Bizim Hikayemiz ŞER//SOKO

2.0

21. Bölümden itibaren son birkaç bölüm diğerlerine nazaran daha karamsar sorry.

Boşver, herkesle hayal kurulamayacağını anlamış oldun.

HİLAL'DEN

Rüveyda ile evden ayrıldığımızdan beri mal mal dolandırıyorduk.

"Kanka ya sence ne yapmışlardır?"

Rüveyda'nın soruyla birlikte durdum, hâlâ abimden hoşlanıyordu ama abim ondan hoşlanmıyordu. Birlikte olmalarını isterdim fakat abimin hislerini kontrol edemiyordum.

"Ben sadece Sarp ile sevgili olmak istedim Hilal."

Rüveyda'nın sesindeki ağlamaklı ton kalbimin kırılmasına sebep oldu.

Rüveyda'ya bakıp ona sarıldım. "Üzülme aşko, sana erkek mi yok? Hem senin gibi mükemmel biriyle sevgili bulamadıysa onun eşşekliği."

Ona teselli ederken Rüveyda'nın ağladığını duyunca hemen ona baktım.

Biri abimdi diğeri ise en yakın arkadaşımdı ve ikisini de üzülmesini istemezdim.

Rüveyda'yı sakinleştirirken birinin bizim yanıma geldiğini gördüm.

Tanımadığım biriydi ve endişeli bir şekilde bize geliyordu.

"Yardım edebilirim." dediğinde kaşlarımı çatmayı ihmal etmedim.

"Edemezsin tamam mı! Edemezsin!" diye bağırıp koşarak giderken yanımıza gelen çocuğu itip Rüveyda'nın peşinden doğru koşmaya başladım.

*****

ÖZÜM'DEN

'Özlüyor musun beni?'

Yazan mesajı defalarca okudum, gözlerimden akan yaşları silerken ne yapacağımı bilemedim.

Ağlarken Rıfkı'dan gelen fotoğrafı görünce hıçkırıklarımı durdurmayı çalıştım. Fotoğrafı açtığım an kaldırımda oturmuş kendimi görünce etrafıma baktım, bu aşırı derecede rahatsız edici bir olaya dönüyordu.

Yakınımdaydı, çevremde olduğunu bilmek benim canımı acıtırken ne yapacağımı bilemedim. Sadece hıçkıra hıçkıra ağlamaktan başka bir şey yapamıyordum.

Kendime ve ona küfürler etmeyi de ihmal etmiyordum, kimdi bu?

Kaldırımdan kalkıp eve doğru koşmaya başladım, önüme çıkan insanlara çarparak ilerken arkadaşdaki insanların bana küfür ettiğini ya da söylediğini rahatlıkla duyabiliyordum bunu çok fazla umursamadım.

Fotoğrafımı çeken kişi her kimse peşimden gelebilirdi ve bir nevi ondan kaçıyordum.

Apartmana girmeden hemen önce çantamdan cep mendilimi çıkartıp burnumu sildim, birkaç dakika kapının önünde durdum.

Ağlarken yanaklarım kızarıyordu ve evde Ece varsa benim ağladığımı fark ederdi.

Bu olayı kendim çözmeliydim. Yanaklarımı kontrol ettikten sonra her şey normalmiş gibi apartmana girdim.

Merdivenlere doğru ilerleyeceğim sırada karşımda beliren Samet'i görmemle birlikte durmak zorunda kaldım.

"Özüm, biraz konuşalım mı?"

Baya kısa bölüm oldu sorry