Lucky me...

~Hoofdstuk 11~

'Ugh, nu moet ik me weer omkleden.' Zeg ik, het voedselgevecht was erg grappig, maar echt super vies! Isa en ik lopen naar de tent om ons even om te kleden. 'Wat verwacht je, het is eten! In je haren, op je kleding en overal! Dat is gewoon vies, dan moet je je natuurlijk om kleden!' Zegt Isa geïrriteerd. 'Isa, niet zo geïrriteerd, ik weet het je houdt van eten, maar dit is toch een keer leuk!' Zeg ik. 'Maar het is zo zonde van al het eten!' Zegt Isa zielig, 'het is éten!' 'Aw is Isaatje verdrietig, omdat ze niet veel heeft kunnen eten?' Vraag ik. 'Jaa..' Mompelt Isa en ik schiet in de lach.

Mvr. Baker heeft gezegd dat we zometeen een bos spel gaan doen en dat we dus een lange broek aan moeten. Dus als Isa en ik de tent in gaan pakken we meteen een lange broek, een sweater en doen we nog even onze haren in een staart. Dacht het niet dat ik met los, vies haar door het bos ga lopen! Straks komen er allemaal dieren op me af, die mijn haar lekker vinden! Ieww...

We staan op de verzamel plek en mvr. Baker is het spel aan het uitleggen, we gaan een soort van speurtocht doen. 'Begrijpen jullie het allemaal?' Vraagt mvr. Baker, 'ja? Dan kunnen we nu meteen beginnen, ik noem de groepjes op!'

En zo ging het een paar dagen door. Iedere dag een spel, iedere avond een kampvuur met liedjes en iedere nacht enge geluiden.

Het was inmiddels al donderdag, de een na laatste dag dat we hier zijn. Na het ontbijt heeft mvr. Baker ons een half uur gegeven om ons om te kleden voor het bosspel. Het half uur is voorbij, ik pak snel mijn telefoon en loop met Isa richting de verzamelplaats. We komen als één van de eerste aan, maar al snel komt de rest er ook bij.

'Oké mensen, vandaag gaan we weer een bosspel doen.' Begint mvr. Baker. 'Goh wat een verrassing!' Zeg ik en ik rol met m'n ogen. 'Maar het is niet zomaar een bosspel, mvr. Rose. Het is een dropping!' Gaat mvr. Baker verder. 'We delen jullie in groepjes van vier en dan brengen we jullie naar een geblindeerde auto, dan brengen we jullie ergens heen, vervolgens moeten jullie vanaf de plaats waar jullie gedropt zijn de weg terug vinden, naar het kamp!' Zegt mvr. Baker heel enthousiast, iets te enthousiast. 'Jullie krijgen een walkie-talkie voor het geval dat jullie niet voor het donker terug zijn.' 'Ze wilt ons gewoon kwijt.' Zeg ik tegen Isa. 'Dan nu de groepjes! Ieder groepje heeft een eigen kleur, gewoon voor de duidelijkheid!' Ik luister niet totdat mijn groepje komt. 'Team paars: Isabella, Brooklyn, Quin en Ryan. Dit waren alle teams, wacht totdat we jullie team kleur noemen en loop dan naar de auto!' Zegt mvr. Baker.

'Team paars!' Galmt over het kampeer terrein, we zijn inmiddels het laatste groepje en het is al drie uur s'middags. We lopen met het groepje naar de auto en we stappen in. Als we zitten rijden we meteen weg. 'Kan dit niet iets sneller? Ik wil snel klaar zijn!' Zeur ik. Geen antwoord. 'Uhum? Kan iemand antwoord geven?' Vraag ik. 'Het heeft geen zin Brooklyn, niemand zal iets zeggen en ze gaan gewoon op hun eigen tempo.' Zegt Ryan. 'Ugh...' Zucht ik.

Na tien minuten rijden, mogen we eindelijk de auto uit! 'Aah vrijheid!' Schreeuw ik, waardoor er een paar vogels uit de bosjes schieten. We zijn op een open plek in het bos, de auto rijdt weg en we beginnen meteen te lopen. Na een paar uur lopen begint het al te schemeren. We zijn niet zo snel, we lachen erg veel, er wordt veel gezeurd -niet door mij hoor, neeeeeeeeeeeh-, we struikelen veel en we moeten veel stoppen om te kijken welke kant we op moeten.

Maar het begint dus te schemeren. 'Argh, ik háát het bos echt, het is eng in het donker!' Zucht ik. 'Ik moet even plassen jongens, wachten jullie even hier?' Vraag ik. 'Ja hoor, we wachten hier!' Antwoord Isa en dan loop ik tien meter weg, om achter een bosje te plassen. Als ik klaar ben met plassen, loop ik weer terug naar de plek waar mijn groepje staat.

Maar ze staan er niet...

In de verte zie ik een lichtje branden, ik loop er heen en kom op het kampeerterrein uit. Iedereen zit rond het kampvuur en zijn erg gezellig aan het doen. 'Uhm wat heeft dit te betekenen? Jullie zouden op me wachten!' Zeg ik boos. Iedereen kijkt me geschrokken aan. Mvr. Baker staat op en loopt naar me toe. 'Brooklyn' zegt mvr. Baker, waar herken ik dit toch van? 'Brooklyn' zegt ze nog een keer. 'Ja zeg nu maar wat er is! Ik heb niet eeuwig de tijd!' Snauw ik, maar het valt me op dat ze mijn achternaam niet gebruikt. 'Brooklyn.... Je moet naar het ziekenhuis. Het is voor je moeder. We kregen net een telefoontje en ze ligt in het ziekenhuis. Ik breng je er heen, pak je spullen en dan vertrekken we meteen!'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[A/N] Wat zou er zijn? Hehehehehe......

Twee hoofdstukken in minder dan 24 uur! Yaaaaaay!

Er komt snel weer een hoofdstuk!

Comment-Vote-Follow

Byeeeeeee