ADDICTED TO YOUR SAVAGE

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 8: your angry is music to my ears

"Λένε ότι το πάθος είναι αδυναμία και ότι ο έρωτας λατρεία όμως στην ουσία και τα δύο είναι κοντά...."

Αλεξάντερ POV

Είμαι έτοιμος για την δεξίωση που διοργάνωσε η Ιζαμπέλα. Ευτυχώς που ενημερώθηκα ότι θα έρθουν πολλοί γνωστοί βασιλιάδες, απεσταλμένοι και αξιωματικοί γιατί η Ιζαμπέλα δεν νομίζω να μου το έλεγε. Αυτές τις δύο μέρες που δεν την είδα μου έκανε καλό. Δούλεψα πάνω στο θέμα του θανάτου του θείου μου και προσπάθησα να βρω πράγματα από το παρελθόν της. Δεν έχουν ακουστεί και πολλά για εκείνη οπότε θα έλεγα ότι η έρευνα μου ήταν εν μέρη αποτυχία.
Δεν πρόκειται να φύγω από το παλάτι αυτό αν δεν μάθω τι έγινε.
Πέθανε ή δολοφονήθηκε? Αν δολοφονήθηκε ποιος τον σκότωσε? Ποιο ήταν το κίνητρο?
Πολλά ερωτήματα με βασανίζουν και θα πρέπει να βρω απαντήσεις γιατί δεν αντέχω άλλο. Θέλω η οικογένεια μου να βρει την ηρεμία που έχει χάσει και επίσης θέλω.....να φύγω και εγώ από εδώ. Δεν μου κάνει καλό η όλη κατάσταση και η Ιζαμπέλα δεν βοηθάει καθόλου. Δείχνει σαν να αδιαφορεί και το χειρότερο φαίνεται να έχει ξεχάσει για ποιον λόγο ήρθα.

Κοιταζομαι άλλη μια φορά στον καθρέφτη πριν πάω στην πόρτα και τελικά την ανοίξω και βγω έξω. Για μια μικρή στιγμή κοίταξα την πόρτα της. Οι καλεσμένοι έχουν ήδη αρχίσει να έρχονται και πάω στοίχημα ότι η ίδια θα αργήσει για να κάνει εντύπωση. Επίσης είμαι πολύ σίγουρος ότι δεν θα έχει φορέσει κάτι απλό , όμορφο και χαριτωμένο αλλά κάτι που θα την κολακεύει με όλες τις πονηρές σκέψεις και έννοιες που κρύβονται πίσω από την λέξη " Κολακεύω".
Σταματάω την παρόρμηση μου να πάω στην πόρτα της να την ανοίξω να μπω μέσα και να δω τι κάνει ή στην χειρότερη περίπτωση να την οδηγήσω στο κρεβάτι και να την κάνω να βογγαει με εμένα.
Προχωράω στην αντίθετη κατεύθυνση από το δωμάτιο της και καταλήγω στην σκάλα που με βγάζει κατευθείαν στην αίθουσα χορού. Ευτυχώς που όταν ήμουν μικρός ερχόμουν εδώ και εμένα για όλο το καλοκαίρι. Τουλάχιστον δεν χάνομαι σε αυτό το χαοτικό παλάτι.

Κατεβαίνω της σκάλες και τα λεπτά δείχνουν ατελείωτα. Κορίτσια μου χαμογελάνε και κάνουν κινήσεις που φωνάζουν " σε θέλω στο κρεβάτι μου" . Ξέρω από γυναίκες . Έχω πάει με πάρα πολλές αλλά σήμερα δεν νομίζω να είναι η μέρα μου.
Κοιτάζω το ρολόι . Η Ιζαμπέλα έχει αργήσει κατά μία ώρα περίπου. Τι στο καλό κάνει?
- Σερ Αλεξάντερ!,ακούω την γνώριμη φωνή της δούκισσας του Καρικτον.
Της χαμογελάω και υψώνω τον κολωνατο ποτήρι με την σαμπάνια μου για να την χαιρετήσω. Στην συνέχεια πιάνω το χέρι της και της το φιλάω.
- Δούκισσα Ελεονορ καιρό είχα να σε δω!,της λέω. Τα ξανθά μαλλιά της είναι καλοπιασμενα ψηλά ενώ τα μικρά και καλοσχηματισμένα της χείλη είναι βαμμένα ροζ.
- Σε περίμενα! Δεν ήρθες να με δεις μετά από την δεξίωση στο Ροντρεβ.,μου λέει όλο νάζι. Πίνω λίγο από την σαμπάνια μου και την κοιτάζω.
- Δουλειές ! Δεν πρόλαβα. Ανέλαβα πολλά καθήκοντα., λέω την αλήθεια.
Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε από τα ουρλιαχτά της μας άκουσε το μισό κάστρο της. Ακόμα θυμάμαι την προσπάθεια του άντρα της να μην της πει τίποτα. Οι σχέσεις τους δεν ήταν καλές. Και εκείνος την απατούσε και εκείνη αυτόν.
- Πως είσαι? ,με ρωτάει.
- Καλά!,της απαντάω.
Εκείνη χαμογελάει. Ξέρω τι θέλω. Περιμένει να την πάω καπου απομονωμένα να τις σκίσω τα ρούχα και να την πηδήξω μέχρι τελικής πτώσης αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Τουλάχιστον όχι σήμερα.
Η τρομπέτα χτυπάει ως αναγκελια ότι ήρθε η Βασίλισσα.
Όλοι κοιτάζουμε ψηλά στην σκάλα και τότε βλέπω πως είχα σε όλα δίκιο. Το φόρεμα της είναι άκρως προκλητικό και αισθησιακό. Οι μισοί από εδώ μέσα σίγουρα θα παραμιλουν. Η αλήθεια είναι πως και εγώ παραμιλαω στον εαυτό μου αυτή την στιγμή. Θέλω να την πάω στο δωμάτιο μου και να....
- Η βασίλισσα είναι πραγματικά εκθαμβωτική.,λέει η Έλινορ διακόπτοντας τις σκέψεις μου.
Το φόρεμα που φοράει είναι μαύρο με ένα τεράστιο σκισιμι από τον αστράγαλο έως το μπούτι , λίγο πριν από τον γοφό.
Το φόρεμα συμπιέζει τα ήδη μεγάλα στήθη της δείχνοντας τα ακόμα μεγαλύτερα. Τα μαλλιά της είναι επιμελώς ατιμελητα κάνοντας την άκρως σέξι. Τα σαρκωδη χείλη της είναι βαμμένα κόκκινα.
Μόλις με βλέπει που την κοιτάζω μου χαμογελάει.
Σταματάει στην άκρη της σκάλας όπου την υποδέχεται ο Βασιλιάς του Μαρόκο.
Η μουσική παίζει καθώς περπατάνε μέχρι το κέντρο.
Μου δίνει μερικές λοξές ματιές. Θέλω να με κοιτάξει γιατί αρχίζω να θυμώνω.
Ξαφνικά τα μάτια μου ανοίγουν ακόμα περισσότερο. Μόλις κάνει στροφή βλέπω και το πίσω μέρος του φορέματος της. Όλη η πλάτη είναι έξω. Κάποιος πρέπει να της πει τι είναι ρούχο. Ας αφήσει και κάτι στην φαντασία.....στην δική μου όχι στους άλλους θα τους σπάσω τα μούτρα αν συνεχίσουν να ψυθιριζουν και να γελάνε σαν να είδαν δεν ξέρω και εγώ τι.