Het Systeem

Hoofdstuk 71

GEEN AFSCHEID ZONDER EEN ONTMOETING

✦ ✦ ✦

Het leger kwam haar op een ochtend ophalen uit haar cel.

Geen bewakers. Nee; tien brede, getrainde mannen met enorme wapens. Ze vreesde het ergste.

Het verzet had al een tijdje niks van zich laten horen en de dingen liepen hier in de gevangenis uit de hand.

De perfecte tijd om haar publiekelijk te executeren - niet?

Nee. Hetzelfde idee, maar het tegenovergestelde principe: ze lieten haar verdwijnen maar ze lieten haar leven.

Als je iemand laat verdwijnen, is dat namelijk veel enger dan dat je iemand publiekelijk executeert.

Dan weten de mensen tenminste waar ze aan toe zijn.

Het was de laatste keer in een lange tijd dat ze het zonlicht zou zien. Ze zetten haar in een lift. Ze stegen zwijgend op terwijl Pipers maag woelde van de zenuwen. Ze wist het zeker: wat dit ook was - het geduld van de staat was op.

Ze liepen door een paar lege, uitgestorven hallen heen. Piper keek naar de rug van de soldaat voor haar en focuste zich op haar eigen ademhalingen. Ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze niet bang was. Dit kon twee kanten op gaan: of ze zou doodgaan - of erger.

Met dat tweede had ze één voordeel: de staat zou nooit de informatie uit haar kunnen halen die ze nodig hadden.

Een feit was, dat Ida haar eigenlijk altijd een beetje in het donker had gelaten over de echte geheimen van het verzet.

Piper gokte dat ze dat om deze precieze reden had gedaan.

En toen stonden ze opeens voor die deur.

Piper las het naambordje verward.

Julio Martinez.

Ze keek opzij naar een soldaat, maar die keek voor zich uit terwijl de ander de deur open deed.

Er trok een schok door haar lichaam heen toen ze zag wie er achter het bureau zat.

Vass.

Hij glimlachte. 'Hoi.'

Daar zat hij: dat tv-persoon, in levende lijve, met dezelfde uitdrukking, dezelfde koude houding als altijd. Zijn donkere ogen gleden vermaakt over haar heen. De soldaten zetten haar in de stoel tegenover hem neer. Het zonlicht prikte een beetje in haar ogen. Voor haar en aan haar weerszijden waren ramen. Het raam aan haar rechterkant was dicht. Pipers ogen gleden verward door het kantoor: wat was er misgegaan?

Vass speelde met iets in zijn hand. Haar maag draaide. Hij zette het fotootje van Julio, zijn vrouw, en zijn zoontje terug op het bureau.

Haar kant op.

Zodat zij ze kon zien.

Ze in de ogen kon kijken.

De soldaten sloten de deur achter haar. Ze schrok van het geluid. Vass zag haar grimas. Zijn mondhoeken kropen omhoog. Er bleven twee soldaten achter in het kantoor met haar en Vass.

'Waar is hij?'

Ze haatte het dat haar stem beefde.

Vass haalde zijn schouders op. Hij gaf haar geen antwoord. Hij haalde iets uit zijn borstzakje.

Jane's ring blonk in het bleke tl-licht. Hij bekeek haar door de ring heen.