ADDICTED TO YOUR SAVAGE

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 5 : HOT AND COLD

Ιζαμπέλα POV

Το ξύπνημα μου φανηκε δύσκολο. Έχω τόσα πολλά στο μυαλό μου που έχω πονοκέφαλο πριν καν ξεκινήσει η μέρα.
Ο Μόρις έχει φύγει από το δωμάτιο μου από το πρωί και αυτή την στιγμή το μόνο που ακούω είναι γέλια από το διπλανό δωμάτιο.
Η ηχομόνωση είναι απαίσια. Ελπίζω εγώ να μην ακουγομαι όταν περνάω τα βράδια μου με τον Μόρις. Όχι ότι με νοιάζει αλλά τώρα δεν θέλω να με ακούσει ο Αλεξάντερ σε καμία περίπτωση. Νομίζει ότι είμαι δολοφόνος και αν με ακούσει θα πιστέψει ότι έχω και συνεργό. Φρίκη!
Ντύνομαι γρήγορα και κατεβαίνω κάτω στην τραπεζαρία. Έβγαλα το μαύρο φόρεμα. Αρκετά πενθησα. Ήρθε η ώρα να πάρω την ζωή στα χέρια μου και δεν με νοιάζει η γνώμη του Αλεξάντερ.
Το κόκκινο φόρεμα επάνω μου φαίνεται τέλειο. Αναδυκνυει το στήθος μου και αφήνει τους ώμους μου ακάλυπτους.

Κατεβαίνω στην τραπεζαρία και κάθομαι. Ο Αλεξάντερ δεν έχει έρθει. Είναι λογικό. Έχει τις κοπέλες από το πορνείο για να περνάει η ώρα του. Πίνω λίγο τσάι . Σε λίγο θα πάμε βόλτα να μιλήσουμε και εκείνος είναι άφαντος.
- Να με συγχωρείς Ιζαμπέλα αλλά.... έβγαλες τα μαύρα!, συνειδητοποιεί.
Τα υπέροχα γαλαζοπράσινα μάτια του με κοιτάζουν ....με δέος...απαιχθια....δεν ξέρω πάντως δείχνει περίεργος.
- Ναι ,τα έβγαλα. Αν θέλω να δείχνω δυνατή δεν θα πρέπει να φοράω μαύρα! ,του λέω.
Γελάει ξεφυσώντας και ανοίγει μια καρέκλα δίπλα μου και κάθετε.
- Ήξερα ότι δεν τον αγαπούσες αλλά μια φιλική συμβουλή. Μην δείχνεις εύκολα τα συναισθήματα σου. Ο κόσμος μας είναι σκληρός και για να επιβιώσεις πρέπει να κοροϊδέψεις και λίγο.,μου λέει.
Τον κοιτάζω και του χαμογελάω και εγώ ειρωνικά.
- Άρα εσύ με κοροϊδεύεις.,του λέω.
Σκύβει στο τραπέζι και έρχεται πιο κοντά μου.
- Όχι! Ποτέ δεν το έχω κάνει. Από την αρχή είμαι αυτός που είμαι και σου λέω αυτό που πιστεύω.,μου λέει.
- Δεν έχεις πει τίποτα. Μόνο υπονοούμενα.
- Ω, αλήθεια?,με ρωτάει.
Κουνάω το κεφάλι μου θετικά. Χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι , σηκώνεται από την καρέκλα του έρχεται σε εμένα και στηριζόμενος στην καρέκλα μου σκύβει κοντά μου.
- Σου έχω πει τι πιστεύω. Θα στο ξαναπώ ωμά αυτή την φορά. Είσαι μια σφετεριστρια ,όχι απαραίτητα πόρνη, που νομίζει ότι ανοίγοντας τα πόδια της μπορεί να πάρει εξουσία. Ήξερες ποιον παντρεύτηκες. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος αλλά τα μαύρα έπρεπε να τα φοράς. Α! Είσαι και στην λίστα τον πιθανόν δολοφόνων μου.,μου λέει και σταματάει να πάρει ανάσα.
- Καλύτερα ?,με ρωτάει.
- πολύ καλύτερα. Ευχαριστώ!,του λέω.

