Düşüncelerim konuşuyor yine. Zihnimin en derinlerinden dahi seslerini duyabiliyorum. Nitekim, dibe gittikçe artıyor da. Toplaşıp bir kuş şekli alıyorlar. O kuş kanatlarını çırptıkça esen rüzgâr vuruyor yüzüme gerçekleri. Yine de, günün sonunda onu ben besliyorum. Nedenini bilmeksizin her geçen gün daha da büyümesi için yardımcı oluyorum sanki. Ölmesini istiyorum; ama beslemeyi de bırakamıyorum. Uzun zamandır benimle, belki de yokluğunun yaratabileceği yeni hislerden korkuyorum. Fakat, son zamanlarda sahip olduğum bir örtü var. Susmasını sağlayacağını düşündüğüm bu örtü, yalnızlık hissinin karanlığının ellerinden çıktı. Şimdilik kafesin üstünü örterek geçici sükûnet sağlayabiliyorum; ama bu sanırım onu daha da kızdırıyor.
