Op school zag ik mijn vriendinnen al samen staan. Ik liep naar ze toen en het viel me op dat iedereen een andere look had. En daar kwam ik aan met weer dezelfde look als altijd. Jeans, een lichtblauw shirt, gewone schoenen en mijn (bijna) witte haar in een vlecht.Terwijl ik dichterbij kwam zag ik dat een van mijn vriendinnen gelukkig niet was veranderd. Merida had nog steeds hezelfde krullende, rode haar en dezelfde soort kleding als altijd. Maar Rapunzel had in plaats van haar lange blonde haar kort bruin haar. Het stond haar eigenlijk veel beter dan wat ze eerder had. En Lilly had haar haar roze geverft. Ik zal even een korte beschrijving geven van mijn vriendinnen. Merida komt uit Schotland en kwam hier wonen voor haar vaders werk. Ze kan goed Nederlands, maar heeft een accent. In het begin werd ze daarom gepest. Maar ze bleef rotopmerkingen terugmaken en uiteindelijk stoppte het pesten. Ze kan paardrijden en boogschieten. Rapunzel is een vrolijk persoon. Ze heeft een kameleon als huisdier. Ze houd van buiten zijn en dansen. Ze kan het ook erg goed vinden met Anna. Lilly is stil. Ze leest heel veel en is dol op fantasy. En droomt altijd over vliegen. "Hey Elsa. Ik heb je gemist." Zei Rapunzel terwijl ze me omhelsde. "Oh hey. Ik had je niet gezien." Zei Merida. "Hey. Wat vind je van mijn haar?" Vroeg Lilly. "Mooi." Antwoordde ik. "En mijn haar?" Vroeg Rapunzel vrolijk. "Ook heel mooi." Antwoordde ik. "Ja, hoe heb je dat eigenlijk gedaan?" Vroeg Merida. "Dit is mijn originele haarkleuk. Ik heb het gewoon de hele vakantie niet meer geverft en het afgeknipt. Nou ja, het knippen deed de kapper." We lachten allemaal. En even later ging de bel.
We hadden als eerst les van onze mentor. Zij vond het onzin dat we geen kennismakingsdagen hadden en deed er gewoon zelf een. Iedereen moest voor de klas staan (niet allemaal tegelijk) en iets over zichzelf te vertellen. Het was niet heel boeiend, ik kende iedereen al. Maar toen de laatste aan de beurt was lette ik opeens goed op. Het was een jongen die ik niet kende. Hij vertelde dat hij Jack heet en dat hij van een andere stad kwam. Hij had een jonger zusje genaamd Emma en hielt van de kou. Hij droeg een bruine broek die net iets te kort was, een blauwe trui en simple donker blauwe schoenen. Het leek alsof hij de schoenen vreslijk vond. Hij had wit haar en blauwe ogen. Ik kreeg een raar gevoel bij hem, alsof ik hem kende van vroeger en ik mocht hem wel. Merida had dat door en zei:" Ah, je hebt je vriendje al uit gekozen." "Wat? Nee. Wat denk jij wel?" Zei ik tegen haar. Ik keek naar de plek waar hij net stond en zag een andere jongen. Ik keek de klas rond en kwam erachter dat ik het fout had, Jack was niet de laatste. Met de jongen die nu voor de klas stond meegeteld zaten er nog twee nieuwe jongens in de klas. De jongen die nu voor de klas stond vertelde dat hij Hiccup heet, hij had die naam gekregen want zijn ouders waren jong toen ze hem kregen en het wel grappig vonden. Hij droeg normale kleding en had bruin haar. Maar wat opviel was dat zijn linkervoet er niet was, in plaats van een voet was er een stuk metaal wat een heel klein beetje op een voet leek. Om Merida terug te pesten zei ik:" Dit wordt dan zeker jou vriendje." "Wat? Nee." Zei ze tegen mij. De volgende jongen was knap. Hij vertelde dat hij Eugene heet, maar dat iedereen hem altijd Flin noemt. Hij wilde ook dat iedereen hem zo noemde. Hij was niet heel speciaal. Onze mentor, Mevrouw van Emmeren, kopppelde ons aan iemand waarmee we de hele week mee om moesten gaan. Merida werd aan Hiccup gekoppeld, Rapunzel aan Flin, Lilly aan iemand die vorig jaar in havo zat en ik aan Jack. Eerlijk gezegt vond ik dat best leuk. Hij durfde niet echt iets te zeggen de eerste twee lesuren. Maar bij de pauze complimenteerde hij mijn haar. Verder zei hij niets. De hele dag niet. Ik hoorde hem wel in het Engels tegen zichzelf praten. Ik kon niet verstaan wat, maar hij was niet blij. De volgende dag hadden we korte gesprekjes waarbij ik vooral praatte. Aan het einde van die dag waren mijn vriendinnen al snel weg en kwam ik erachter dat ik mijn huissleutel was vergeten en ik dus tot zes uur niet naar huis kon. Ik zag dat Jack er nog was en vroeg of ik met hem mee naar zijn huis kon. Hij leek het idee niet zo leuk te vinden, maar vond het wel goed toen ik zei dat ik niet naar huis kon. We liepen er heen in stilte. Jack zei niks en ik durfde niet echt iets te zeggen.
