Gwen Jennings

13 Mosterd

Mijn buik knoopte zich op dit moment in pakjes zenuwen, hopend dat Tyler niet te laat zou zijn. Ik had er eeuwen om gedaan om mijn outfit te kiezen. En elke keer bij een nieuw voorstel, fluisterde ik mijzelf toe dat ik weer van kleine dingen iets groots maakte. 

Stilletjes schelde ik mezelf uit, omdat als ik Ari niet boos had gemaakt, en niet naar Ash' huis was geweest ik er toch wel  fatsoenlijker had uitgezien. Ik dwong mezelf om te stoppen met het gepieker, omdat het een leuke avond zou moeten worden. Maar het feit dat ik onze vriendschap was aan het kapot maken bleef door mijn hoofd spoken.

Uiteindelijk besloot ik een zwarte rok aan te doen met een grijs topje. Ik was slecht in dit hele Ik-pik-je-op-dan-gaan-we-uit- ding. Ik zette me neer op mijn bed, en wachtte, en probeerde mezelf te kalmeren. Ik hoorde zacht geklop op mijn slaapkamerdeur, en ik sprong recht wanneer mijn moeder in mijn deuropening verscheen. Ik had haar of mijn vader niets verteld hiervan om gênante gesprekken te vermijden. Ze hief haar  wenkbrauwen op wanneer ze de kamer inliep. "Je ziet er super goed uit," Complementeerde ze me. Ik haalde mijn schouders op, en ze ging verder. "Dit heeft toch niets te maken met de knappe jongen die beneden op je wacht?"

Ik voelde dat ik begon te blozen. Ik had de deurbel niet eens horen gaan. Alsof ze mijn gedachten kon lezen, zei mijn moeder: "Hj heeft geklopt." Ze knipoogde.  

Ik probeerde om het circus in mijn buik te overtuigen om kalm te blijven, en liep  mijn moeder voorbij en de trap af. Tyler zat in de woonkamer, met mijn vader. Hij droeg een effen t-shirt en een short, plots was ik blij dat ik ook slechts voor een rok en topje was gegaan.
Wanneer hij me zag, stond hij recht en glimlachte. Mijn vader hief zijn wenkbrauwen zo hoog op dat ze bijna zijn haarlijn raakte. "Je hebt ons nooit verteld dat je uit ging met een vriend."
Ik schoof mijn tas over mijn schouder.

"Ik dacht dat het je niet zou uitmaken." In antwoord keek ik hem aan met de blik dat we hier later over gingen praten. Tyler sprak eindelijk. "Hey, Mia" Zei hij, waarna hij zijn keel schraapte alsof hij iets aan het onderbreken was wat niet onderbroken mocht worden. "Klaar om te gaan?"
Ik knikte en zei gedag tegen mijn ouders.

Ik volgde Tyler naar buiten, naar zijn auto. Het was waarschijnlijk een van de leukste auto's die ik ooit had gezien. Hij was geverfd in donkerood en het leek alsof hij juist uit een etalage van een winkel was gereden. 

Hij was superproper, zonder één krasje. "Mooie auto." Probeerde ik zo casual mogelijk te zeggen, maar mijn toon maakte duidelijk dat ik onder de indruk was. Hij draaide zijn sleutels rond zijn vingers en glimlachte trots. "Dankje, het is best leuke wagen, hé?" Ik rolde speels met mijn ogen. "Niet overdrijven." Plaagde ik hem. De verwaande grijns gleed niet van zijn lippen.

-

Onze kassierwachtte ongeduldig op Tyler die het menu scande met zijn ogen voor de vierde keer, bewerend dat hij nog steeds niet wist wat hij wou. Ik was zeker dat hij precies wist wat hij wou, maar dat hij gewoon met de jongen aan het lachen was.

Na een tijdje keek de jongen boos naar mij. Tyler trok zijn neus op, en probeerde niet te lachen.
"Dude, je moet bestellen. Er zijn andere mensen achter je." Een diepe frons verscheen op Tyler's voorhoofd.
"Ik weet gewoon niet wat ik wil," Zei hij.

Zijn blik was gericht op het knipperende neonmenu boven hem. Ik wist dat hij loog omdat hij me had gezegd wat hij wou.
"Please," Zei de jongen. "Bestel of ik verlies mijn job."

Tyler concentreerde zich niet meer op het bord -waarvan ik zeker ben dat hij het vanbuiten kent nu- en keek recht in de blauwe ogen van de kassier. "Geef je de klant geen bedenktijd?" Vroeg hij en hief een wenkbrauw op. Zijn houding was uitdagend.

