Changes |✔|

T W E N T Y - T H R E E

Φτάσαμε το 1Κ στις προβολές. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου ❤️

Tristan

Φτάνουμε έξω από μια μονοκατοικία και σταματάει. Αφήνει το μανίκι μου και δεν κάνει καν τον κόπο να πει μια κουβέντα.

Κάθεται έτσι σαν να έχει παγώσει. 

«Θυμήθηκες επιτέλους να με αφήσεις;» την ρωτάω και απομακρύνομαι από κοντά της.

Αντιπαθώ τους ανθρώπους που δεν σέβονται αυτό που τους λες. Ανεξαρτήτως του τι έχει προηγηθεί με εμένα και την Zoe, δεν μπορεί να με τραβολογάει ενώ της έχω πει πως δεν γουστάρω.

Αλλά φυσικά αν πω κάτι θα γίνω κακός. Και μετά θα κλάψει. Και δεν ξέρω αν θα παραμονεύει σε καμιά γωνία το αγόρι της.

«Αφού δεν άκουγες. Εγώ ήθελα μόνο να σε βοηθήσω» λέει προσβεβλημένη.

Έχει θράσσος. Καλά κάνω και δεν θέλω να είμαι κοντά της. Τελικά είναι πολύ πιο εγωίστρια απ'ότι νόμιζα.

«Και είπες να με φέρεις με το ζόρι. Έτσι σε έχουν μάθει; Να μην δέχεσαι το όχι;» την ρωτάω εκνευρισμένος και με πλησιάζει.

Έχει θέμα με την απόσταση. Δεν ξέρει ή τουλάχιστον αφού τόσο καιρό έρχεται σε εμένα, δεν έχει μάθει πως δεν θέλω κανέναν κοντά μου.

Αλλά πάλι κάνει ότι θέλει. Καταπατά αυτό που της λέω.

«Γιατί πρέπει να παρεξηγείς ακόμα και την καλή μου πρόθεση; Τόσο δύσκολο σου είναι να είσαι ευγενικός;» ρωτάει και συνεχίζει να με εκνευρίζει.

Ακόμα και αν ήθελα να είμαι ευγενικός, δεν μου αφήνει περιθώρια. Από την πρώτη στιγμή που έτυχε να μου μιλήσει φερόταν αλλόκοτα.

Και τα αποτελέσματα πάντα έβλαπταν εμένα.

«Όταν θες να βοηθήσεις κάποιον το κάνεις επειδή το θες. Το προτείνεις στον άλλον και αν δεχτεί, τότε τον βοηθάς. Δεν τον πιέζεις. Δεν κάνεις του κεφαλιού σου. Και δεν καυχιέσαι για την βοήθεια που δίνεις. Γιατί εσύ αυτό κάνεις» της λέω και κοιτάω ψηλά.

Μερικές σταγόνες πέφτουν στο μέτωπο μου και ακούω έναν ήχο. Σύννεφα μαζεύονται και αρχίζει να βρέχει.

Τέλεια. 

Για ένα σούπερ μάρκετ ξεκίνησα και μόνο ο κατακλυσμός του Νώε δεν έγινε. 

«Συνεχίζεις να μην θες να έρθεις μέσα;» ρωτάει και σηκώνει το ένα της φρύδι πιο ψηλά από το άλλο.