En çok da neye benzetiyorum biliyor musun? Nar ayıklamaya. Bir yerden başladığında aslında sonuca ulaşıyorsun, dışarıdan ne kadar korkunç görünse bile. Uzun ve yorucu bir süreç olduğu da kesin. Sadece başlıyorsun. Bazen yavaş yavaş ve özenle... Bitiyor. "Sonunda." diyorsun. "Başardım, gerçekten." Sonra bakıyorsun. Bitti sanıyorsun ama bitmiş olan sen oluyorsun. Çözdüm sanıyorsun ama aslında her yerine bulaştırmış oluyorsun.
