Marked

School

Het weekend was voorbijgevlogen, ik had eventjes met Ian gebeld en zijn moeder veel beterschap gewenst. Ze was nog steeds in coma en Ian bracht bijna al zijn tijd in het ziekenhuis door. Ik had echt medelijden met hem, wat heb je met al je geld als je niet gezond bent..

Het was maandag vandaag. Riiinnngggggggg.... Ik druk mijn irritante wekker af en spring uit bed. Elena sliep nog altijd, is me dat een vaste slaper. Ik trok me terug in de badkamer en maakte me klaar, vandaag trok ik geen sneakers aan maar wel mijn nieuwe hakken.

Het was al 7 uur en ik maakte Elena wakker. 'Wakker worden' fluisterde ik in haar oor. 'Whaat...' geeuwde ze.
'Ik weet hoeveel tijd je nodig hebt om je klaar te maken, dus maak ik je even wakker' glimlachte ik.
'Hahaa, das lief' zei ze slaapdronken.
'Tis nikske' zei ik vriendelijk.
Ze stond op en begon zich te douchen.

Om 8 uur zat ze zich nog klaar te maken. 'Elenaaa, we gaan te laat zijn voor poezie' riep ik door haar gezang heen: voor als je het nog niet wist ze is een grote one direction fan. 'Steal my girl' klonk er redelijk vals vanuit de badkamer. 'We weten het, doe maar door' riep ik.

We kwamen hijgend het poëzie lokaal binnen, natuurlijk staarde iedereen ons aan. 'Euhmm, sorry dat we te laat zijn' stamelde ik. De lerares was een oude vrouw van in de 60 met een bleke huid, ogen zo blauw als de hemel en wit gekruld haar. 'Jouw ken ik nog niet' zei ze terwijl ze met een vinger naar mij wees. 'Hallo, ik ben Nicky' zei ik hartelijk. 'Zo mooi als een rozenstruik in het maanlicht' zei ze op een zangerige toon. (Wtf betekent dat!?) 'Danku, mevrouw' zei ik. 'Zet jullie maar ergens neer' zei ze.

Er waren precies 2 plaatsen over: 1 naast een meisje dat Elena leek te kennen en waar ze zich neerzette en de andere naast een jongen van Russische afkomst met een groot meekteken op zijn voorhoofd. Hij had donkergroene ogen en was stevig gebouwd...

Ik plaatste me naast hem en hij zei met een Russisch accent 'ik heet Borya'
'Dat is een wel speciale naam' zei ik. 'Ja dat was een cadeautje van mijn ouders, het was te veel werk om me een normale te geven' zei hij sarcastisch.

De les begon en onze veel te energieke lerares zei dat we al onze grootste angsten moesten opschrijven. Ik begon met;
1. Roddelen
2. Verraad
3. Fake Friends
4. Doodgaan
De mevrouw kwam langs en keek op mijn blad. 'Zozo juffrouw, met deze woorden kan je prachtige poëzie schrijven' straalde ze. 'Begin er maar aan, er is geen tijd te verliezen' ze ze snel. De jongen naast mij moest lachen. 'Ze is meestal zo ijverig hoor' zei hij speels toen ze uit ons zicht verdween.

'Fijn om weten' zei ik. 'En wat staat er op jouw papier?'
'Eumh, nog niet veel' zei hij, ik wierp een blik op zijn papier en daar stond 1 woord dat me opviel; gebeten worden..
'Wat betekent dat?' Vroeg ik. 'Tja, jij kent toch die speciale wezens die het niet kunnen laten om ons te bijten' zei hij gekwetst. 'Ik had zo'n vriendin' zei hij en trok zijn T-shirt naar beneden. Er verschenen 2 kleine rode gaatjes. 'Ik kwam er te laat achter dat ze er een was' antwoordde hij. 'F*ck en geneest dat nog' vroeg ik. 'Ja, khoop van wel' zei hij met een licht sarcastische ondertoon...

De les verliep vlot en de lerares was blij met onze 'zelfgeschreven' gedichten (Bedankt google)

De bel ging en Borya zei 'Als je me nodig hebt bel me' en hij duwde een papiertje in mijn handen. (Serieus vallen hier zomaar jongens uit de lucht?!)

Ik ging samen met Elena terug naar onze kamer en at een yoghurt.

Dankje voor jullie steun, love you