Het Systeem

Hoofdstuk 53

ALGEMENE KENNIS

✦ ✦ ✦

De dagen leken in elkaar over te lopen.

Piper verscheen elke dag, vijf keer in de week in het staatsgebouw. Ze stond bij elke rondleiding, luisterde naar elk verhaal van elke ambtenaar of staatswerknemer, ze bekeek filmpjes over Het Systeem die niet helemaal klopten voor zover zij wist, ze ontmoette een paar werknemers, sprak met studenten en bladerde al Lucy's studieboeken door om te snappen wat er besproken werd en soms - heel soms - vergat ze dat ze eigenlijk helemaal niet met deze mensen mee studeerde. Op sommige dagen voelde ze zich zo doodnormaal dat ze zich gewoonweg nergens zorgen over maakte en als ze dan terug keerde naar haar doodstille appartement, besefte ze zich opeens weer wie ze was, waar ze was en welke mensen ze zo enorm miste.

Het was de éénentwintigste dag van de derde maand van het 305e jaar en Piper Newton zat onderuitgezakt in een uithoek van het staatsgebouw te kijken naar een filmpje dat wederom niet helemaal klopte voor haar.

'De staat stuurde drones om de wildernis buiten de muren te bekijken. Na de zeeën troffen we niks meer dan droogtes, vlaktes en woestijnen aan. Deze beelden zijn van honderd jaar geleden en vandaag de dag is nog steeds onbekend hoe de wereld is doorgegroeid, maar de hoop blijft bestaan. De hoop leeft zolang de mens leeft.'

Het filmpje ging uit.

Dat was soms nog het moeilijkste; dat Piper haar mond moest houden over dingen die zij wist en de anderen geen weet van hadden. Soms flapte ze het er het liefst uit - gewoon om deze onzin te stoppen, om iemand in deze ruimte iets te laten doen, om Het Systeem gewoon te ontmantelen, maar de laatste paar weken had ze zichzelf goed aangeleerd om gewoon onderuit gezakt toe te kijken en de woorden langs haar heen te laten lekken.

Maar vandaag was dat moeilijk.

'De staat werkt eigenlijk op dit precieze moment aan een nieuwe missie om de drones er opnieuw op uit te sturen.' Vertelde Richard. 'De beste engineers uit Het Systeem werken aan drones die aardemonsters kunnen nemen om de vruchtbaarheid te checken, maar sinds onze grondstoffen beperkt zijn, is het lastig om apparaten te maken die vanaf zo'n afstand met ons kunnen communiceren. Daarom-'

Piper stak haar hand op.

'Je bent net ook al naar het toilet geweest.'

'Nee, ik heb deze keer eigenlijk een vraag.' Zei Piper. Ze ging rechtop zitten. 'Hoe... weten we eigenlijk dat Het Systeem in de zee ligt?'

Richard keek haar aan met een blik die haar liet zien dat hij haar vraag niet serieus nam. Sommige studenten keken oogrollend naar haar opzij en anderen leken af te wachten tot ze om haar zouden kunnen lachen. Ook Sadie grijnsde zwakjes.

'Oké, laten we verder-'

'Ik bedoel - hoe weten we het zeker?' Vroeg Piper. 'Tuurlijk; we hebben die beelden, maar die kunnen ook van driehonderd jaar geleden zijn voor zover wij weten.'

'Waarom zouden ze dat zijn?' Vroeg Richard. 'Heb je enige feiten waarop je je vraag kan baseren?'

'Voor zover ik weet, zou de omtrek van de hele muur niet genoeg kunnen zijn voor de oppervlakte die Het Systeem nodig zou hebben om iedereen van stroom te voorzien.' Zei Piper.

'Dat bewijst niets.'

'Het Systeem moet nog een andere energiebron hebben en ik zeg niet dat die niet in zee kan liggen, maar het zou al vragen bij ons moeten opwekken over waarom Het Systeem die energiebron niet noemt.' Piper keek hem aan. 'Toch?'

'Het Systeem heeft overal generatoren die aanslaan als de zonne-energie het niet kan trekken.' Zei een jongen, waarvan Piper wist dat hij Colin heette. 'Daarom knipperen de straatlantaarns soms. Wij hebben het niet door als die generatoren aanslaan en zo is de theorie die jij noemt ontstaan, maar hij is velen malen verkeerd bewezen.'