"Mama?" Vroeg ik.
"Elsa. Daar ben je." Antwoordde mijn moeder. Ik stond onhandig op en rende naar haar toe. Ze deed haar armen open en we knuffelden elkaar.
"Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was." Fluisterde ik.
"Hoezo?" Vroeg mijn moeder.
"Omdat ik je ben verloren. In de echte wereld."
"Echte wereld? Dit is de echt wereld. Die andere wereld die je kent is niet echt. Je bent me nooit verloren. Ik ben er voor je." Ik begon te huilen en mijn moeder troostte me. Het voelde zo fijn om mijn moeder weer te zien, ook al waren we allebei ouder.
"Het is al goed. Je bent weer wakker en dan gaat het ons lukken om alles weer beter te maken." Fluisterde mijn moeder. Ik wilde wat terug zeggen, maar kon dat niet goed. Na een tijdje lieten we elkaar los en ik bekeek mijn moeder eens goed. Ze was ouder en droeg een jurk. Verder had ze haar haar zoals ze vroeger altijd had en ze had een klein kroontje op.
"Ben je me aan het bekijken?" Vroeg mijn moeder opeens. Ze had vast gezien dat ik naar haar zat te kijken.
"Een beetje." Gaf ik toe.
"Het geeft niet hoor. Ik snap het best. De anderen hebben me alles uitgelegd. In je slaap kom je in een andere wereld terecht en dan leef je daar je leven. En dat leven is voor jou vele malen echter dan dit leven. Ook al is dit leven je echte leven."
"Wat?"
"Laat maar. Ik moet nu gaan. Ik hoop zo snel mogelijk weer terug te zijn. Blijf deze keer wakker oké?" Zei mijn moeder en ze ging weg. Ik keek haar verbaast na. Ik keek weer naar Anna, maar ze was nog steeds aan het slapen. Ik liep naar de deur en weer de gang op. Een deel van mij wilde heel graag achter mijn moeder aan gaan, maar ik deed dat niet. Ik wist dat ik haar niet meer zou vinden in dit grote kasteel en ik wilde niet tegen de regels van de haas in gaan. Ik keek even rond en koos een random deur uit en ging daar naar binnen. Het was een slaapkamer en er lag iemand op het bed. Ik liep langzaam naar het bed toe en zag Jack liggen. Ik keek verbaast naar hem. Jack lag ook in een soort coma.
"Jij ook?" Fluisterde ik tegen hem.
"Het is een echte tragedie hè." Hoorde ik een stem achter me zeggen. Ik draaide me om en zag North staan.
"Oh, jij bent het." Zei ik om te laten zien dat ik geen zin in hem had.
"Ik ben het inderdaad. En ik wil je wat laten zien." Zei hij. Hij leek het niet door te hebben dat ik hem niet wilde zien. Hij begon naar te deur te lopen en ik besloot hem te volgen. We liepen naar de gang en gingen een kamer binnen. Het was weer een slaapkamer. Ik keek wie er op het bed lag en zag Rapunzel liggen.
"Rap?" Stamelde ik.
"Ja. Zij ook. Maar ook Merida, Hiccup en Flynn." Zei North.
"Zij ook?" Vroeg ik.
"Ja. Iedereen. Allemaal onder dezelfde spreuk. En we kunnen er helemaal niks aan doen. Jij bent onze enige hoop."
"Maar wat moet ik dan doen? Ik heb geen flauw idee wat ik hier doe, wat er aan de hand is of waar dit allemaal op slaat. Ik wil gewoon naar huis en mijn normale leven verder leven."
"Maar, snap je het dan niet? Het leven wat voor jou normaal is is een leugen. Waar je nu bent is je echte leven. En je kunt jezelf en je vrienden alleen maar redden als je dit avontuur aanvaard en er helemaal voor gaat."
Ik wilde wat zeggen, maar ik voelde me opeens heel duizelig. Ik viel voor de zoveelste keer weer weg. En deze keer wilde ik het meer dan ooit. Ik wilde wakker worden van mijn coma en weer naar huis gaan. Ik wilde mijn normale leven leven. Ik wilde niet de persoon zijn die ik in mijn dromen was. Ik wilde gewoon Elsa zijn. Niks anders.
Toen ik mijn ogen open deed was ik weer in de zwarte plek. Ik keek om me heen en zag dat alles een klein beetje lichter was geworden.
"Je bent weer terug. En hoe ziet alles er nu uit voor je?" Vroeg P.
"Nog steeds hetzelfde." Loog ik.
"Hm. Ik denk dat je liegt. Maar ik kan er niks aan doen." Ik hoorde een paardengeluid.
"Ik moet gaan. Maar ik zie je wel weer." Zei P opeens en ik hoorde hem weggaan. Ik bleef weer alleen achter. Ik keek om me heen, maar ik zag nog steeds alleen maar zwart. Ik hoorde ergers ver weg voetstappen naar me toe komen.
"Elsa. Ik weet dat je me kunt horen. Het spijt me heel erg. Het is allemaal mijn schuld. Ik had je beter moeten beschermen." Hoorde ik de stem van Jack zeggen.
"Jack?" Vroeg ik zacht.
"Elsa, wordt alsjeblief wakker."
"Jack. Help me dan. Je moet me helpen." Roep ik zo hard als ik kan.
