Τι να το κάνω (A Kim Namjoon story)

26.

 Με τον Μίνχο αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα μετά από τη συνάντησή μας για καφέ. Πέρασα όμορφα μπορώ να πω και ξέχασα λίγο τις σκέψεις και τα προβλήματα που είχα στο κεφάλι μου.

 «Ευχαριστώ για σήμερα» είπα και σταμάτησα να περπατάω, μόλις φτάσαμε εκεί όπου συναντηθήκαμε στο σιντριβάνι.

 «Εγώ ευχαριστώ που ήρθες. Η φίλη σου είπε ότι δεν ήθελες» είπε.

 Αναστέναξα και κοίταξα το συντριβάνι που φωτίζονταν εσωτερικά από φώτα. «Ναι. Είχα πολλά στο κεφάλι μου αυτές τις μέρες. Αλλά έκαναν από τη μια καλά που με ανάγκασαν να βγω έξω. Και χαίρομαι που ήρθα και σε συνάντησα. Πέρασα όμορφα» τον κοίταξα στην τελευταία μου πρόταση.

 Εκείνος χαμογέλασε. Παρατήρησα κάτι περίεργους τυπάδες, ντυμένους με μαύρα ρούχα και μάσκες να μας κοιτάνε, λίγη απόσταση πιο πίσω από τον Μίνχο. Μου φάνηκαν σαν καμιά συμμορία, γιατί μπόρεσα και μέτρησα οχτώ τουλάχιστον από αυτούς.

 «Τι τρέχει;» με ρώτησε. Με κολλημένο το βλέμμα μου επάνω στους τύπους, τους έδειξα στον Μίνχο με το κεφάλι μου.

 «Είναι κάτι περίεργοι τύποι εκεί πίσω που μας κοιτάνε και δεν μου αρέσουν» είπα. Ανατρίχιασα, αλλά όχι από το κρύο. Είχε κρύο το βράδυ, αλλά δεν κρύωνα, λόγω του ότι είχα συνηθίσει στο κρύο από τη γενέτειρα πόλη μου. Ανατρίχιασα από τους τυπάδες που μας κοιτούσαν. Μου φαίνονταν περίεργοι και δεν μου άρεσε αυτό. Και δεν μου άρεσε καθόλου το γεγονός ότι δεν μπορούσα να πάρω κανέναν τηλέφωνο από το κινητό μου.

 «Κρυώνεις;» με ρώτησε ο Μίνχο και στη συνέχεια γύρισε το κεφάλι του για να δει ποιους έλεγα. Χτύπησε τη γλώσσα του στον ουρανίσκο του όταν τους είδε. Μήπως τους ήξερε; Μήπως ήταν τίποτα κλασσικά κωλόπαιδα της γειτονιάς; Ο Μίνχο γύρισε προς τα εμένα ανήσυχος.

 «Εμ, πρέπει να φύγω. Συγγνώμη. Χάρηκα και εγώ που βρεθήκαμε και θα μου άρεσε να παραμείνουμε καλοί φίλοι» τόνισε το φίλοι στο τέλος. «Ευχαριστώ! Αντίο!» είπε και απομακρύνθηκε από μένα. Κούνησε το χέρι του από μακριά.

 Σήκωσα και το δικό μου και μετά το άφησα να πέσει δίπλα μου. Δεν του είχα απαντήσει καν αν κρυώνω ή όχι και επίσης ήθελα να του ζητήσω τη χάρη να με πάει πίσω στο ξενοδοχείο μου. Προς τι όμως η τόση βιασύνη; Μύγα τον τσίμπησε; Και προς τι η υπογράμμμιση της λέξης 'φίλοι'; Υπήρχε περίπτωση για κάτι άλλο; Δεν νόμιζα να έδειξα κάτι από πλευράς μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όσο και ωραίος να ήταν ο Μίνχο, χάρηκα από μέσα μου που επέλεξε να είμαστε φίλοι. Ίσως αυτό να ήθελα και εγώ κατά βάθος.