Kozalakları seviyordum. Özellikle yağmur yağdığında... Yağmur sularını içine çekerken kendilerini dışarıya kapatıyorlar. Tamamen kenetleniyor ve açılmaya izin vermiyorlardı. Tekrar açılabilmek, güzelliklerini gösterebilmek için kurutulmaya ihtiyaçları vardı. Birileri onları almalı, kurumalarını sağlamalıydı. Onları yağmurdan kurtaracak birilerine ihtiyaç duyuyorlardı. Sonsuz bir yağmur, sonsuz bir kapanış demekti.
"Ah Milena, bugün yağmur göz kapaklarıma yağıyor."
