The Bedwarmer (BL)

1: The Twin

     I felt like there's a heavy boulder pressed into my body. Mabigat ang pakiramdam ko at buong katawan ko ay nananakit. I can see my blood oozing from my forehead at ang paa ko ay naipit sa nayuping bahagi ng kotse. Nawawalan na ako ng malay pero sinubukan ko pa rin na makalabas ng kotse ngunit ang katawan ko ay ayaw makisama.

     I can hear sirens coming my way pero iyon ang huli kong naalala bago ako mawalan ng malay.

---------------------------------------------------------------------

    "Good thing he has no brain injury but the sad part is, his right leg might not be saved due to the damage. Maaring maputol ito dahil nadurog ang bones niya sa tigh area niya pababa." rinig ko sa boses kahit na nakapikit ako at walang maramdaman sa buong katawan ko.

    I was concious but I can't open my eyes. Maybe I was sedated. I was lucky to be alive. Pero nasaan ako? In the hospital? Marahil si Henry ang nagdala sa akin sa hospital. Wala na siguro akong kawala. But I need to make sure that I will die before he can have me.

     "Thank you, Manix. Ako na bahala mag-alaga sa kapatid ko." sagot ng isang boses na sobrang pamilyar sa akin.

     "You never told me you had a brother. A twin brother?" tanong ulit ng unang nagsalita. Totoo nga ang hinila ko. Napangiti ako sa aking isipan. I don't know how this happened pero pakiramdam ko, I am finally saved.

    "We lived apart after high school. Masiyadong magulo ang buhay ko para madamay pa ang pamilya ko. Especially, Edrian. Hindi ko siya pwedeng ipahamak."

    "I'm sure he knows that. Ngayon pa lang alam ko na kung gaano ka kaprotective sa kanya. You won't even want me to see his whole body."

     At narinig ko pang tumawa ang kausap ng kapatid ko bago ito tuluyang lumabas ng silid. I can't open my eyes kahit gustong gusto ko nang idilat ito at makita kung talaga bang si Adrian ang kasama ko ngayon.

    May narinig akong tunog ng telepono at agad naman itong nasagot.

     "Yes Mom.. Ligtas siya. Huwag ka nang mag-alala. Ako na ang bahala kay Edrian. You should calm yourself. Baka ikaw naman ang magkasakit." rinig kong sabi ni Adrian at alam kong si Mommy ang kausap niya.

     Naluha ako dahil ngayon ko lang ulit naramdaman na mahalaga ako sa pamilya ko. Akala ko noong umalis ako ng tuluyan sa bahay at sinubukang tanggalin ang kaugnayan ko sa kanila, wala na rin silang pakialam sa akin. But I was wrong.

     Bigla kong naramdaman ang paglapat ng isang palad sa aking mukha at pinahid nun ang luha na tumulo sa aking mata. I am still surprised how Adrian found me? What happened after I got knocked out of conciousness?

     "Nandito na ako. You don't have to be afraid anymore." rinig kong sabi ni Adrian na mas lalong nagpaluha sa akin.

     "Hindi ka na talaga nagbago. Iyakin ka pa rin hanggang ngayon." sabay haplos niya sa buhok ko.

---------------------------------------------------------------------

     I was shocked that I am now in Taiwan. Hindi ko akalain na dadalhin ako dito ni Adrian and still questioning everything that happened after the accident.

    "Pinapasundan na kita after Mom told me you went back home asking for help. Ayaw naman niya na makialam ako sa problema mo, because you wanna handle it alone, right? Kaya nagpadala nalang ako ng tauhan ko para bantayan ka and do absolutely nothing but to watch over you. Until the accident happened, tinulungan ka niya. You were stuck in the car at wala siyang choice kundi baliin ang paa mo. He had to do that or you will die from losing a lot of blood."