Changes |✔|

S I X T Y - E I G H T

Αύριο έρχεται το τέλος ❤️

Tristan

Τα λεπτά περνάνε και εγώ μόνος μέσα στο δωμάτιο μου προσπαθώ να ηρεμήσω. Τρέμω ολόκληρος και κρύος ιδρώτας με έχει λούσει.

«Tristan, άνοιξε μας. Ανησυχούμε» μου λέει ο παππούς και εγώ σέρνοντας τα πόδια μου, πάω ως την πόρτα και τους ανοίγω.

Μπαίνουν και οι δύο μέσα και έντρομοι κάθονται κοντά μου. Η Zoe με χαιδεύει στην πλάτη ενώ ο παππούς μένει σιωπηλός. Πιθανώς και να έχει καταλάβει με τι σχετίζεται η φυγή μου. Εγώ όμως αισθάνομαι σαν βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί.

«Τι σου συνέβη;» ρωτάει η Zoe ανήσυχη.

Φυσικά ανησυχεί. Ξέρει από τι έχασα την οικογένεια μου αλλά δεν ξέρει λεπτομέρειες. Δεν ξέρει την ημερομηνία που τους έχασα. Εγώ δεν της τα έχω πει όλα αυτά. Δε τα έκρυψα απλά ποτέ δεν βρήκα την ευκαιρία να αναλύσω την όλη υπόθεση.

«Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα;» ρωτάω τον παππού μου και εκείνος σκύβει το κεφάλι.

«Το θυμήθηκες ε; Νόμιζα πως θα το περνούσες έτσι. Ήσουν τόσο καλά που δεν ήθελα να σε ταράξω, αναφέροντας το. Ίσως πάλι να είχες συμβιβαστεί με αυτό. Δεν ξέρω, ειλικρινά» λέει προσπαθώντας να δικαιολογηθεί.

Δεν τον κατηγορώ για κάτι. Κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα είμαι χάλια. Απλά φέτος έχουν προηγηθεί τόσα που δεν είχα καιρό να το σκεφτώ μέρες πριν. Και ο παππούς κρύβει τον πόνο του, το παράπονο του για να μην επιβαρύνει εμένα. Και εγώ δεν δίνω δεκάρα.

Είμαι κακός τελικά...

«Είναι δυνατόν να μην θυμηθώ ότι σήμερα είναι τα τρία χρόνια από τον θάνατο τους; Δεν φεύγει από το μυαλό μου. Όπως και από το δικό σου. Απλώς προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας» του λέω και η Zoe με κοιτάει συγκλονισμένη.

Θα έχει γεμίσει με ερωτήσεις. Θα αναρωτιέται τόσα και ίσως και να με λυπάται. Έχει πει πως δεν το κάνει αλλά η εικόνα μου, είναι για λύπηση.

«Tristan, δεν με αφορά το θέμα και δεν είμαι ειδική να σου δώσω συμβουλές αλλά ένα πράγμα θα σου πω μόνο. Πάνε τρία χρόνια από τότε και κοίτα σε. Είσαι ζωντανός, υγιής σωματικά και ψυχικά καλυτερεύεις. Τι άλλο θες;» με ρωτάει η Zoe πιάνοντας μου το χέρι. 

Σαφώς και είμαι όλα όσα είπε αλλά και πάλι. Δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό μου ειδικά κάτι τέτοιες ημέρες σαν τη σημερινή.