ADDICTED TO YOUR SAVAGE

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 12: like Home

Ιζαμπέλα POV

Πάνε δυο μέρες που δεν έχουμε μιλήσει με τον Αλεξάντερ. Δεν εμφανίστηκε ξανά στο δωμάτιο μου και ούτε έχει έρθει για πρωινό.
Ο Σερ Φίλιπ είναι κοντά μου αυτές τις δύο μέρες αλλά εγώ δεν είμαι καλά. Θέλω να τον δω. Ίσως να είναι θυμωμένος από προχθές. Ίσως να μετάνιωσε που με αποκάλεσε το σπίτι του. Δεν ξέρω. Το μόνο που γνωρίζει η ραγισμένη μου καρδιά είναι ότι θέλει να τον δει.

Ο Σερ Φίλιπ στέκεται έξω από την πόρτα την στιγμή που την ανοίγω.
- Ιζαμπέλα! Στις ομορφιές σου!,μου λέει και μου φιλάει το χέρι.
Έτσι είναι τα πράγματα. Με τον Φίλιπ έχουμε έρθει κοντά . Από την δική μου πλευρά όμως δεν υπάρχει τίποτα το ερωτικό.
- Ω! Σε ευχαριστώ Φίλιπ.,του αποκρινομαι.
- Τι θα κάνουμε σήμερα?,με ρωτάει.
- Τι θα έλεγες για ιππασία.
- Θαυμάσια ιδέα.
- Ωραία! Σε μισή ώρα ,τα λέμε, στους βασιλικούς στάβλους.,του λέω καθώς η ενδυμασία μου δεν ήταν κατάλληλη για ιππασία.

Μόλις εκείνος αποχωρεί τρέχω προς το δωμάτιο του Αλεξάντερ. Δύο φρουροί στέκονται απ' έξω και κοιτάζουν στο κενό.
- Ο Αλεξάντερ?,τους ρωτάω καθώς εκείνοι υποκλίνονται.
- Στην εκπαίδευση.,μου απαντάει ο ένας. Τέλεια! Θα περάσω από εκεί με το άλογο και θα με γυρίσει εκείνος στο δωμάτιο μου επειδή το λέω εγώ.

Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι με τον Φίλιπ στους Στάβλους.
- Θα ήθελα ένα από τα καινούργια., λέω.
- Μα βασίλισσα μου δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένα.,μου λέει ο ειδικός των αλόγων.
Αγαπάω τα άλογα και πάντα μου άρεσε να ιππευω μη εκπαιδευμένα. Όλα είναι ήρεμα. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα.
- αυτό θέλω!,του λέω.
Ο Φίλιπ εμφανίζεται.
- Βρήκες?,με ρωτάει.
Του χαμογελάω και του το δείχνω.
- Είναι πανέμορφο.,μου λέει.
- όντος είναι!

Πέντε λεπτά μετά είμαι πάνω στο πανέμορφο άλογο και ο Φίλιπ με ακολουθεί από πίσω με το δικό του.
Πηγαίνω προς την πλευρά όπου ο Αλεξάντερ προπονεί τους στρατιώτες.
Τον βλέπω. Δεν φοράει στολή. Για την ακρίβεια δεν φοράει καν μπλούζα.
Δύο από τις υπηρέτριες κάθονται σε μια γωνία και τον τρώνε με τα μάτια τους . Κάτι με καίει μέσα μου. Αποκλείεται να ζηλεύω....ή μήπως ζηλεύω. Είναι λάθος να ζηλεύω κάποιον που δεν μπορώ να έχω.
Μόλις περνάω από πίσω του εκείνος γυρίζει και με κοιτάζει.
Γυρίζω προς τον Φίλιπ καθώς σταματάω το άλογο μου.
- Εσύ συνέχισε θα έρθω σε λίγο.,του λέω.
Κατεβαίνω από το άλογο και ο Αλεξάντερ με βοηθάει να μην πέσω.
- Τι κάνεις εδώ Ιζαμπέλα? Όλοι μας κοιτάνε.,μου λέει. Κοιτάζω προς τους στρατιώτες.
- Λάθος. Για την ακρίβεια όλοι υποκλίνονται.
- Τι στο καλό θέλεις?,με ρωτάει με σοβαρό ύφος.
- Για αρχή να ντυθείς και στην συνέχεια θέλω εσένα να έρθεις μαζί μου στο δάσος.,του λέω.
Εκείνος σκάει σε γέλια.
- Αποκλείεται! ,μου λέει.
Κατσουφιαζω και σταυρώνω τα χέρια μου.
- πιο από τα δύο?
- και τα δύο. Δεν είναι ασφαλές να ήμαστε μαζί.,μου λέει.
Τον κοιτάζω θυμωμένη.
- Είσαι γελοίος. Θα δεις τι θα γίνει. Μην κλαίς όταν με χάσεις.
- Δεν θα κλάψω.
- Θα με χάσεις για πάντα Αλεξάντερ. Για πάντα.,του εξηγώ.
Τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου.
- μην με απειλεις Ιζ. Δεν θα κάνεις αυτό που και οι δύο ξέρουμε.,μου λέει με σιγουριά.
- Έχασες! Σε δύο εβδομάδες θα το επισιμοποιησω κιόλας.,του απαντάω.
Θέλει να με ακουμπήσει αλλά δεν μπορεί καθώς όλοι μας κοιτάνε.
- Μην τολμήσεις.,μου λέει.
Τον αγνοώ και ανεβαίνω στο άλογο.
- Να θυμάσαι αγαπητέ Αλεξάντερ: σήμερα είμαστε αύριο όχι.,του λέω και φεύγω.
- Βασίλισσα !,μου φωνάζει.
Εγώ έχω επιταχύνει ταχύτητα.
Χωρίς να το καταλάβω χάνω τον έλεγχο και πέφτω στο έδαφος.