His Possessive Girlfriend : More Than Enough

Chapter 3

Maria Artemis

"Ma'am, kailangan niyo ba ng tulong?"

Tinaasan ko ng kilay ang staff ng cafeteria kaya bahagya siyang napaurong.

"I'm fine. Activity ito ng isa kong subject. How about the foods? Naibalot mo na ba nang maayos?" maarte kong tanong kaya napalunok ito.

"Y-yes ma'am. Maiwan ko na kayo."

Nang tuluyan na siyang umalis ay huminga ako ng malalim at bumalik sa paghahalungkat sa laman ng trash bin. Ang iilang napapadaan ay napapatingin sa akin na may halong gulat at pagtataka. Of course. You won't see me searching for a piece of paper inside a trashbin. This is beyond moral humiliations. I'm starting to question my will to exist, as in.

But fuck that man! He's hitting my conscience hard. Why would I care about him starving anyway? Nang makita ko ang pamilyar na piraso ng papel ay agad ko itong kinuha. Itinaas ko pa ito sa ere na parang dito nakasalalay ang buhay ko.

"Art?" Napalingon ako sa tumawag at agad na kumulo ang aking dugo nang sumalubong sa akin ang mukha ni Christian.

"Dinaanan kita sa iyong klase, hihintayin ko sana ang labasan ninyo, ngunit wala ka roon," pahayag niya at nagtatakang napatingin sa suot kong plastic gloves na agad ko rin namang tinapon sa basurahan. Hindi ko na lang siya pinansin at naglakad patungo sa restroom para manghugas ng kamay at mag-ayos ng sarili.

"Art, talk to me please." Sinara ko nang malakas ang pinto ng cr. Talk to you? Dream on. Cheater. Manwhore. Talk to my hands before I punch you hard.

Matapos kong mamemorya ang nakasulat sa papel ay napatingin ako sa aking repleksiyon sa malaking salamin.

I'm loving my new haircut. It framed my face well. Since proper physical grooming is a must in my course, I always tried my best to at least look proper and sophisticated. Though, I thank my parents' genes for giving me this face. I don't have to try hard just to look pleasant.

My hair is naturally straight and black. My eyebrows are thicker than the usual feminine brows, but I always groom them properly. My eyes are mixed shades of brown and black, it depends on the lightings, but most of the time, brown is dominant. My nose is a common not-so-pointed and definitely not-so-disappointed one. My thin lips are naturally pinkish. I have light skin tone, but not extra white. Just an inch above being a morena.

Lumabas na ako sa restroom at laking pasasalamat ko na walang Christian akong nadatnan. Mabilis kong tinungo ang daan patungo sa Room N-2C. Uniform ang room assignments sa buong PIC kaya alam kong nasa pangalawang palapag ito, pangatlong silid.

Luckily, PIC rules are super student friendly. Eating during class is allowed, even using phone, or anything, since the space is made sure that per student can't give physical distraction. Kung iisipin ay naiintindihan ko kung bakit ganito, karamihan kasi sa mag-aaral dito ay mula sa elite families. Every reprimanding acts of the school is being checked by parents. There's no proper check and balance between the stakeholders. Kung ikaw ba, nais mo bang kalabanin ang anak na mula sa isang milyonaryo o bilyonaryong pamilya?

What the school is after, are the outcomes. The results, the scores, the grades. They don't fully mind the process. I think this kind of mindset is detrimental, but who cares anyway? Once you flash your cards, certificates, and diplomas, then everything will settle down properly.

Lahat ng mapapatingin sa akin ay halatang nagtataka kung ano ang ginagawa ko sa lugar na ito. Hindi ako madalas mapadpad dito. And in a school with small population, a rule breaker like me easily stands out.

Agad kong kinatok ang sliding door ng marating ko ang pakay kong silid. Hindi nagtagal ay marahang bumukas ito at bumungad sa akin ang mukha ng isang lalaking professor. Pinasadahan niya ako ng tingin at nagtaka kung ano ang ginagawa ng isang HRM student sa kolehiyo nila.

"If I'm not mistaken, you're Ms. Artemis, right? The Ms. Prime. Anong pakay mo sa aking klase?"

Hindi ko maiwasang mapuna ang pagkahumaling niya sa katotohanang kaharap at kausap niya ako ngayon. Binigyan ko siya ng isang ngiti na halos magpatulala sa kanya. Well, when you're in the hospitality industry, you need to master the art of faking a genuine smile.

"I need to talk to your student. The name is Davin Roquillo. Can you give us a moment?"

Magayak itong napatango at humarap sa klase.  "Come, Ms. Artemis."

Hindi ba pwedeng si Davin na lang ang palabasin? Ako pa talaga ang papapasokin? Gago ba siya? Pero hindi na ako nakapalag pa nang makitang naghihintay siya sa aking pagpasok. Lahat ay napatingin sa akin nang humakbang ako papasok. Siniguro kong isang hakbang lang ang ginawa ko mula sa pinto.

"Mr. Roquillo? Someone is looking for you." Agad na nagbulungan ang lahat dahil sa pag-iimporma ng kanilang prof. Halatang pinag-uusapan nila ang pakay ko rito, at kung ano ba ang koneksiyon ko kay Davin.

Mula sa pinakadulong bahagi ay marahang tumayo si Davin at tinawid ang aming distansiya. Naguguluhan siyang napatingin sa akin.

"Oh?" bungad niya kaya inirapan ko siya.

"Here," pag-alok ko sa kanya ng pagkaing pinabalot ko kanina sa staff ng cafeteria. Nang mapagtanto niya kung ano ang aking dala ay naging maaliwalas ang kanyang mukha. Napangiti pa ito at marahang napakagat sa kanyang ibabang labi. Mabilis niyang kinuha ang pagkain mula sa akin. He's obviously starving. Bakit ba kasi hindi siya nag-almusal?

"Salamat, Ms. Torres," nakangiti niyang turan kaya napa-tsk na lang ako. There's something different the way my name rolled out his tounge. Chills.

Napatingin ako bigla sa estudyanteng nasa harap namin na kasalukuyang nakabitin sa ere ang kakainin sanang fries. Psh. Hindi na ako nagtagal pa at mabilis na lumabas ng silid. Narinig ko pang kinakausap ako ng prof pero tinalikuran ko na ito at iniwan.

Habang naglalakad paaalis ay tsaka ko pa lang napagtanto ang walang kakuwenta-kuwentang bagay na aking ginawa. Kailan pa ako naging isang mabuting mag-aaral, or in general, na tao?

I don't give a damn to a lot things, and when I say lot, it includes delivering foods willingly to someone I just knew.

Napailing ako na parang baliw. Get a grip of your sanity, Maria Artemis. This is so not you, so not me!

And that guy, Davin, doesn't deserve to alter my usual self. Wala pa nga siya sa kalingkingan ng standards ko. He's so annoying. He's innocent to a lot of things. He's honest. He will answer what is being asked to him. He's a prick.

I reached the parking space after I decided to just finally rest from all of these. The first day of class is freaking the hell out of me. I will just sleep the rest of the day at home and wait for my dad to give me sermons the whole night. Great.

This is just a weird day, with a weird guy, and a weird me.