Gwen Jennings

18 De begrafenis

Ik heb geen idee wat me door de volgende dag bracht zonder terug te beginnen huilen. Maar Tyler stond aan mijn zijde de hele dag, hij hield mijn hand vast en stelde me op mijn gemak. En ik deed hetzelfde voor hem. We spraken niet over de situatie. In feite spraken we helemaal niet zoveel in het algemeen. We waren gewoon  een klein beetje aan het genieten van elkaar's aanwezigheid. 

Jenny zei helemaal niks over Tyler en ik. Ik ging er van uit dat ze voelde dat we niet wouden spreken. Ze zat naast mij tijdens het eerste lesuur, en gaf me kleine glimlachjes door de dag heen. Het derde lesuur was niet meer hetzelfde zonder dat ik het probeerde door te duwen. 

Ash kwam niet opdagen en daar was ik blij om. Ik denk niet dat ik hem kon zien, vandaag zeker niet. De begrafenis was later, dus Jenny vroeg of iedereen zou komen en er werden allemaal kleine ja's geroepen door het lokaal. Wanneer Jenny zich omdraaide en mij aan keek met dezelfde vraag in haar blauwe ogen, mompelde ik een kleine, "Ja."

En de rest van de periode liep traag en stil voorbij. Tyler keek naar de grond een tijdje en keek dan eindelijk op naar het eind van de klas. Zonder iets te zeggen nam hij mijn hand vast en trok hij me uit het klaslokaal onder iedereen's nieuwsgierige blik. Nog steeds met mijn hand vast sleepte hij me uit de deur die naar butien leed, waarna we terecht kwamen op dezelfde plek waar ik met Ash had gesproken ongeveer twee weken geleden. 

Ik was toen pas begonnen met het zoeken van antwoorden, niet wetend toen wat de waarheid was, zo ver van wat het eigenlijk was. Het deed pijn om me te herinneren dat het helemaal nog niet zo lang geleden was. Een deel van mij wou dat ik gewoon daar was opgehouden, zoals Ash voorstelde, dat ik het liet vallen. Maar ik bleef zoeken en nu droegen ik, Ash en Tyler hetzelfde lijden. 

"Tyler," Begon ik. "Waarom heb je-" 

Ik werd onderbroken wanneer hij zich omdraaide, zijn donkere ogen stonden stormachtig. In trance van de intensiteit van zijn ogen keek ik hoe hij een stap dichter zette, hoe hij naar voren boog. Zijn lippen waren droog wanneer ze de mijne aanraakte, maar dat was oké. Ik legde mijn armen rond zijn brede schouders en zijn hand verwarde zich in mijn haar. Ik stak al de gevoelens die ik de laatste dagen had gevoeld in de kus en ik wist dat hij hetzelfde deed. We waren elkaar's basis nu, elkaar's kracht. Als we ooit bedreigd worden om weggeblazen te worden in leven's krachtige wind, hadden we ketting die ons op de grond hield. 

Ik sprong bijna wanneer de harde bakstenenmuur mijn rug aanraakte, wat mij verastte. 

Op een of andere manier waren we naar achter verschoven zonder dat ik het wist. Maar Tyler bleef mij zoenen. We stonden daar, opgesloten in elkaar's eenzame ontarmingen. Ik wist dat het niet iets verder dan zoenen ging gaan voor nu. 

Maar Tyler had een tastbare opluchting nodig dat hem vertelde dat alles oké ging zijn. Dus ik zoende hem terug, ik voelde zijn passie, zijn pijn, en gaf het hetzeflde. 

En eindelijk voelde het alsof alles misschien wel nog oké kon zijn. 

-

Vanaf dat ik en Tyler door de dubbele deuren van de kerk liepen zagen we een foto van Gwen. In de foto leunde ze tegen een muur, haar handen in haar broekzak en ze glimlachte naar de camera. Hij was intentioneel getrokken om haar senior foto te worden in het jaarboek, maar was uiteindelijk haar begrafenisfoto geworden. 

