Τι να το κάνω (A Kim Namjoon story)

35.

(Σημείωση συγγραφέως: Πως είστε; Συγγνώμη που δεν ανέβασα εδώ και δύο μέρες κανένα κεφάλαιο, αλλά ήμουν εκτός της πόλης μου για κάτι εξετάσεις σε γιατρό και δεν είχα ίντερνετ εκτός από δεδομένα -και αυτά λίγα :( Ευχαριστώ για την υπομονή!

Μεγάλο κεφάλαιο, αλλά σας το χρωστούσα ;) )

 Το κινητό μου χτύπησε. Μέσα στη νύστα μου το σήκωσα, χωρίς να δω καν ποιος ήταν.

 «Βανέσα! Εμείς ξεκινάμε να ξέρεις! Θα έρθεις να μας πάρεις έτσι;» άκουσα τη φωνή της αδερφής μου, Χριστίνας.

 Ξεφύσησα. «Τι λες ρε Χριστίνα; Όνειρα βλέπεις; Κοιμάμαι» είπα μισοκοιμισμένη. Δεν είχα ιδέα γιατί με πήρε τηλέφωνο στις εννέα η ώρα το πρωί.

 «Πας καλά;» η αδερφή μου τσίριξε σχεδόν και απομάκρυνα το κινητό από το αυτί μου.

 «Εντάξει, εντάξει, μην φωνάζεις. Τώρα με ξύπνησες για τα καλά» έτριψα τα μάτια μου με το ελεύθερο μου χέρι.

 «Βανέσα! Σήκω! Πρέπει να ετοιμαστούμε! Σήμερα είναι η μέρα!».

 Έσμιξα τα φρύδια μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ ακόμα, αλλά κάτι μου θύμιζε αυτή η φράση. Α ναι. Την είχε επαναλάβει η αδερφή μου σαν ξόρκι εδώ και ένα μήνα επί κάθε μέρα.

 «Η συναυλία Βανέσα. Η συναυλία» μου εξήγησε από το τηλέφωνο, όταν κατάλαβε ότι δεν είχα πάρει χαμπάρι.

 «Α, ναι σωστά» ήταν το μόνο που απάντησα. «Θα είμαι εκεί να σας πάρω όταν φτάσετε. Έχετε ώρες μπροστά σας. Όταν κοντεύετε πάρε με ένα τηλέφωνο σε παρακαλώ, για να ξέρω».

 Έκλεισα το τηλέφωνο και κοίταξα το ημερολόγιο που είχα στον τοίχο απέναντι από το κρεβάτι μου. Η σημερινή ημέρα ήταν κυκλωμένη και από δίπλα υπήρχε με μικρά και άτσαλα γράμματα η φράση 'συναυλία Bts χώρα μας, κεντρική πόλη'. Αναστέναξα και πέταξα τα σκεπάσματα από πάνω μου.

 Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που είχαν συμβεί όλα αυτά στη ζωή μου και εκείνο το μήνα είχε καταντήσει η ζωή του Ρομπέν των Δασών. Ήταν πλέον Νοέμβριος του επόμενου έτους και όλα τα γεγονότα που συνέβησαν τότε, έδειχναν τόσο παλιά.

 Με τα κορίτσια από την Κορέα, είχα κρατήσει επαφές. Ακόμα και τώρα μιλούσαμε αρκετά. Αλλά και πάλι, δεν ήταν το ίδιο. Δεν είχαμε την ίδια επαφή που είχαμε τότε. Αυτό που ήξερα όμως ήταν, ότι αν τυχόν επέστρεφα εκεί, τα κορίτσια θα μου συμπεριφέρονταν με την ίδια φιλικότητα και καλοσύνη όπως ένα χρόνο πριν.