Τι να το κάνω (A Kim Namjoon story)

20.

 Είχαν περάσει δύο μέρες και όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο απίθανο και τρελό μου φαινόταν. Περνούσα την τρίτη μέρα από τότε που είχα συναντηθεί με τον Νάμτζουν και το μυαλό μου ακόμα δεν έλεγε να το χωνέψει ότι έγινε κάτι τέτοιο. Πρέπει να είχε υποστεί σοκ.

 Άνοιξα την πόρτα του μαγαζιού. Ο Νάμτζουν έκανε αυτό που είχε πει και τήρησε το λόγο του. Δεν με ενόχλησε καθόλου μέχρι στιγμής και πραγματικά το σεβάστηκε.

 Όπως όμως και να είχε, είχα ήδη αποφασίσει. Έπρεπε να συναντήσω τον Νάμτζουν για μια τελευταία φορά, έτσι ώστε να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει τίποτα μεταξύ μας και νομίζω ότι το ξέραμε πολύ καλά και οι δύο. Δεν ήξερα γιατί προσπάθησε τόσο πολύ, αλλά όλο αυτό ήταν αδιανόητο. Ήταν σκέτη τρέλα. Και εγώ ήμουν άνθρωπος της λογικής. Δεν είχα σκοπό να γίνω τρελή από τώρα. Ακόμα και φίλοι να θέλαμε να είμαστε, δεν θα μπορούσαμε για τους προφανείς λόγους. Εγώ θα έφευγα σε δέκα ημέρες, και αυτή τη φορά ακόμα και να μου έκλεινε το ξενοδοχείο για ένα χρόνο, δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσω παραπάνω. Επίσης, υπήρχαν και τα σκάνδαλα. Δεν ήθελα να βλέπω τη φάτσα μου παντού στα σόσιαλ μίντια και να δέχομαι απειλητικά μηνύματα. Θέλω να κρατάω χαμηλό προφίλ και να ζήσω τη ζωή μου ήρεμα. Και τρίτον, ήταν απλά τρελό. Φαντάστηκα την μάνα μου να βλέπει στις ειδήσεις ότι έτρεξε κάτι με εμένα και έναν τραγουδιστή. Θα με πετσόκοβε. Πρώτα από όλα δεν θα της άρεσε που ήταν τραγουδιστής, όχι ότι εμένα με ένοιαζε τι ήθελε η μάνα μου. Αλλά αν τυχόν της έλεγα ότι ήταν πλούσιος, θα τον δεχόταν με ανοιχτές αγκάλες.

 Χαιρέτησα την κοπέλα στο ταμείο. «Αγγλικά;» ρώτησα και της έκανα νόημα για το βιβλίο που κρατούσε μπροστά της.

 «Ναι» μου χαμογέλασε. «Κλασσικά. Εσύ; Πείνες στις δώδεκα το βράδυ;».

 «Κλασσικά και εγώ» απάντησα και χαμογέλασα. «Καλό διάβασμα. Εν τω μεταξύ, σε ξέρω τόσο καιρό και δεν ξέρω το όνομά σου».

 «Ω, βλακεία μου» έκανε. «Νόμιζα ότι το είδες στο καρτελάκι μου. Με λένε Σεό Γιουν. Χάρηκα».

 Της έτεινα το χέρι μου και αυτή μου έδωσε το δικό της. «Βανέσα. Χάρηκα και εγώ. Πραγματικά δεν είδα το καρτελάκι σου. Τι χαζή που είμαι».

 Η Σεό Γιουν γέλασε. «Δεν πειράζει. Συμβαίνουν και αυτά. Κάνε τη βόλτα σου και ότι θέλεις με ρωτάς» μου είπε και γύρισε στο βιβλίο της στα αγγλικά. Την άφησα να διαβάσει και έριξα μια ματιά στα ράφια. Δεν ήθελα κάτι πολύ βαρύ για βραδινό, αλλά ούτε και κάτι να μην χορτάσω. Σίγουρα θα κοιμόμουν αργά, αλλά να έτρωγα κάτι με αυγό θα ήταν πολύ βαρύ. Κοίταξα προς τα ψυγεία και σκέφτηκα να πάρω γάλα. Δεν ήθελα όμως κάτι γλυκό. Ήθελα κάτι αλμυρό.