Changes |✔|

Ν Ι Ν Ε Τ Ε Ε Ν

Ποτέ δεν με θέλησε. Τώρα απλά με επιβεβαίωσε. 

Νομίζω το πιο σκληρό πράγμα που μπορεί να ακούσει ένα παιδί είναι τον άνθρωπο που τον έφερε στον κόσμο να μην τον θέλει.

Όλα μέσα μου διαλύθηκαν τότε. Με τον καιρό αποξενώθηκα όσο μπορούσα. Σίγουρα στα μάτια μου δεν μετρούσε σαν πατέρας. Κι ούτε τώρα. Κι ούτε ποτέ.

Έχω την μεγάλη ανάγκη να ουρλιάξω. Δεν μπορώ όμως. Θα γίνω θέαμα σε όλους. Για αυτό και θα πάω αλλού. Θα είμαι μόνος και θα μπορώ να κάνω ότι θέλω.

Τρέχω για να μείνω μόνος και περνάω μπροστά από μια παρέα παιδιών. Με κοιτάνε περίεργα και κάποιοι με βρίζουν γιατί έπεσα πάνω τους. 

Δεν με νοιάζει όμως. Ή με νοιάζει αλλά όχι αρκετά ώστε να μπορέσω να ασχοληθώ.

Μπαίνω σε μια αποθήκη και δεν ανάβω το φως. Προτιμώ το σκοτάδι. Βγάζω από την τσέπη της φόρμας μου ένα κομμάτι γυαλιού που φυλάω μαζί μου και το πλησιάζω στον καρπό μου.

Πέφτω στα γόνατα και με σκυμμένο κεφάλι θα προσπαθήσω να κάνω αυτό που τόσες φορές δεν έχει πετύχει.

Ποτέ δεν θα συνηθίσω αυτήν την αίσθηση. Είναι σαν να δηλητηριάζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Όμως μου παίρνει κάθετι που με καταστρέφει από το μυαλό.

Πάνω στο γυαλί και στο λευκό μου δέρμα πέφτει ένα δάκρυ. Και αυτό το δάκρυ, προκαλεί και άλλα δάκρυα. Και δεν τα σκουπίζω.

Θέλω να ξεσπάσω. Γιατί είμαι μόνος. Κανείς δεν θα γελάσει ή θα με αποκαλέσει φρικιό.

«Μην το κάνεις. Μην...» μου λέει κάποια και σηκώνω το κεφάλι μου. 

Η Zoe. Τι δουλειά έχει εδώ;

«Θα στο ξαναπώ. Φύγε και άσε με να κάνω αυτό που θέλω» της λέω αλλά μόνο αυτό δεν κάνει. 

Κλείνει την πόρτα πίσω της και ανοίγει το φως. Τσούζουν τα μάτια μου και έτσι αναγκάζομαι να τα κλείσω. 

«Tristan πέτα το γυαλί κάτω» μου λέει επιτακτικά αλλά δεν την ακούω.

Ποια είναι αυτή που μου δίνει εντολές;

«Όχι. Δεν μπορείς να έρχεσαι εδώ για να με διατάζεις» της λέω και ανοίγω τα μάτια μου.

Είναι απέναντι μου και εκείνη στα γόνατα όπως κι εγώ. Τα μαλλιά της είναι ριγμένα σε μια μεριά και με κοιτάζει κατάματα. Για την ακρίβεια κοιτάζει μια εμένα και μια το κομμάτι γυαλιού που κρατάω.

Είμαι αποφασισμένος να το κάνω. Καμία Zoe δεν μπορεί να με σταματήσει γιατί καμία Zoe δεν ξέρει τι περνάω. Και ούτε μπορεί να μπει στη θέση μου.

«Θα πονέσεις. Θα βγει αίμα και θα πονάς πολύ. Πίστεψε με» μου λέει και το πιάνει για να το πάρει από τα χέρια μου αλλά εγώ τινάζομαι.

Γιατί συνεχίζει; Για να μου αλλάξει γνώμη;

«Ξέρεις τι είναι ο πόνος;» της φωνάζω και εκείνη σουφρώνει τα φρύδια της.

Ξαφνιάζεται αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ανακατεύεται στα πόδια μου και αυτό μου την δίνει στα νεύρα.

«Όχι δεν έχει τύχει να νιώσω...» λέει και την διακόπτω απότομα.

«Ωραία τότε. Αφού δεν ξέρεις τι πάει να πει πόνος, άσε εμένα που ξέρω να τον διώξω από πάνω μου» της φωνάζω και ακουμπάω στη σάρκα μου το γυαλί.

Μια γραντζουνιά εμφανίζεται πάνω της και έπειτα αίμα ξεχυλίζει. Νιώθω τον πόνο να με κατακλύζει και τα δάκρυα επανέρχονται στα μάτια μου.

Δεν με νοιάζει που είναι μπροστά η Zoe. Δεν διαφέρει σε κάτι από όλους τους υπόλοιπους που κυκλοφορούν εδώ μέσα. Άρα αργά ή γρήγορα κι αυτή θα γελάσει μαζί μου.

Με κοιτάζει σοκαρισμένη και στέκεται ακίνητη.

Απορώ γιατί δεν φεύγει και είναι ακόμα εδώ. Δεν κάνει και κάτι εξάλλου. Κάθεται και με κοιτάζει σαν χάνος.

«Tristan...» μου λέει με ένταση.

Αρπάζει το γυαλί από τα χέρια μου και με βίαιες κινήσεις το πετάει στην άκρη της αποθήκης. Ο ήχος του όταν πέφτει στο μάρμαρο, τρυπάει τα αυτιά μου και νιώθω απαίσια.

Βάζει το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια της και όλη αυτή η επαφή με φρικάρει. Δεν είναι κάτι σύνηθες. Ούτε είναι κάτι που μου αρέσει. 

Τα χέρια της είναι ζεστά και με κοιτάζει κατάματα. Εγώ κρατάω το χέρι μου ώστε να μην βγαίνει αίμα.

«Δεν ξέρω τι είναι πόνος. Δεν ξέρω πως είναι να ζω χωρίς γονείς. Όμως η ζωή είναι δώρο. Και δεν είσαι εσύ αυτός που θα κόψεις το νήμα της. Μην κάνεις κακό στον εαυτό σου» μου λέει και προσπαθεί να με ηρεμήσει. 

Δεν ηρεμώ όμως.

Και δεν ηρεμώ γιατί στο μυαλό μου γυρίζει συνέχεια ο πατέρας μου να λέει πως έπρεπε η μάνα μου να κάνει έκτρωση. Και ίσως αν είχε γίνει αυτό να μην είχε συμβεί τίποτα από όσα έζησα.

«Zoe μείνε μακριά μου...» της λέω και αφού βγάλω τα χέρια της από πάνω μου, την αφήνω μόνη της στην αποθήκη.

Δεν έχω σκοπό να μοιραστώ την ζωή μου μαζί της. Δεν θα αλλάξει κάτι. Το μαρτύριο θα συνεχίσει να υπάρχει. 

Απλά θα το μάθει και αυτή.

Και αυτό φαίνεται λάθος. Λάθος και ακατάλληλο.