let op; verdrietig
( 2244 woorden)
Zie je spel of grammatica fouten meld dat dan
P.O.V. Zayn Javadd Malik.
Pijn, dat is het enige wat ik de afgelopen maanden heb gevoeld sinds ik ziek werd en wat leek op een gewone bloedneus uiteindelijk Leukemie bleek te zijn. Mijn ouders, de jongens en ik waren in shock. Toen ik te horen kreeg dat ik in drie dagen aan het infuus moest voor mijn eerste chemo kuur was ik van streek. Ik probeerde mij groot te houden voor de jongens maar zodra wij thuis waren barstte ik in huilen uit.
-----------♡-------------☆----------♡-----------
Nu op dit moment lig ik in mijn bed in het ziekenhuis en heb ik net mijn chemo kuur gekregen. Ik voel mij heel erg slecht maar omdat de jongens bij mij zijn voel ik mij wel wat beter. Niall zit aan mijn ene zijde, hij houdt mijn hand vast, wat ik stiekem wel heel leuk en lief vind. Harry, Louis en Liam zitten aan mijn andere zijde. Mijn ouders en zussen zijn net terug naar hun hotel. Om de één of andere reden ben ik in het ziekenhuis gekomen in Ierland. Niet dat ik dat erg vind maar het is een beetje gek. Louis heeft het op het moment heel erg moeilijk wat ik heel erg goed begrijp. Ik en de andere jongens zijn als de kleine broers die hij nooit heeft gehad. De liefde die hij voor ons voelt is zo bijzonder. Je ziet dat zijn ogen vol met bezorgdheid maar ook met liefde staan.
"Lou kom bij mij liggen" zegt ik met een schorre en pijnlijke stem.
Hij doet wat ik zeg ondanks dat ik zie dat hij het eigenlijk niet wil omdat hij bang is om mij pijn te doen. Lou klimt voorzichtig in mijn ziekenhuisbed en hij laat zijn sterke armen om mijn zieke en dunne armen glijden alsof ik van porselein ben. Ik laat voorzichtig de hand van Niall los en sla mijn armen ook om het lichaam van Louis. Ik voel hoe mijn ziekenhuisjurk een beetje vochtig wordt van de tranen van Louis. Ik laat mijn lange magere vingers door de haren van Louis gaan. Ik voel dat de tranen en het snikken weg zijn en dat hij langzaam in slaap is gegleden. Ik glimlach en sluit ook mijn ogen. Ik hoor en voel niks meer en voel hoe mijn geest mijn lichaam verlaat. Vaarwel mijn lieve jongens.
P.O.V. Louis William Tomlinson
Ik had even mijn ogen dicht gedaan om mij op de hartslag van Zayn te concentreren als ik onder mij de hartslag van Zayn niet meer voel of hoor. Ik raak in paniek als ik een lange piep hoor. Ik besef mij pas dat ik aan het wenen ben als ik in de armen van één van de andere jongens ben. Ik kijk op en zie dat het de armen van Niall zijn. Ik glimlach triest en laat mijn hoofd op zijn borst liggen. Niall staat op waardoor hij mij automatisch optilt, en loopt dan met mij naar de wachtkamer. Daar aangekomen gaat Niall op een oranje plastic stoeltje zitten. Ik kijk in zijn gezicht en zie dat hij moeite heeft om niet te gaan wenen. Ik sla mijn armen om hem heen en hij kan zijn tranen niet meer in houden, wat natuurlijk heel normaal is. Harry en Liam die komen met een dokter de kamer uit waar Zayn ligt. Zodra Harry en Liam naast Niall en mij komen zitten kijk ik op. Ik kijk in de ogen van Harry en Liam en zie dat zij het ook moeilijk hebben. Ik sta voorzichtig op en loop naar Liam. Liam glimlacht triest en opent zijn armen waar ik voorzichtig in klim. Ik laat mijn hoofd in zijn borst vallen en laat zijn geur mijn neus vullen. Ik glimlach en sluit mijn ogen. Ik laat de slaap mij over nemen. Veilig in de armen van Liam. En begin te dromen.
droom / herinnering.
Het is Donderdag avond en we zitten met zo'n vieren op de bank film te kijken. Zayn is al sinds vier uur vanmiddag weg en ik begin mij zorgen te maken. Het is niks voor Zayn om zo lang weg te blijven. Ik hou het niet meer vol om hier te blijven zitten en niks te doen. Ik sta op uit mijn stoel en loop naar de gang waar ik mijn schoenen en jas aan doe en tegen de jongens roep dat ik even een stukje ga wandelen. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 21:00 is. Vermoeid en bezorgt laat ik mijn hand door mijn haren glijden. Na 5 minuten zie ik een bankje met een man of jongen op het bankje met een capuchon op zijn hoofd, hij is duidelijk aan het wenen door zijn schokkende en de snikken die uit zijn mond komen. Ik loop op mijn hoede naar de man/jongen en ga naast hem zitten en leg voorzichtig een hand op zijn rug. Hij schrikt op, en als ik zie dat het Zayn is sla ik een hand voor mijn mond hij ziet er vreselijk uit. De adertjes in zijn ogen zijn gesprongen en hij heeft enorme wallen. Zijn lip is gebarsten en er zit een enorme snede op zijn boven arm. Het ziet er niet goed uit, de snede is dik en rood en bloed onwijs. Het lijkt wel alsof hij ergens aan vast is komen te zitten. Het moet verbonden worden, maar ik heb niks bij mij. dus trek ik mijn shirt uit, die gelukkig zwart is en niet heel bijzonder. Ik rol mijn shirt op en bind mijn shirt om zijn arm, ik zorg er voor dat het niet te strak zit maar wel genoeg om het bloeden te stoppen. De snede moet waarschijnlijk gehecht worden maar daar heb ik niet zo veel verstand van. Als mijn shirt goed zit trek ik Zayn in mijn armen. En laat hem uitwenen en als hij rustig is geworden sta ik op en steek mijn hand uit, die hij gelukkig pakt met zijn goede arm. Ik heb het een beetje koud maar laat dat niet aan Zayn merken.
