Lucky me...

~Hoofdstuk 26~

~P.O.V Brooklyn~

'Okay, we moeten er dus voor zorgen dat die Liam en Isabella beseffen dat ze de grootste fout ooit hebben gemaakt.' Zegt Emily bedenkend. Ik zit in mijn kamer, samen met Aiden, Emily, Susan en Mike. Ik heb ze net verteld over mijn hele leven in Chicago en over hoe verschrikkelijk mijn leven daar was. Nu kwam Emily met het idee om er voor te zorgen dat ze spijt van hebben van alles wat ze me hebben aangedaan. Ik vind het eigenlijk wel een goed idee, ik ga ze een koekje van eigen deeg geven. Emily zit achter mijn bureau druk te schrijven, ze heeft duidelijk al een plan. Ik zit op mijn bed haar verwachtingsvol aan te kijken, net zoals de rest van mijn vrienden.

Na een kleine vijf minuten is ze klaar met haar idee. 'Dus, dit is mijn plan,' begint Emily en ze kijkt op haar blaadje. 'Eerst gaan we Brooklyn een hele andere look geven, een look waarin haar lichaam goed uit komt om precies te zijn. We gaan vanmiddag dus ook shoppen!' De jongens kreunen. 'Hey! We doen dit voor Brook, so stop it! Verder moet ze twee vriendinnen hebben die er ook goed uitzien, maar dat komt goed uit, want dat zijn Susan en ik.' Emily wiebelt met haar wenkbrauwen. 'We moeten net alsof doen dat Brook ons groepje heeft gevormd en dat we door haar populair zijn. Verder, en dit vindt ik het leukste stuk, Moet Aiden Brook's vriendje spelen en moet Mike doen alsof hij de beschermende beste vriend van Brook is!' Emily klapt blij in d'r handen en om eerlijk te zijn vindt ik het een goed plan. 'Als je het een goed plan vindt, steek dan je hand op!' Zegt Susan en we steken allemaal onze hand op. 'Alleen het shop gedeelte bevalt me niet echt.' Zeurt Mike en we moeten allemaal lachen.

Vandaag is de dag. Maandag is al een verschrikkelijke dag van zichzelf, maar dat Liam en Isa hier vandaag ook nog komen maakt het alleen nog maar erger! Ik pak mijn kleding, die we dit weekend hebben gekocht, uit mijn kast en loop de badkamer in. Als ik klaar ben met douchen, stijl ik mijn haren en doe make-up op. Meer dan normaal, want dat is het plan, dat ik er totaal anders uit zie dan een maand geleden. Ik doe wat mascara op, daarna doe ik dunnetjes wat zwarte oogschaduw op en wat eyeliner, met een mooie vleugel. Als ik klaar ben doe ik mijn kleding aan, een wit kort broekje met een zwart shirt, daarover doe ik een zwarte sjaal en ik pak ook mijn hoed en zonnebril. Ik doe mijn bruine laarsjes aan en loop dan naar beneden.

Als ik op school ben, ik ga inmiddels zelf met de auto, is het tien uur. Op het schoolplein staan twee grote schoolbussen, daarmee halen we de leerlingen van het vliegtuig op. Ze zijn er om ongeveer half twaalf, dus hebben we nog genoeg tijd. Ik loop naar het lokaal waar onze mentor is en tref daar mijn vrienden aan. 'Ben je klaar voor vandaag, babe?' vraagt Aiden, die alvast aan het oefenen is voor zijn rol. Ik lach, maar schud toch van nee. 'Tuurlijk niet, ik ga vandaag de mensen zien waarvan ik ooit hield, maar nu het meeste haat!' Zeg ik een beetje depressief. Emily geeft me een knuffel, maar die wordt verstoord door de bel, wat betekend dat we de klas in moeten.

'Ik heb dus de groepjes gemaakt, waarmee je moet samenwerken.' Begint mevrouw Henderson, 'Je begeleidt één iemand, maar je zit in een groepje met vier personen. Ik noem meteen de groepjes op. Emily moet ene Isabella begeleiden en ze zitten samen in het groepje met Brooklyn, die Liam moet begeleiden.' Als ik dit hoor staat mijn hart voor een seconde stil. 'Ik moet Liam begeleiden? Dacht het even niet hoor! Dan maar een onvoldoende, ik ga dàt mens niet begeleiden!' Zeg ik hysterisch. 'Awhhh, kan iemand er niet tegen dat ze met haar ex moet? Wat zielig toch!' Mengt Victor. 'Vroeg ik of je mocht komen mengen met dit gesprek? Nee! En ik kan er inderdaad niet tegen om mijn ex te begeleiden, die is vreemdgegaan met mijn beste vriendin, die héél toevallig ook bij mij in het groepje zit!' schreeuw ik, nog altijd hysterisch, naar Victor. Hij houdt zijn handen omhoog als overgave. 'Sorry hoor.' Mompelt hij er nog bij.

'Sorry Brooklyn, maar het moet echt!' snauwt mevrouw Henderson, nadat ik voor de duizendste keer heb gevraagd of ik iemand anders mag begeleiden. We staan inmiddels in de aankomsthal van het vliegveld en het duurt nog maar enkele minuten voor dat ze er zijn.