THE MONTEFALCOS

Chapter 59

Veronica's P.O.V

Kanina pa nagsimula ang operasyon ni Akira ngunit kinakabahan pa rin ako dahil sa sinabi ng doktor. Puno ng dugo ni Akira ang puting blouse ko at ang pantalon ko, ganon din ang asul na polo shirt ni Adam at ang pantalon nito

Dumating si Joseph kasama ang dalawang pulis. Nakaupo ako sa bakal na upuan habang hawak ang aking kamay. Si Adam naman ay nakatayo at may kausap sa telepono

"Tita. Tito. May balita na po ba kay Akira?" tanong ni Joseph sa amin. I shooked my head

"Kinausap na namin ang utusan nina Mrs. Zamora at Mrs. Zecova. He still doesn't want to speak" ani niya

"Let me talk to him" walang emosyon kong sabi "I think dumito muna kayo, Tita. Mas kakailanganin kayo ni Akira. For now, let me handle this case of yours" sambit ni Joseph

I looked at him understandingly as I nodded. Tama siya. Kakailanganin ako ni Akira ngayon. Hindi ko dapat siyang iwanan ngayon

Lumabas ang doktor at agad kaming napatayo ni Adam. I felt uneasy because of the doctor's aura

Even if I'm afraid to learn the truth, I tried to pull myself together

"H-How is she, D-Doc?" nanginginig kong tanong "I'm sorry, Mr. and Mrs. Montefalco but you're daughter.." he let out a deep sigh "Your daughter.. Uhmm.. She's in a coma. The cause of this is a major trauma in her brain. I think she might have suffered badly" paglalahad ng doktor 

I felt hot liquids running down my cheeks "For how long?" I asked 

"We don't know, Mrs Montefalco. It can take months, years perhaps. Hindi natin masasabi. But I must say, bihira ang nagigising sa coma, Mr. and Mrs. Montefalco" 

"Let's just hope for the best" the doctor said as he excused himself to us

I've lost of words. I can't lose Akira. I can't. Ramdam ko naman ang mahigpit na pagyakap sa akin ni Adam habang hinahagod ang aking likod as I cried into his arms. Ang nagawa na lang ni Joseph ay panoorin kami
_________________________________________

Pumasok kami sa kwarto ni Akira. Nakapag paalam na rin sa amin si Joseph. Kinakabahan ako at natatakot. Hindi ko alam kung ano ang aking mararamdaman kapag nakita ko ang sinapit ng aking anak

Si Akira ay nakaratay sa hospital bed. Naka intubator siya at nakabandage ang ulo. Marami ring apparatus ang nakakabit sa katawan niya

Naluluha akong lumapit sa higaan niya. Agad ko namang pinunasan ang aking mga luha. Kahit na nakahiga lang siya dyan ay kita ko pa rin ang hirap niya. Kahit na nakahiga lang siya dyan ay kita ko pa rin ang pagod niya

"Ano pa bang pagtitiis at pag aadjust ang gagawin ko?!"

"Thanks, Ma"

"Akala ko nga kasalanan kong nagbago ka. Pero hindi pala, dahil desisyon niyo ulit yon"

"Happy Birthday, Mama!"

 "Nakakapagod maging ok! Nakakapagod maging sunud sunuran sa inyo!"

"We'll be a great help sa San Nicolas, Ma"

"Tas papaniwalaan niyo yung anak anakan niyo sa kasalanang hindi ko ginawa?"

"Its ok, Ma. Hindi niyo naman kasalanan yon"

"Kapag nasaktan ulit si Aster at Maddox sa mga desisyon niyo, hinding hindi kita kikilalaning Mama ko"

"Good night, Mama"

"Expect your daughter as your enemy"

"I love you, Mama!"