Mate

H3

  Pov Carlisle

Ik hoorde vaag hoe Esmé mijn twee zonen op hun donder gaf terwijl ik me samen met Alice ontfermde over de derde zoon oftewel Edward, die zat te snikken op de bank. "Gaat het, Edward" vroeg Alice. Ik hoorde Edward iets mompelen tussen de snikken door maar ik kon het net niet verstaan. En ineens vliegen de worden eruit alsof ze er al heel lang inzitten en nu vrijkomen. "Nee Alice ik voel me heel slecht omdat ik niemand heb om lief te hebben en jullie wel, ik voel me ellendig, depressief en jaloers tegelijkertijd. En ik weet niet wat ik moet doen of wie ik ben of zou moeten zijn. Ik weet dat ik gewoon voor eeuwig alleen zal zijn totdat de Volturi ook genoeg van mijn smeekbeden heeft om vermoord te worden en door die stomme gave willen ze het niet." Dit zei hij op topsnelheid en toch hoorde ik de pijn van leven zoals hij deed, meer kon hij ook niet zeggen omdat hij werd doodgeknuffeld door iedereen die om het gaf. Dit ging zo een paar minuten door en toen deed Alice de belofte waardoor ik Edward eindelijk weer zag lachen "Edward, wij beloven je een Mate. Het kan eeuwig duren maar dat maakt niet uit, we blijven doorzoeken omdat je zo ongelukkig bent. Je verdient dit leven alleen niet, je verdient iemand die om geeft op een andere manier dan een familie doet. En je moet de hoop niet opgeven want ik weet dat ze bestaat, ik heb het gezien." Deze belofte betekend veel voor Alice, heel veel ". Tot ieders verbazing staat Edward op, pakt zijn spullen en zegt"kom op, we gaan naar huis".

In Forks lijkt Edward blijer en iedereen merkt het. Hij gaat weer naar school en speelt meer piano en stoeit weer met Emmett. Maar toch merkte ik op een gegeven moment dat hij soms compleet van de wereld was. Maar hij hield zich groot en zette door. En ik was trots op mijn zoon maar ik wist dat het moment bijna gekomen was voor een mentale uitbarsting. Ik ben nooit zijn opmerking over de Volturi vergeten en ik bedankte alle goden omdat ze mijn zoon niet van me hebben afgenomen. En ook de anderen merkten het ook tenminste dat dacht ik soms als ik ze naar Edward zag kijken. Maar ik wist dat het fout zat toen Edward begon te spijbelen zonder het ons te zeggen, natuurlijk moesten mijn kinderen weleens spijbelen tijdens zonnige dagen of bloedprikken voor biologie tijdens het bepalen van bloedgroepen maar dan werden we gewaarschuwd door Alice en dan waren er nooit problemen. Maar ik wist dat Edward echt spijbelde toen ik werd gebeld door de directrice, ene mevrouw Kampheus. Na het gesprek kijk ik Esmé aan "Edward heeft echt gespijbelt " ongeloof vult mijn stem want ik wist dat al mijn kinderen weleens spijbelde maar dit was voor Edward de allereerste echte keer. En het ergste was dat hij vandaag niet een les had gevolgd. "ik ga een gesprek met hem voeren ".