Changes |✔|

𝓘'𝓶 𝓸𝓯𝓽𝓮𝓷 𝓼𝓲𝓵𝓮𝓷𝓽 𝔀𝓱𝓮𝓷 𝓘'𝓶 𝓼𝓬𝓻𝓮𝓪𝓶𝓲𝓷𝓰 𝓲𝓷𝓼𝓲𝓭𝓮.

Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω το ηλιοβασίλεμα. Πως γίνεται όμως να μην νιώθω τίποτα;

Ή μάλλον νιώθω ένα κενό. Χρόνια τώρα.

«Αγόρι μου, θες να φάμε μαζί; Έχουμε καιρό...» με ρωτάει ο παππούς μου ο οποίος δειλά μπαίνει στο δωμάτιο μου.

Πάλι δεν πεινάω. Πάλι θέλω να μείνω μόνος. Πάλι θέλω να εξαφανιστώ από αυτόν τον κόσμο.

«Όχι παππού. Δεν πεινάω. Μάλλον θα πρέπει να φας πάλι μόνος σου» του λέω κοιτώντας έξω.

«Αγόρι μου, ο γιατρός είπε να τρως. Έλα κάτω μαζί μου. Κι ας φας μόνο δύο μπουκιές» μου λέει και καταλαβαίνω πως τον απογοητεύω από τον τόνο της φωνής του.

Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό.
Ο Tristan Ford αυτό κάνει συνεχώς.
.
.
.
.
.
Η ιστορία περιγράφει την ζωή του Tristan Ford ενός έφηβου ο οποίος αντιμετωπίζει το τέρας της κατάθλιψης και του αυτοτραυματισμου. Μοναδική του οικογένεια ο παππούς του, με τον οποίο τον συνδέει παραπάνω από μια σχέση αγάπης.

Ο Tristan έχει χάσει την παιδική του ηλικία, την ψυχική του υγεία και την ηρεμία του.

Θα ξανασυναντησει την ευτυχία ή θα βουλιάξει στην δυστυχία;