Bırakacağını , yine gideceğini anlayan kalbim delirirken durmadım. Acıyla çığlık çığlığa bedenimi ona ittim. Ayrılan dudaklarımız ayrılmak istemezcesine buluştu tekrardan.
Bırakma.
İtmedi , bırakmadı , yumuşak dokunuşları ilk defa kendisini terk e...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
●🍷
Sana bu zarfı getiren kişiyi , kutudaki silahla öldür !"
Ölüm emrim verilmişti öyle mi ?
Öylesine yoldan geçen birisi miydim ?
Boş sokağın rehavetin de öfkeli tıslayışım kulaklarıma dokundu. Çabalamaktan yorulmayan bedenim , karmaşalar da tıkanıyordu. Beynimin ortasına saplanan bir kanser vardı ve ben düşünme yetimi yavaş yavaş kaybediyordum , hissediyordum.
Elimdeki kağıdın dokusunu baş parmağımla okşayarak göğsümde biriktirdiğim tüm havayı seslice verdim. Herkes, toplanıp beni sinirlendirmek için çabalıyor gibiydi , başka bir açıklaması yoktu bu boktan durumların.
Elimdeki kartı geri zarfına koyarken , yanıma silah almadığım için , içimden kendime sövüyordum. Kimseye güvenemezdim ,beni test ediyor olsalar bile.
Yemişim testlerini!
Ne yapacağımı bilmez bir şekilde elimdekilere bakarken , kutudaki silahın namlusu gecenin karanlığın da istekle parlayarak gözüme çarptı , beni al dercesine. Dayamamadım soğuk elim silaha uzandı . Elime aldığım metali sıkıca kavrayıp havaya kaldırmamla hissettiğim şey ile kaşlarım şaşkınlıkla havalandı. Bir kaç kez elimde tartar gibi silahı sallamamla , şarjör yerine bakmama gerek kalmamıştı.
İyi bir katil, kullandığı silahın ağırlığından onun dolu olup olmadığını bilirdi , benim gibi.
Oyunu seviyorsunuz demek.
İşte şimdi olmuştu, bu işe renk geliyordu.Keyifle sırıtarak , kutuya geri silahı yerleştirirken , zarfı da üstüne koyup aynı şekilde bıraktım ikisinide. Ardından etrafı kolaçan ederek zemine çakılı ayaklarıma komut verdim. Gecenin zemherisinde Ay'ın ihtişamına eşlik ederek tok adımlarla ilerledim kaderime.
Artık içlerine girme vakti gelmişti.
Sola dönmemle dar sokak iyice daraldı ve o anda çıkmaz sokak olduğunu gerçeği suratıma uğursuzca dokundu. Kaçma olasılığımı düşürüyolardı , ama neden ? Bu beni biraz tedirgin ederken , silahsız olmam can sıkıcı hale gelmişti. Boş sokağın ortasında duraksayıp kendi etrafımda döndüm, ee kimse yoktu .
Sabırsızca oflayarak iki elimle tutuğum kutuyu tek elime alıp , sağ elimi kısa saçlarımdan geçirdim. Her gergin olduğumda yaptığım gibi.
Siyahlığın arasına gizlenen kara kedi kadar kamufleydim . Giydiğim siyah kapşonluyu da başıma geçirerek kendimi ortamdan soyutluyordum.
