Het Systeem

Hoofdtuk 29

JANE

✦ ✦ ✦

Alles binnenin haar leek gemaakt te zijn uit miljoenen cellen die allemaal aparte, kleine explosies binnenin haar vormden. Ze stond op springen, kon Neil wel in zijn gezicht meppen, maar reageerde haar razende woede in plaats daar van af door tientallen trappen op te stormen. Haar borstkas leek op springen te staan toen ze de deur van het trappenhuis woedend opende. Ze schopte eenmaal tegen de sneeuw aan, balde haar vuisten toen met een zucht van frustratie en keek toe hoe de opstuivende sneeuw langzaam weer naar de aarde daalde. Tranen sprongen langs haar ogen heen.

En het was best vreemd dat de wereld altijd het meest stil leek als er woorden waren die in je hoofd wilden nagalmen. Er was wel een trein die voorbij raasde, wind die langs haar heen sloeg, knerpende sneeuw onder haar voeten en ijzige kou die haar oren pijn deed, maar al die dingen leken Neils woorden niet te kunnen overstemmen. De lichten van Het Systeem konden de sneeuw hier niet bereiken; er waren slechts donkerblauwe plakkaten aan perfecte vlaktes die zich voor haar uitstrekten. De hemel was zo zwart als inkt.

Meteen nadat ze de deur van het appartement dicht had gegooid, was er een ruzie losgebarsten tussen Yara, Neil en Rafaël. Ze had Yara tekeer horen gaan tegen hen twee, terwijl Neil over Piper schold en Rafaël zichzelf probeerde te verdedigen om wat voor reden dan ook. Het had haar niet eens meer kunnen schelen. Ze moest gewoon eventjes afkoelen; even in deze ijzige lucht staan bibberen tot die waas van woede in haar weg zakte. Ze zakte op de dakrand neer en kreunde even om haar eigen impulsieve acties. Wie gooide er nou koffie over iemand heen waar hij mee samen hoorde te werken?

En een stemmetje in haar hoofd meende wel dat Neil het verdiend had, maar toch voelde ze zich niet oké. De hele troep lag nu uit elkaar, en zoals altijd, was dat haar domme schuld.

'O, daar ben je.'

Ze had onwillekeurig gehoopt om Ivan te zien - misschien Yara, maar het gezicht dat nu de deur van het trappenhuis achter zich sloot, leek haar irritatie weer te doen oplaaien. Rafaël glimlachte naar haar, liep haar richting op en stak zijn handen in zijn jaszakken.

'Ik zocht je.' Zei hij. 'Ik dacht eerst dat je naar beneden was gerend, maar toen besefte ik me dat dat een beetje dom zou zijn, aangezien er nu soldaten naar jullie aan het zoeken zijn.'

Piper keek slechts ongeïnteresseerd naar hem op. Als hij haar gewoon had laten slapen, hadden ze nu nooit hier bibberend op het dak gestaan. Het was niet per se zijn schuld; maar toch was ze kwaad op hem - kwaad omdat ze deze hele situatie allang had zien aankomen, maar zich toch weer had laten leiden door Rafaëls stomme aardige woorden.

'Sorry.' Mompelde hij toen.

Piper haalde haar handen over haar gezicht. 'Ga gewoon weg.' Zei ze. 'Laat me met rust.'

Hij aarzelde even, wiebelde op zijn benen en liet zijn ogen toen naar uitzicht achter haar glijden. Hij perste zijn lippen even op elkaar. 'Neil meende al die dingen niet. Hij-'

'Jawel.' Zei Piper. 'Jawel, dat deed hij wel.'

Rafaël zuchtte. 'Maar niet- niet écht.'

'Jawel.' Piper keek naar hem op. 'Jawel.'

'Nee.' Hij leek weer even te aarzelen, haalde zijn handen toen uit zijn jaszakken en zeeg naast haar neer. Een waterdampwolk rolde over zijn lippen. 'Neil- Neil was ook een tweede kind, snap je? Neil is geadopteerd. Neils echte moeder heeft zichzelf aangegeven - weet je wel, zoals sommige mensen doen, in plaats van een abortus nemen? Ze heeft zichzelf aangeven zodat haar beide kinderen tenminste ergens terecht kwamen en toen zijn zij en haar man geëxecuteerd op dat platform. Normaal... normaal wordt dat niet echt verteld aan het kind, maar eh- Neils ouders zaten bij het verzet, dus... nou, ja dat is waarom hij zo tegen je doet. Hij kan het niet hebben; dat jouw verhaal zo is gelopen... zo bekend is geworden er door.'