Lucky me...

~Hoofdstuk 9~

De tocht gaat snel en we praten over van alles en nog wat. Als we het schoolplein oprijden is het precies zeven uur. De hele klas staat er al en we zijn de laatste die er bij moeten. We voegen ons bij de groep en meteen begint mvr. Baker te praten.

'Oké, iedereen is er dus ik leg even uit hoe de tocht gaat. We rijden om de binnenstad heen en gaan dan via het fietspad, naast de snelweg, richting het bos. Begrepen?' Er klinkt wat gemompel en dan gaat mvr. Baker weer verder met haar verhaal. 'En dan nu de tweetallen waarin je fietst' ze begint een lijst op te noemen en dan komt ze bij mijn naam. 'Brooklyn en... Isabella' tussen de lijst van mvr. Baker door schreeuw ik naar Isa 'YESS, Ies, we fietsen naast elkaar'. Mvr. Baker zucht 'Ik hoor u wel, mvr. Baker' zeg ik, ik mag dat mens gewoon niet. 'Aghh, dit gaat nog een lange week worden..' zucht ze. 'Ja, met u ja' kaats ik terug. Nu heeft ze niks meer te zeggen, ha! Ze gaat verder met haar verhaal en na een lange uitleg over de route en wat je moet doen als je de weg kwijt raakt, kunnen we eindelijk vertrekken.

Na anderhalf uur fietsen hebben we een pauze, ik ben moe en ik bleef maar zeuren om een pauze en die krijgen we dus ook. Er zijn drie mensen gevallen en die worden nu even nagekeken. De begeleider, de gymleraar, probeert een gesprek aan te knopen met ons, maar dat lukt niet echt. Na een half uurtje pauze stappen we weer op de fiets. 'Het is nog een half uurtje' deelt mvr. Baker mee.

Na een uur fietsen, er waren weer mensen gevallen, mensen met een auto kunnen blijkbaar niet fietsen, zijn we er eindelijk. We lunchen even en dan krijgen we plekken toegewezen voor de tenten, die we helemaal zelf op moeten zetten en waar we een cijfer voor krijgen. Gelukkig hebben Isa en ik al een keer met deze tent gekampeerd en weten we dus hoe we het moeten opzetten. Na wat gepruts hebben we eindelijk de tent klaar.

De rest was al klaar, maar die hebben natuurlijk niet zo'n geweldig mooie tent! We blazen de luchtbedden, met de pomp, op en stallen alles uit. Buiten leggen we het zonnepanelen ding en we zijn klaar. De rest had al die tijd toe staan kijken.

'Yes, het is gelukt!' zeg ik tegen Isa en we geven elkaar een knuffel. 'Jullie hebben er wel drie kwartier over gedaan, maar' zegt Ron, de gymleraar, we mogen hem bij z'n voornaam noemen. 'Maar wij zijn meisjes, dus ik vind dat we het best goed gedaan hebben!' maak ik zijn zin af. 'Dat en jullie hebben een erg grote tent, dus jullie mochten er wat langer over doen. Jullie hebben een negen' vervolgt hij zijn zin.

De avond valt en we hebben allemaal gegeten. We moeten naar onze tenten, we mogen nog even praten en dan moeten we slapen. Dus dat doen Isa en ik ook. Na een uur worden we moe en wensen elkaar een goede nacht en dan slapen we.