pierce name on the front page. Kung totong wala siyang pakialam, bakit siya nagsolve at binigay sa akin ang sagot. I knew it, he's concern a bit about this homework. Tinatago niya lang sa hindi malamang dahilan.

Ni hindi ko nga alam na naisulat niya pala iyong mga equations at problems. Tinignan ko iyon isa isa at humanga ako na ang lahat ng sagot ni Pierce ay kumpleto, pati na rin ang solution. Naglinis ako ng mga kalat at kumain.

I was sitting in my bed as I softly put an ointment in my wound. Namumula na iyon at may paharteng kulay ube. Alam kong hindi iyon magandang senyales lalo na at sa kunting galaw lang, naiiyak ako sa sakit. Ayoko naman na magliban sa klase lalo na at maraming ginagawa ngayon. Ayoko rin na magduda sila kung ano ang rason at biglaan na lang akong di pumasok.

Kaya kinabukasan halos stiff akong naglalakad sa hallway. I put an ointment here a while ago and a gauze. Uminom na rin ako ng painkillers para mabawasan ang sakit pero bahagya pa rin siyang mahapdi kapag igagalaw. Hindi na nga nakasukbit ang bag sa kanan kong balikat. Hinayaan ko na lang iyon sa kabila.

"Raiven!" I stiffined in my walk when I heard Xerox's voice. Alam ko ang paraan niya ng pagbati sa akin tuwing umaga. Mabilis akong humarap sa kanya at bago niya pa mailapag ang braso sa balikat ko para akbayan ako ay mabilis na akong umiwas.

Naiwan sa ere ang braso niya at nalaglag. Naningkit ang mga mata sa nagpapanik ko pang pag-iwas sa braso niya. Pero sinubukan ko na ngumiti kahit na napangiwi ako dahil sa biglaang paggalaw.

"G-Good Morning." nanginig ang tinig ko sa pinaghalong sakit at pangamba. Kahit puro kalokohan si Xerox ay alam kong may isip siya para mapagtanto kung may mali sa akin. I'm wearing a uniform so they won't see my wound in my shoulder. Natatakpan iyon kaya ang tangi ko lang talagang problema ay ang kilos ko.

"Anong problema?" tanong ni Xerox at kumalabog ang puso ko.

"Sa bango kong 'to tinatanggihan mo ako?" aniya at ngumisi. Sinubukan na lapitan muli ako pero humakbang ako paatras. Naningkit lalo ang mata niya.

"Tara n-na sa classroom. Baka malate pa tayo."

"Tsk, ang aga pa kaya. Punta muna tayo sa canteen!"

"Busog ako, pasok na tayo." palusot ko at sinusulyapan siya sa likod ko para tignan kung susubukan niya ba muli akong akbayan. I sigh in relief when he seems that he won't put his arm on my shoulder. Sinabayan niya na lang akong maglakad.

"Parang may kakaiba sayo ngayon?" I gasped mentally on his question. I forced myself to wear the straight face expression even I can feel the pain.

"Anong kakaiba? Wala naman." pagmamaang-maangan ko para hindi na siya magduda pa. He squinted his eyes at me. He tried to block my way but I didn't let him. I smack his chest and he whimpered.