Daddy ✔️[Book 1]

~43

Αυτό το κεφάλαιο έχει τεράστια συναισθηματική αξία για μένα. Διαβάστε το funfact κάτω και θα καταλάβετε ;)

I want you to stay, even though you don't want me

~~~

2 χρόνια πριν... (part 1)

"Προσπάθησε σε παρακαλώ να χαμογελάσεις. Κάντο για τους γονείς σου"

Τα λόγια της θείας μου επαναλαμβάνονται συνέχεια στο μυαλό μου, κάθε φορά που κάποιος από τους ηλίθιους καλεσμένους έρχεται για να με χαιρετήσει και να με φιλήσει σταυρωτά στο μάγουλο για να μου ευχηθεί για τους γονείς μου.

Βαθιά ανάσα.

Θα περάσει. Θα περάσει, γαμώτο. Και μετά θα πας στο δωμάτιό σου και θα κλάψεις με τις ώρες. Απλά μείνε τώρα ψύχραιμη. Σε παρακαλώ.

Η μητέρα μου στην άλλη άκρη της εκκλησίας με κοιτάζει χαμογελαστή. Το χαμόγελό της προφανώς δεν φτάνει μέχρι τα μάτια της. Ακριβώς όπως και το δικό μου.

Ο Μάικλ δίπλα της την κρατάει στην αγκαλιά του όσο μιλάει με κάτι φίλους του.

Ο Άλεξ είναι εξαφανισμένος.

Και εγώ θέλω να κλάψω. Πολύ. Τόσο πολύ που να μην έχω άλλη γαμημένα δάκρυα για αυτόν. Για εμάς.

Ο κόσμος αρχίζει να υποχωρεί και μαζεύω το κουφάρι μου και πηγαίνω προς το μέρος τους. Ο Μάικλ με εντοπίζει πρώτος και έρχεται κατά πάνω μου.

<<Δεν μπορώ να πιστέψω ότι από σήμερα θα είσαι όντως... κόρη μου>> μου λέει σχεδόν συγκινημένος και με τραβάει στην αγκαλιά του. <<Θέλω να πω... αν δεν σε φέρνει σε δύσκολη θέση εννοείται>> μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου.

Του πιάνω το χέρι. <<Νομίζω ότι θα είσαι καλός μπαμπάς>> του λέω ψιθυριστά και ένα δάκρυ κυλάει από το μάγουλό μου.

Γελάει και με σφίγγει ξανά στην αγκαλιά του. 

Κρατήσου. Πρέπει να παραμείνεις ψύχραιμη.

Ακούω τα τακούνια της μαμάς μου από πίσω μας. <<Δεν νομίζω να διακόπτω κάτι;>> ρωτάει και γυρνάμε ταυτόχρονα να την κοιτάξουμε. Είναι πανέμορφη, της το είπα αρκετές φορές.

<<Όχι βέβαια>> της λέει ο άντρας της και μας αγκαλιάζει και τις δύο. <<Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε γίνει όντως μια οικογένεια. Είναι... είναι->>

<<Απίστευτο>> τον συμπληρώνω και γελάει.

<<Είναι απίστευτο!>>