Πηγαίνει και κάθετε πίσω στην θέση του και εγώ φτιάχνω την καρέκλα μου όπως την είχα πριν.
- Κάθε φορά αναφέρεις τα πόδια μου.,λέω ξαφνικά.
Σταματάει να τρώει και με κοιτάζει.
- Κάθε φορά που λες αυτά για εμένα αναφέρεις ότι ανοίγω τα πόδια μου. Γιατί τα αναφέρεις?,τον ρωτάω μόνο και μόνο για να τον νευριάσω.
- Για κανέναν απολύτως λόγο.,μου λέει.
- Ενημερωτικά μιας και λέμε αλήθειες πιστεύω ότι θα ήθελες πολύ να με έχεις στο κρεβάτι σου με ανοιχτά πόδια.,του λέω.
Μου χαμογελάει με αυτά τα σέξι χείλη.
- Δεν θα το αρνηθώ! Θα περάσουμε τέλεια. Το θέμα  είναι ότι δεν θα γίνει γιατί ήσουν η γυναίκα του θείου μου και αυτό θα αποτελέσει μεγάλο σκάνδαλο για την οικογένεια μου. Ξέρεις εδώ στην Ρωσία τα πράγματα είναι αλλιώς.,μου λέει και μασάει λίγο από το ψωμί του.
- Η κόλαση είναι κόλαση και δεν σου ζήτησα να περάσεις μέσα. ,του λέω.
Χαμογελάει και σηκώνεται από το τραπέζι.
- Η αμαρτία Ιζαμπέλα παύει να είναι αμαρτία όταν γίνεται απόλαυση. Έτσι έχω μάθει. Για φαντάσου εμάς τους δύο να πηδιομαστε. Θα ήταν μια ωραία αμαρτία που θα με έβαζε σε μία κόλαση. Δεν είμαι διατεθειμένος να καταστρέψω αυτό που είμαι μια γυναίκα παντρεμένη με τον θείο μου που πιθανότατα να είναι και η δολοφόνος του.,μου λέει.
Χτυπάω το χέρι μου στο τραπέζι.
- Ξέρεις κάτι άλλαξα γνώμη για την βόλτα. Δεν θα πάμε.,του λέω.
- τέλεια!
- Ωραία!
Φεύγω και πηγαίνω στο γραφείο μου. Δεν με πείραξε κάτι αλλά το μόνο που με ενόχλησε είναι ότι προσβάλλει. Βλέπει εξωτερικά και όχι εσωτερικά. Δεν ξέρει τι πέρασα. Πρέπει να είμαι δυνατή για να καταφέρω αυτά που έχω στο μυαλό μου. Δεν ήμουν έτσι πριν. Έχασα τα πάντα σε λίγα λεπτά. Είμαι η Ιζαμπέλα Λάιονελ η τελευταία της γενιάς μου. Ο αδελφός μου χάθηκε στην μάχη. Δεν ξέρω αν ζει ή αν πέθανε αλλά θεωρητικά θα ερχόταν να με βρει αν ζούσε. Πηγαίνω στο παράθυρο και κοιτάζω έξω. Η Ρωσία είναι πλέον το σπίτι μου. Είμαι μόνη μου σε όλο αυτό!
Η πόρτα χτυπάει.
Την κοιτάζω και δεν απαντάω.
Ο Μόρις! Αυτός είναι. Δεν έχω χρόνο και για αυτόν τώρα. Αρκετά προβλήματα έχω. Σπάω το βάζω ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω από το γραφείο μου.

