TEKİLA |𝕸ü𝖍ü𝖗|

Tekila/Mühür-33.bölüm(part2)

Bunu neden anlamıyordu?

Onda huzur  bulan bedenimi  neden  anlamıyordu. Hisler , hislerim öylesine  perişan bir haldeydi ki , bir taraf huzurla  çoşarken diğer taraf kötü şeylerin huzursuzluğunu yaşıyordu.

Ruhumu sevindiren adam , bedenime huzuru verdikten sonra da gidecekti ,benimde ondan gideceğim gibi..

Bize bunu yapacaktı , benimde ona yapacağım gibi.

Biz , sevdiklerimiz için birbirinden vazgeçen iki bedendik, bir olsakta.

Acıyla dudaklarımdan kaçan inlememle hızla yumdum gözlerimi, kaçabilecekmişim gibi. Beni görmeyecekmiş gibi..

Saftı kalbim.

"Luna!" Uykulu sesi öyle aniden geldi ki , benim ufak acımla korkak adam için yanmak istedim.
Ürkekce yüzümden süzülen yaşa değdi eli, bakamadım yinede . Neyden  utandım ? Acılı bedenimden mi ?

Yoksa zihnimden mi?

Şiddetle titremeye başlayan bedenimle birbirine çarpan dudaklarmı serbest bırakıp ona sokuldum. Yine ona döndüm yüzümü..

"Ü..şüyorum.." 

Yorganın hışırtı sesiyle çırıl çıplak olduğunu bildiğim bedenim, hızla çarsafa sarıldı. Gözlerimi açmasamda arada üzerimde hissettiğim nefesinin hızlanışından endişesiyle yandım.

Üzdüğüm adamın üzüntüsünde kayboldum.

Üşüyen bedenim cayır cayır yanıyordu. O hapı istiyordum , o beynimi yok etmek isteyen hapı deliler gibi istiyordum.

Yoksunluğumda kavruluyordum.

"Luna'm bana bak .... " alnıma yapışan kısa şaçlarımı usulca çekti. " şişş.... iyisin." 

Yatıştırıyordu ılık ılık sesi. Cılız bedenim onunla bütünleşiyor saçlarıma defalarca konan buselerle buz gibi suyun içine atıldım.

Kahretsin!

"Yapma!" 

Boğazımdaki yanmayla gözlerim irkilerek açıldı.  Islak kuzguni saçların arasına gizlenmiş elalar şefkatle baktı.O şefkat hep oradaydı.
İki omzuma elini sabitleyip bastırdı bedenimi suya.

"Buna ihtiyacın var ."

Saç diplerimi yakan soğuk  suya karıştı  öfkeli çığlığım. Bedenimdeki sayısız acının aksine bu beni mahvediyordu. Bir kolumu kullanamayışımla ona karşı gelememek  boğazıma yumru olurken , bunu da yuttum. Bu acıya da göz yumdum. Benden aldıklarıyla dik durmaya devam ettim ,durabildiğim yere kadar.

Efruz'un arkasında bıraktığı bedenimi umursamayışıyla acıdım , onca merhametimin gölgesinde benden aldığıyla kaldım. Ne bir söz edebildim ne bir gam.

Tekila'ydım ya ben , hani en güçlü bendim ya , bunu da kaldırmalıydım.
Öyle olmak zorundaydı , Tekila'nın ruhu , kalbi kimsenin umrunda değildi.

"Luna! " omuzlarımdan sertce tutulup çekilmemle titriyen bedenim sarsıldı.

"Kendine gel!" Şaşkınca ona bakarken o ise öfkeyle hızla sıcak bedenine  çekti beni. Aniden boğazımdan yükselen öksürükle  ciğerlerim  yandı.