Changes |✔|

Ν Ι Ν Ε Τ Ε Ε Ν

Tristan

Κάθομαι στο παγκάκι και έχω αγκαλιάσει τα γόνατα μου. Κρυώνω αλλά δεν μπορώ να πάω στην τάξη. Είναι γεμάτη.

Πράγμα που θα με ταράξει. Γιατί όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο και μάλιστα ανάμεσα σε κόσμο που δεν τα πάω καλά, νιώθω ότι στερεύω από οξυγόνο.

Σκέφτομαι άραγε πως θα μπορούσε να είναι η ζωή μου αν είχα άλλους γονείς. Αν ο πατέρας μου δεν μεθούσε, αν δεν ήταν βίαιος, αν δεν απατούσε την γυναίκα του.

Και δεν έχω καταλήξει κάπου. 

Ούτε να το φανταστώ δεν μπορώ. Πιστεύω πως απλά ήμουν και είμαι ακόμα προορισμένος για τα δύσκολα. Γιατί όπως έχω καταλάβει μόνο εύκολη δεν είναι η ζωή μου.

Καλά λένε ότι οι αμαρτίες των γονιών, παιδεύουν τα παιδιά τους. Αυτό μου ταιριάζει γάντι.

«Θέλω διαζύγιο» του λέει και εκείνος γελάει.

Μόνο αυτό δεν θα της δώσει. Θα συνεχίσει να κάνει δύσκολες τις ζωές όλων.

«Μου 'μαθες και το διαζύγιο ε; Που δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα...» της λέει και περπατάει σε όλο το δωμάτιο.

Δεν κάνει να κρυφακούω αλλά φοβάμαι να τους αφήνω μόνους. Τον έχω ικανό για όλα.

«Μια χαρά μορφωμένη είμαι. Και τις γνώσεις μου έχω και αξιοπρέπεια έχω. Εσύ με κατάντησες έτσι. Μου τα στέρησες όλα» του φωνάζει με δάκρυα στα μάτια.

Δίκιο έχει. Πουθενά δεν την αφήνει να πάει. Είναι γεμάτος μίσος και ζήλεια.

«Και να σε άφηνα να κάνεις πράγματα, ποιος θα σε έπαιρνε στη δουλειά του; Έχεις δει τα χάλια σου. Είσαι απλά μια κακομοίρα» της λέει και τα πρόσωπα τους είναι πολύ κοντά.

Δεν νιώθει τύψεις που της μιλάει έτσι;

«Πρέπει να είσαι περήφανος. Όχι μόνο σε μισώ εγώ και οι γονείς μου αλλά και ο γιος σου. Και να είσαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να βρεις μεγαλύτερη τιμωρία από το να σε μισεί το ίδιο σου το παιδί» του λέει με σφιγμένα δόντια.

Τον μισώ. Δεν έχει άδικο. Γιατί όχι μόνο φέρεται άσχημα  σε εμένα και αλλά και στους ανθρώπους που αγαπώ. Χωρίς ίχνος μετάνοιας. 

«Έπρεπε να το είχες ρίξει το μπάσταρδο τότε. Τώρα θα ήμασταν αλλιώς. Χωρίς ένα βάρος. Γιατί ο Tristan είναι βάρος» λέει και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.