Περπατάω με γρήγορα βήματα στον διάδρομο αγνοώντας όσους προσπαθούν να με σταματήσουν ή να μου μιλήσουν. Δεν είναι θυμός ....είναι απόγνωση. Θέλω εκδίκηση και δικαιοσύνη. Τα έχω? Όχι! Μερικοί θέλουν να μου στερήσουν και αυτό το δικαίωμα.
- Ιζαμπέλα!,με τραβάει απότομα επάνω του ο Αλεξάντερ την στιγμή που βγαίνω στον κήπο. Τον κοιτάζω και έπειτα αποτραβιέμαι.
- Παράτα με Αλεξάντερ!,του λέω και συνεχίζω να προχωράω.
Με προλαβαίνει όμως και μπαίνει μπροστά μου.
Ποτέ μου δεν έχω κλάψει. Ποτέ μου δεν έχω λυγίσει. Πάντα ήμουν η πιο δυνατή ....ήμουν ο βράχος που δεν έσπαγε. Τώρα? Τι είναι τώρα μετά από τον άδικο χαμό των δικών μου ανθρώπων? Ένα τέρας που αποζητάει εκδίκηση. Η εξουσία στην προσφέρει απλόχερα. Αυτό δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ ο Αλεξάντερ. Ότι δεν ζεις δεν το πιστεύεις και ότι δεν πιστεύεις δεν το καταλαβαίνεις. Όλα είναι ένας κύκλος....ένας γαμημενος κύκλος.
Τα μάτια του είναι καρφωμένα επάνω μου.
- που στο καλό πας?,με ρωτάει.
- Δεν με ξέρεις....., σταματάω και παίρνω μία ανάσα.
- Όχι δεν σε ξέρω.
- Και παρόλα αυτά με κρίνεις! Είσαι λάθος!,του λέω.
- Ιζαμπέλα ,δεν θα καταλάβεις ποτέ ένα πράγμα.,μου λέει.
Χαμηλώνω το βλέμμα μου στα χέρια του που με κρατάνε από το μπράτσο μου.
- Τι?
- Τίποτα. Έχεις δίκιο. Η γνώμη θα μένει για τον εαυτό μου.,μου λέει τελικά. Δεν είπε αυτό που ήθελε. Κρύφτηκε! Θα ήθελα να ήξερα τι σκέφτεται.
Με κοιτάζει.
- Αλεξάντερ?, ρωτάω.
- Σου πηγαίνει αυτό το φόρεμα.,μου λέει τελικά.
Τον κοιτάζω περίεργη .
Είναι η πρώτη φορά που με αφήνει να δω τι σκέφτεται. Δεν μιλάει πολύ και όταν το κάνει είναι για να με προσβάλλει. Τώρα όμως είπε για πρώτη φορά κάτι καλό.
- Σε ευχαριστώ!,του απαντάω χαμογελώντας του. Τινάζω προς τα πίσω τα μαλλιά μου και τότε....το βλέμμα του μου κόβει την ανάσα μου. Αισθάνομαι το στομάχι μου να σφίγγεται. Αισθάνομαι μια φωτιά να αναδύεται από μέσα μου ,μια ηλεκτριση ανάμεσα σε εμένα και τον Αλεξάντερ. Κάνω ένα βήμα πιο κοντά του. Δεν ξέρω το γιατί αλλά το θέλω ! Θέλω να πάω πιο κοντά του. Με πλησιάζει και άλλο. Η ανάσα του χαϊδεύει το μάγουλο μου.
- Όχι Ιζαμπέλα!,μου λέει και φεύγει αφήνοντας με μόνη να σκέφτομαι τι θα γίνονταν όταν θα με φιλούσε.
Ένα άγγιγμα παραπάνω τι θα μου έκανε?
Ένα κοίταγμα ακόμα και τι θα μου γινόταν?
Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ και ο Αλεξάντερ είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι και η σχέση που θα μπορούσε να δημιουργηθεί θα ήταν και καταστροφική καθώς και ένα τεράστιο εμπόδιο.
Γιατί ένιωσα κάτι?
Γιατί με άφησε?
Η μαμά μου μου είχε πει ότι καταλαβαίνεις τους άλλους από το βλέμμα τους. Εγώ δεν μπορώ να δω αυτό που θα ήθελα..... ελπίδα!

******************★******************

Αυτό ήταν το κεφάλαιο μας για σήμερα!!!
Ελπίζω να σας άρεσε!!!
Αν σας άρεσε πατήστε αστεράκι και αφήστε το σχόλιο σας!!!
Ευχαριστώ πολύ!!!
❤️😍😁🔥👸🤴👌❤️😁