Gwen Jennings

16 Frankie

"Je bent de vader, niet waar?" Eistte ik. Wanneer ik het sonogram toonde verkleurde zijn gezicht zo wit als een laken. Hij nam het aan met trillende handen en wreef erover. 

"Van waar heb je dit?" vroeg hij, maar er zat geen kracht achter zijn stem, eigenlijk kwam het er moeilijk en zwak uit. Zijn reactie vertelde me alles wat ik moest weten. 

Ik beet mijn lip, en probeerde de woeste aanval van tranen en boosheid te beheersen. "Maakt het uit, Ash?" Zijn knieën bogen zich waarna hij op grond viel. Hij schudde zijn blond haar wijd en ik zag dat zijn wangen nat werden van de tranen. 

"Oh god," huilde hij. "Het was niet de bedoeling om- We hebben niet.." Hij stopte door het verliezen van zijn woorden.

Ik tuitte mijn lippen en probeerde me koel te houden desondaks de bruisende woede. Hij had Tyler veraden. Hij had Gwen zwanger gemaakt.

"Hoe kon je?" Zei ik, mijn stme was schor en hoog. "Je bent verdomme zijn beste vriend!" Ik zette een stap vooruit. Voor ik het wist vloog mijn hand naar zijn wang, met de volgende klap. 

Ash staarde alleen naar mij, de blik in zijn ogen was gezonken en donker. Spijt poelde in zijn ogen. Ik keek naar zijn kaak, naar de rode afrduk van mijn hand. Medelijden zat in een kuil in mijn maag, maar ik beet het weg. Hij wist over Gwen's baby. 

Over zijn baby. 

Hij wist het. 

Al de hele tijd, wist hij precies waarom Gwen zichzelf had gedood. Terwijl iedereen rond hem was aan het lijden, afvragend waarom, en hij had alle antwoorden. Dat is waarom hij wou dat ik ophield met graven. Hij was bang dat ik zijn klein geheimpje ging verklappen.

Hij had gelijk, hij moest bang zijn. 

Ik voelde een mix van emoties op het moment: woede, verwarring, droefheid en veradenheid. 

Tranen vielen naar beneden over Ash's wangen. Mijn eigen kaken waren droog, maar tegelijkertijd vochtig. Terwijl ik naar hem keek met verontwaardiging, realiseerde ik me iets. 

Ik kon hem niet de schuld geven. Helemaal niet. Want zoals ik Tyler had verteld een paar dagen eerder, we konden niemand de schuld geven voor Gwen's dood. Ze deed wat ze had gedaan op haar eigen voorwaarde, niet die van iemand anders. Ash was gewoon een bang, klein kind diep vanbinnen, en hij kreeg voor de schuld voor iemand anders zijn acties. 

Maar er was iets wat ik niet begreep en wat ik moest weten. "Was ze zwanger wanneer ze zich ophing?" Ik liet me op mijn knieën vallen zodat ik naast hem zat. Hij zond zijn stralen verdriet uit, maar het maakte niet uit. Ik moest het weten. 

"Gwen en ik begonnen ongeveer twee weken voor dat zij en Tyler het uit hebben gemaakt," Zei hij, hij articuleerde elk woord voorzichtig. Zijn stem klonk hees en ruw. "Ik wist dat Tyler van haar hield, maar... Dat deed ik ook." Ik bevechtte de drang om hem door elkaar te schudden, om hem te kwetsen op een of andere manier. 

Hij ging verder, al starend naar het donkere hout onder ons. "Ik had blindelings gehoopt dat het op een of andere manier allemaal oké ging zijn, en dat we  het hem uiteindelijk gingen vertellen, maar het ging zo snel nadat ze uit elkaar waren gegaan." Zijn gemartelde, blauwe ogen vonden mijn bruine. "Dan kwam ze naar mij en zei ze dat ze zwanger was. Ik freakte." 

Mijn hart zonk. Ik wist wat er nu zou komen. "Je hebt haar verteld dat je het niet wilde?"

Zijn vermoeide, rood-gerande ogen vertelde me alles wat ik moest weten, maar hij sprak. "Ik zei haar dat ze het moest fixen." 

Fixen. 

Alsof het een probleem was dat moest verholpen worden. Het was een baby. Een onschuldige baby. Het had nooit iets mis gedaan, maar plots, was het een probleem dat gefixed moest worden.