"Elsa, dit moet je zelf doen. Ik kan je niet meer helpen nu. Ik kan je pas helpen als je wakker wordt." Het leek alsof Jack me had gehoord.
"Jack? Hoorde je me?" Stamelde ik zacht.
"Het spijt me zo. Ik heb je hier nooit mee in willen trekken. Ik wilde niet dat hij jou ook als een bedreiging zou zien. Hij is een absoluut monster. Ik moet nu gaan, maar ik kon snel terug. Al hoop ik dat dat niet meer nodig zou zijn." Zei Jack en ik hoorde hem weglopen.
Na een tijdje hoorde ik weer voetstappen.
"Welk liedje gaan we nu zingen?" Hoorde ik Rapunzel ver weg zeggen.
"Nu gaan we Elsa's nummer Let it go zingen. Dat kent ze wel. Dan wordt ze zeker wakker." Antwoordde Anna.
"Weet je het zeker?"
"Het moet wel."
"The snow glows white on the mountain tonight, not a footprint to be seen. A kingdom of isolation and it looks like I'm the queen." Zong Anna.
"The wind is howling like this swirling storm inside. Couldn't keep it in, heaven knows I tried." Zong Rapunzel.
"Don't let them in, don't let them see. Be the good girl you always have to be. Conceal, don't feel, don't let them know. Well now they know." Zongen Anna en Rapunzel samen. Nu begon her refrein en ik besloot mee te zingen.
"Let it go. Let it go. Can't hold it back anymore. Let it go. Let it go. Turn away and slam the door. I don't care what they're going to say. Let the storm rage on. The cold never bothered me anyway." Zongen we samen.
"It's funny how some distance makes everything feel small. And the fears that once controlled me, can't get to me at all." Zongen Anna en ik.
"It's time to see what I can do. To pass the limits and break trough. No right or wrong, no rules for me. I'm free!" Zongen Rapunzel en ik.
"Let it go! Let it go! I'm one with the wind and sky. Let it go. Let it go. You'll never see me cry. Here I stand and here I'll stay. Let the storm rage on." Zongen we alle drie. Ik zag hoe alles donkerder werd en ik viel weg. Ik voelde hoe ik weer terug in mijn lichaam kwam.
"My power flurries though the air into the ground. My soul is spiraling in frozen fractals all around." Zong Anna. Ik deed mijn best, maar het lukte me niet om mee te zingen.
"And one thought crystalizes like an icy blast. I'm never going back, the past is in the past." Zong Rapunzel. Ik opende mijn ogen en schoot overeind.
"Let it go! Let it go! And I'll rise like the break of dawn. Let it go! Let it go! The perfect girl is gone. Here I stand on the light of day. Let the storm rage on." Zong ik. Anna en Rapunzel waren zo verbaast dat ze niks meer konden uitbrengen tot de laatste zin van het liedje.
"The cold never bothered me anyway." Zongen we samen. Anna en Rapunzel kwamen op me af en knuffelden me.
"Ik zei toch dat ze wakker zou worden." Zei Anna tegen Rapunzel.
"Ik ben zo blij dat je eindelijk weer terug bent." Fluisterde Rapunzel in mijn oor.
"Ik ook." Antwoordde ik. Ik voelde me opgelucht en blij. Voor mijn gevoel was alles. Nu over en waren die gekke dromen over en zou alles weer normaal worden. Ik voelde me verdrietig omdat ik mijn moeder nu nooit meer zou zien, maar het maakte niet veel uit. Ik had tenminste mijn normale leven terug. Rapunzel ging een dokter halen en Anna bleef bij me zitten.
"Hoe is het om in een coma te zitten?" Vroeg Anna aan me. Ik besloot te liegen. Ik vond het niet fijn om tegen Anna te liegen, maar de waarheid vertellen leek voor mij veel erger.
"Ik kan me niks meer herinneren. Behalve dat jullie zongen en dat ik zingend wakker werd." Zei ik zo overtuigend mogelijk.
"Oh. Maar het is mooi dat je weer wakker bent." Zei Anna. Ze had geen idee dat ik aan het liegen was, ze was alleen teleurgesteld omdat ze dacht dat ik niet meer wist wat er was gebeurt. Opeens kwam Rap binnen met een dokter.
"Dus je bent wakker." Zei hij. Ik knikte. De dokter knikte ook en begon alle apparaten en andere dingen te bekijken. Na een tijdje keek mij me aan. Ik keek hem ook aan en wachtte totdat hij wat zou gaan zeggen.
"Alles ziet er goed uit. We gaan nog even wat tests doen om te zorgen dat dit niet meer gaat gebeuren en dan mag je weer naar huis." Zei de dokter. Ik keek Anna blij aan en zij keek even blij terug.
"Weer maar niet al te blij nu. Je moet even op de resultaten van de test letten. Ik ga nu je voogd bellen." Zei de dokter en hij liep weg. Die tests boeide me even helemaal niets. Ik was blij dat ik weer wakker was en dat alles er goed uitzag. Dat was het enige wat nu boeide.
Na een tijdje was Kai aangekomen en had de dokter met hem gepraat. Ik wachtte nu even op de dokter en dan zou hij wat tests gaan doen.
"Ben je er klaar voor?" Vroeg de dokter zodra hij mijn kamer binnenkwam. Ik knikte een beetje nerveus. Ik er een beetje een naar gevoel bij.
