Gwen Jennings

6 Moedigheid

Tijdens wiskunde het derde lesuur de volgende dag was ik als een bezetene de lezing van de leerkracht aan het opschrijven, terwijl ik probeerde hem te begrijpen. 

Meneer Smith was veruit de meest ergerlijke leerkracht die ik ooit heb gehad. Hij was ouder -ver in de vijftig- met een grijze moustache boven zijn lip en niets op zijn hoofd. Ik ging juist mijn hand verlossen uit het krampen toen Jenny Caruters de klas binnenliep. Ze zag er oprecht een heel stuk beter uit dan gisteren en ze glimlachte onschuldig naar onze leerkracht.

"Mr. Smith." Zei ze zacht.
"Er is een telefoontje in het secretariaat voor Mia Aleckson." Ze keek me recht aan en ik bevroor. Ari stootte me aan en hief in de war haar donkere wenkbrauwen op. Ik haalde mijn schouders op en begon mijn spullen te verzamelen, en met verzamelen bedoel ik ze in mijn zak te schuiven, niet te netjes.

Meneer Smith keek naar Jenny, met haar strakke blik en haar hoewel alles toch zo'n opgewekte stem, hij knikte een keer naar mij. Ik gooide mijn zak rond mijn schouder en volgde Jenny die voorzichtig en stil het klaslokaal uit sloop. 

Wanneer de grote deur achter ons dichtviel vroeg ik; "Van wie is het telefoontje?"

Jenny schudde haar hoofd. Haar toen nog zo'n zoete zachtheid was in rook opgegaan en vervangen door haar aura van verdriet. 

"Er is geen bericht. Ik moest je uit die klas krijgen." Zei ze en ik stopte bruuts. Mijn sneakers piepte over de stenen vloer, het geluid echo'de door de hele gang. Jenny greep me mij de arm en trok me toch mee. "Er is zijn een paar mensen waarvan ik wil dat je ze ontmoet."

Ze liet me los op het einde van de gang en leidde me naar een Biologie lokaal waarvan ik uitging dat het leeg was. Maar wanneer ik binnenliep, zakte de moed mij in mijn schoenen.
In de kamer zat bijna elke Populaire die studeert aan Edencrest.
"Wat is er aan de hand?" Vroeg ik beverig aan Jenny. 

"Ze zijn hier om je te helpen met het artikel." Antwoordde ze zacht. "Aangezien je niets weet over Gwen, hebben ze- we besloten je te helpen."

Ze ging met haar lange vingers door haar haren en keek iedereen aan. "Toch, jongens?"
In plaats van te antwoorden staarde ze allemaal naar haar. Haar schouders zakte wanneer ze haar blik terug op mij liet rusten. Zij, samen met elke andere persoon in deze kamer, was moe. 

Donkere cirkels ontsierde haar gezicht, een ingezakte houding, ze leek gewoon verslagen. Het leek of Gwen's verdwijning een stukje had afgenomen van iedereen in de zaal. Of eerder een stuk had verplettert en vertrapt. Tyler Caruters en Ash Winters zaten in stoelen direct naast elkaar, en waren duidelijk gewoon doodmoe. Het leek dat ze vandaag niet de tijd hadden genomen om hun haar te stijlen nadat ze uit bed rolde en een paar kleren aangooide. Ash' gekrulde, blonde haren waren in de war en  Tyler's kapsel stond langs alle kanten. Samen met hun spotte ik Keisha LaFever. Terwijl ze normaal felle kleuren zou dragen die contrasteren  met haar donkere huid, droeg ze nu een blauwe jeans en een zwarte T-shirt. Marcus Simmons droeg nog steeds zijn basketball trainingsuniform.

De groep voor mij stond bekend om er altijd scherp en modebewust uit te zien zoals  gescheiden donderwolken van de rest van de hemel. Gwen verliezen had iets met hun gedaan en de enige reden waarom ze met mij in contact kwamen was omdat het voor Gwen was. "Tuurlijk." Mompelde Tyler uiteindelijk, vijf minuten nadat Jenny de vraag had gesteld. Ik liet mijn boekentas ballen op de grond.

 Het raakte de grond met een plof waarvan het geluid door de hele, muisstille kamer kaatste. 

Al blozend uit schaamte zette ik mezelf op een stoel. 

Ik drukte op de record knop van mijn telefoon en zette die voor mij neer 

Ik voelde me gegeneerd om hierover te beginnen, maar ik kon de belofte zowel aan Jenny als aan familie Jennings niet breken: ik mot en zal een mooi artikel schrijven voor Gwen.