Tranen prikte in mijn ogen en de grip in Tyler's hand versterkte zich. We liepen helemaal in de kerk, waar zoveel andere studenten zaten. We hadden al een gevoel dat we best eerder kwamen, zodat we een plek hadden om te zitten. 

Als voorspeld, moesten we rechtstaan tijdens de kerkdienst. Niet dat ik er bezwaar tegen had. 

De kist was gesloten doorheen de hele ceremonie, en dat stelde me gerust. Ik wou niet de paarse kneuzingen zien die het touw achter had gelaten op haar nek. Ik wou haar bleke gezicht niet zien, en ik wou er niet aan denken dat in de kist de schelp lag van het meisje dat Gwen was.

De pastoor bleef maar praten over dat Gwen een gever was, dat ze een licht was voor alle studenten, een voorbeeld en hoe ze een impact had op iedereen die ze ontmoette. Ik vroeg me af wat hij zou zeggen moest hij de waarheid weten. Tyler liet mijn hand de hele ceremonie niet los. Het leek alsof onze handen permanent aan elkaar waren verbonden. Ik was dankbaar en ik wist zeker dat hij dat ook was. 

Op het einde had iedereen de kans op de kist te benaderen en het aan te raken of een paar woorden te schenken aan het lichaam onder het hout. Ik ging naar voren met Tyler. En hoewel hij niets zei zag ik zijn zijn ogen tranen wanneer hij het hout aanraakte. Wanneer het mijn beurt was wist ik niet meer wat ik moest doen. 

Ik liet mijn vingers over de kist glijden en vroeg me af of ze me kon horen. En als ze dat kon vroeg ik haar of het het waard was. 

Was het het waard? 

Het was dezelfde vraag die ik twee dagen geleden nog maar had gericht naar Ash toe en ik wou dat ik haar antwoord wist. Het emotionele bloedbad dat Gwen achter had gelaten was genoeg om mijzelf te overtuigen dat,  wat de toekomst nog mocht brengen, ik mij nooit van mijn eigen leven zou beroven. 

Gwen's ouders stonden achter de kist en groette de mensen, luisterend naar hun die rouwbeklag hadden. Wanneer het mijn beurt was, schonk Janie me een kleine glimlach. Desondanks ik haar amper kende, trok ik haar in een knuffel.

"Het artikel komt morgen uit." Zei ik haar zachtjes. "Ik hoop dat je het zal lezen." Ze knikte en ging verder met het begroeten. 

Ik was de hele nacht opgebleven om de dealine te ontmoeten en ik hoopte dat mijn werk mensen gelukkig zou maken. In hoeverre dat mogelijk was, tenminste. Mensen zoals Jenny en Gwen's ouders, maar ook gewoon iedereen die er al dan niets mee te maken hebben. 

Mrs Harringston kon het printen nadat ik het via email had doorgestuurd. 

Goed gedaan, was al dat ze terug had gestuurd. En ik was naar bed gegaan, gelukkig met het werk dat ik had ingeleverd. 

Ik leunde een beetje tegen Tyler, en juist wanneer ik dat deed voelde ik dat zijn spieren zich opspande. Ik keek naar hem, met schrik dat hij zijn gedachten over ons had veranderd. Maar ik volgde zijn blik en ik realiseerde waarom hij schrok. Ash liep onze kant op. Wanneer hij voor ons stond voelde ik zijn stille vraag. 

Gaan we het iemand vertellen? 

Ik keek naar Tyler, die zijn hoofd super lichtjes schudde. Al slikkend keek ik naar Ash en deed hetzelfde. Zijn schouders vielen in opluchting en ik hoopte onmiddellijk dat ik het juiste ding aan het doen was. 

Gwen's nalatenschap zou nog steeds onaangeraakt voortleven tenzij een van ons het zou vertellen in de toekomst. 

In gedachten maakte we alle drie een  verbond. We bewaarden allemaal hetzelfde geheim, we droegen dezelfde last. Het fixte niets, helemaal niet,  ik wist zelf niet of Tyler en Ash' vriendschap kon gemaakt worden, maar het was een begin.