Hij wou dat de andere hem een uitdagende blik ging terug werpen, hij wou een gevecht beginnen.
"Tyler," Zei ik voorzichtig, ik raakte hem  een beetje aan. "Kan je gewoon bestellen?"
Dus hij bestelde, in opluchting van de kassier, mezelf en elke andere klant achter ons. Wanneer we onze drankjes kregen en neerzaten zei Tyler; "Ik kan niet wachten om je die hele burger te zien eten."
Ik grijnsde. "Wacht maar af."

In tussen tijd dat onze burgers waren aagekomen aan onze tafel en we ze op hadden gegeten, hadden ik en Tyler mosterd over ons hele gezicht. Ik had beleefd gevraagd of hij me de mosterd kon geven.

Blijkbaar drukte hij te hard op de fles -per ongeluk, zei hij- en spoot de mosterd op mijn gezicht. Mijn ogen begonnen te tranen van het geprikkel en hij verontschuldigde zich, proberend niet te lachen. Ik staarde gewoon naar het geel geplaksel op mijn vingers.

Uiteindelijk keek ik op, een trage glimlach verspreide zich op mijn lippen, en ik nam de fles op. Wanneer hij mosterd op zijn gezicht had om bij mij te passen, zei ik hem dat ik tevreden was.

"Ik laat meisjes altijd tevreden." Zei hij, knipogend. Ik maakte een walgend gezicht.
"Pervert." Mompelde ik en hij lachtte. Het was leuk om te ontsnappen, ookal was het maar voor een avond.
"Ik kan het niet geloven," Maakte Tyler me  uit mijn gedachten wakker. "Je hebt serieus de hele burger opgegeten."  Ik kruiste mijn armen en leunde naar achter op de rode stoel. "Ik zei het toch."
Ik schoof mijn blauwe, kruimelloze dienblad zijn kant op om hem te laten inspecteren. "Ik ben inderdaad geweldig."
Hij rolde zijn ogen en duwde het dienblad terug. "Wat dacht je ervan als we daar de grens trekken?" Grapte hij. Ik rolde mijn serveit op en gooide het op de plateau.

Het was makkelijk om bij Tyler te zijn. Hij was leuk en hij hield mij bezig, zodat ik niet moest denken aan het artikel en aan Gwen. Ik had gevoel dat ik verdwaald was de laatste tijd, aan het verdrinken  zoals Ari me had gewaarschuwd. 

Maar voor het eerste scheurde ik Tyler en Gwen van elkaar af, mijn omgaan met Tyler had niet rechtstreeks te maken met Gwen's dood. 

Het deed goed om het artikel en mijn sociaal leven te scheiden. Ik wist dat mijn vrienden en ouders zich  zorgen maakte om mij, maar eigenlijk maakte me dat niet uit. Dit zou snel genoeg allemaal over zijn.

Het artikel zou volgende week in de krant horen te staan. Ik moest het af hebben binnen de zes dagen.
Alsof hij mijn gedachten kon lezen, vroeg Tyler, "Dus, hoe gaat het met dat artikel?"

Ik zuchtte. "Nog niet begonnen."

"Waarom niet?" vroeg hij automatisch. Ik beet op mijn lip.

Omdat ik de waarheid probeer te ontdekken. Omdat je beste vriend tegen je aan het liegen is, tegen iedereen. Omdat ik op dit moment aan het verdrinken was in mijn eigen persoonlijke leven.
In plaats van dat te zeggen, zei ik, "Ik probeer nog steeds uit te zoeken wie Gwen eigenlijk was."

Hij zweeg voor een paar seconden, en de grapen-makende, plagende stemming van zijn attitude werd vervangen door een meer serieuzere.

"Ik ga je niet zeggen wat je over haar moet schrijven. Ik zal altijd mijn eigen mening over haar hebben. Maar Gwen is iemand die je zelf moet leren kennen. Wanneer je het het minst verwacht, zal ze er zijn, ze zal je hulp aanbieden en advies geven.Ze was altijd iemand die het beste zocht in mensen, desondanks de omstandigheden. Ze zal er altijd voor je zijn, zelfs als ze dood is."

Hij stopte voor een moment en keek mij aan. "Het spijt me." Verontschuldigde hij zichzelf.
"Dat klinkt gestoord."

"Nee."Mompelde ik tegen hem, en glimlachte zachtjes.

"Ik snap het." Hij lachte terug en zo als dat was de lucht tussen ons verfrist. We begrepen elkaar. Iemand kennen was een ding, maar iemand  begrijpen was een ander. Het betekende dat de andere misschien gestoord mocht zijn, maar je hen toch gewoon accepteerde. Ik loog niet. Ik wist nog niet zo goed wie Gwen was, maar ik ging het wel weten. Ik stond bij haar in het krijt omdat ze me tegenhield om op het duistere pad te gaan, met een paar woorden en een simpele glimlach. 
Iedereen had geheimen. Ik was nog niet klaar om de mijne te laten vallen.