Bırakacağını , yine gideceğini anlayan kalbim delirirken durmadım. Acıyla çığlık çığlığa bedenimi ona ittim. Ayrılan dudaklarımız ayrılmak istemezcesine buluştu tekrardan.
Bırakma.
İtmedi , bırakmadı , yumuşak dokunuşları ilk defa kendisini terk e...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●🍷
...Üç Aptal...
Bir kaç soluk kadar yakınımdasın , bir kaç sıra , bir kaç insan , bir kaç adım mesafesin de, Ama ulaşamıyorum .. B
elki artık ulaşmak dahi istemiyorum.
Usul usul kaybediyorum seni.. Senin beni , bile isteye kaybettiğin gibi..
"Hazırsan çıkalım mı , eğitim tarzlarını merak ediyorum ."
Omzumu teğet geçen omuzu ile derince bir soluk alıp yorgunca bıraktım, onu düşünen zihnim yine yorgun, kalbim acılıydı. Kendime gelmek için ise sadece onun bana ihanet ettiği gerçeği vardı. Claus'un yatağım da oturur vaziyette dik bakışlarına karşın ona cevap vermem gerektiğini hatırlayıp başımla kapıyı işaret ettim.
Duruşunu bozmadan "Ne ?" Dedi aval aval bakarak.
Göz devirdim, beni yoran tek şey kesinlikle Claus'tan başkası değildi.
"Ben acemiyim acemi , bir çöp ile nasıl eğitim görebilirim ?"
Sözlerimle gözleri esefle kısıldı ve çocuk gibi dudak büzdü. " Bir de beni küçümsüyor , sanki kendisi çok üst mertebede " diyip kendince ölümcül bakışlar atarak kapıdan çıktı.
"Cins." Homurdanarak eğildim , yerdeki siyah spor ayakkabılarını giydim.
Yemekten sonra Claus'un telefonuna gelen bildirim , herkesin kendi sınıf kategorisin de derslerin olduğunu bildiriyordu. Aynı mesajın bana da geldiğinden emin olduğumdan telefonu açıp bakma zahmetine bile girmemiştim. Şimdi ise sonunda bedenimi rahatlacağım bir şey bulmanın heyecanıyla gülümsüyordum.
Ne mi ? Tabikide insanları pataklamak.Keyifle mırıldandım , üzerimi son kez kontrol edip odadan kendimi attım.
Yüzüme asılan keyfin içimdeki canavarın sahte kimliğinin bilincinde olsam da , bunu durdurmadım. Yıllardır bir kişi için yitip biten bedenim, yine aynı hataya düşmemeliydi.
Anthony ,onun gölgesinde büyüyen, sevgisini yaşayamayan küçük kızdım ben. Küçüktüm ama hiç bir zaman çocuk olmamıştım. O zamanlar farkında olmasam da şimdi onun bana gösterdiği sevgiyi hissediyordum ve bu sevgi öylesine beni yoruyordu ki , intikam almaya yeltenemiyordum. Hal böyleyken aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordum , iyi birisi değildim ama merhametim beni kötülüğe bırakmıyordu. Şimdi , onu seven kalbim nefrete nasıl bürünebilirdi ki ? Onu severken , onun değer verdiği birisini nasıl ondan alabilirdim ki ?
