Mask Off, Rosegun.

Chapter 41

Nang makarating sa bahay ay kaagad akong nauna sa kanila sa pagpasok sa loob.

"Ma'am!" Hindi ko sila pinansin. Ang gusto ko lang ay makapasok sa aking kwarto. Hindi sa kwarto namin ni Zander. Sa kwarto ko. Noon. Dito.

Pero hindi pa man ako nakakahakbang sa hagdanan nang may humigit ng pulsuhan ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita si Zander.

"Are you out of your mind!? Bakit mo nilagay sa panganib ang sarili mo!? Ang mga anak natin!?" And without thinking, kaagad kong sinampal si Zander.

Sampal na nagpatigil sa lahat.

Sampal na nagpatahimik sa lahat.

Sampal na hindi nila inaasahan.

Tumulo ang mga luha ko.

"HOW DARE YOU!?" Napahawak ako sa tiyan ko nang maramdaman kong kumirot ito.

His face softened. Napalitan ng pag-aalala ang mukha niya. "W-wife--"

"Oh, don't you ever call me that! Mas lalo lang akong nasasaktan!" Napapikit ako ng mariin.

The pain is too much.

I am emotionally and physically pain right now.

Humakbang siya papalapit sa akin at tinangka niyang hawakan ang mga kamay ko.

Pero kaagad akong umatras at lumayo sa kaniya.

Umiling ako sa kaniya...

Pinunasan ko ang mga luha ko. Ngunit kahit ginawa ko na 'yon ay may mga panibagong luha parin ang nagtangkang lumabas mula sa aking mga mata.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. I manage to formed a smile. A fake smile.

"H-hindi na ikaw ang Zander na nakilala ko." Nakita kong may tumulong luha sa mata niya.

"Hindi na ikaw... ang lalaking p-pinakasalan ko," saad ko, kasama ng mga panibagong luha na lumabas sa aking mga mata at lumandas sa aking pisngi.

I smiled again

Dahil kahit no'ng una, kahit hindi ko kilala ang lalaking pinakasalan ko, alam kong hindi niya ako sasaktan.

Dahin no'ng una palang na nagkita kami, iniligtas niya na kaagad ako.

Tinalikuran ko silang lahat. Habang alo-alo ang aking tiyan at dala-dala ang sakit sa aking dibdib.

Pumasok ako sa kwarto ko.

Zander's Pov.

"Fuck!" I shouted. I let my knees fell down.

Umiyak ako. Wala akong magawa kung hindi ang umiyak.

Someone patted my shoulders. "Matatapos din ang lahat Sir." I heard Andrew's voice.

No! I want to end this! Right now! Ayoko na. Hindi ko na kaya.

Hindi ko na kayang nakikita siyang nasasaktan. Hindi ko na kayang magtago sa kaniya. Hindi ko na kaya. Ayoko na, gusto ko ng tapusin ito.

Pinunasan ko ang mga luha ko. Parang sinusuntok ang puso ko. I can't. It hurts. It hurts. I can't take this anymore.

At siya lang. Ang asawa ko lang ang may kakayahan na iparamdaman sa akin ito. Iparamdam ang sakit na tagos na tagos sa puso kong akala ko, bato. Dahil wala na akong maramdaman noon.

But no. I am wrong. Because she came into my life.

Tumayo ako. Hindi na ako nag abala pang punasan nang mabuti ang mukha ko. I faced them.