Επικίνδυνα αλλά αληθινά

Κοκκινομάλα άκουσα και κοκκινομάλα είδα..

  Κοίταξα τον καθρέφτη μπροστά μου προσπαθώντας να με αναγνωρίσω. Εγώ ήμουν αυτή. Όντως υπήρξε αλλαγή πάνω μου. Δεν έμοιαζα πλέον με την Κλόε Ιλάις.

Το χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα των μαλλιών μου είχε μετατραπεί πλέον σε κόκκινο, ενώ τα πράσινα μάτια μου που άλλοτε έλαμπαν και έπαιρναν το χρώμα του σμαραγδιου πλέον καλύπτονταν από μπλε φακούς επαφής. Όσο για τα ρούχα μου, οι μάρκες που συνήθιζα να φοράω ειχαν αντικατασταθεί από κάτι ξεσκισμένα ρούχα που όπως μου είπε ο Piérre πλέον αυτό ήταν στη μόδα.

Ένοιωθα με αλήτισσα. Τα ρούχα και μόνο με αηδίαζαν δεν ήταν καν του στυλ μου, αυτά θα φορούσα από εδώ και πέρα? Γύρισα να κοιτάξω τον Piérre με ένα παρακλητικό βλέμμα μήπως και άλλαζε γνώμη, αλλά εκείνος απλά με αγνόησε και πήγε να μου φτιάξει τη βαλίτσα με τα ρούχα που θα φορούσα από εδώ και πέρα.

Ξεφυσιξα κουρασμένη και πήγα να βρω τη Στέιβ που καθόταν με την Κυρία Σοφί σε μια αυτοσχέδια ντουλάπα και έφτιαχναν τις βαλίτσες τους.
Γύρισαν και οι δυο να με κοιτάξουν μόλις έφτασα και με κοίταξαν και οι δυο εξτασιασμένες. Προσπάθησα να ανταποδώσω το χαμόγελο τους όμως ήμουν τόσο κουρασμένη που δε τα κατάφερα. Δεν άντεχα άλλη ορθοστασία οπότε έκατσα σε μια πολυθρόνα λίγο πιο δίπλα από αυτές. Από την κούραση της όλης ημέρας αποκοιμήθηκα στη πολυθρόνα χωρίς να το καταλάβω.

"Τρέξε Κλόε γιατί έτσι και σε πιάσω στα χέρια μου θα έχεις πολύ κακή κατάληξη!"

Κρύφτηκα μέσα σε ένα ντουλάπι στη κουζίνα και κρατούσα το στόμα μου με τα χέρια μου προκειμένου να μην ακουστώ. Πέρασε η ώρα και εγώ νόμιζα πως είχα γλιτώσει.
Βγήκα από το ντουλάπι και πήγα με μεγάλες δρασκελιες προς το δωμάτιο μου. Μπαίνω μέσα και κλείνω τη πόρτα πίσω μου ανακουφισμένη. Ούτε μια πλάκα δε μπορώ να κάνω δηλαδή. Δε κατάλαβα καν γιατί νευριασε.

Μια σκιά απλώθηκε από πάνω μου και θα ορκιζόμουν ότι η Ίνκα στεκόταν πίσω μου. Γύρισα αργά προς τα πίσω για να την αντικρίσω να με κοιτάζει έξαλλη με νερομπογιες στα μαλλιά. Της χαμογέλασα με όλα μου τα δοντάκια προσπαθώντας να φανώ γλυκιά. Δε τα κατάφερα όμως.

"Νομίζεις μικρή πως θα μου γλύτωνες?" Με κοιτούσε με ένα διαβολικό χαμόγελο. Έκανα βήματα προς τα πίσω κι εκείνη με πλησίαζε. Στο πάτωμα μικρές σταγόνες από τις μπογιές που είχε στα μαλλιά της έπεφταν και λέρωναν τη μοκέτα μου που είχε τις πριγκίπισσες της Ντίσνεϊ πάνω.