Hayatı boyunca hiç sevilmeyen birine 'seni seviyorum' demişti biri. Çok masum gibi görünen bu cümle ancak bu kadar tersine döndürebilirdi dünyayı...
*
" Bir gün beni sende seviceksin Teğmen!"
Gözümdeki yaşı silip, burnumu çektim.
" Belki bu Vatan...
Çok üzgünüm! Ölüm kadar güçlü olamadığım için çok üzgünüm! Seni hayatta tutacak kadar güçlü olamadığım için çok üzgünüm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Son çırpınışlarımı hatırlıyorum gitme diye bağırırken, avucumun içinden kayan ellerin gibi sende benden gitmiştin. Oysa çok yalvarmıştım gitme diye... Ne çok gözyaşı dökmüştüm kal diye. Ne çok öpmüştüm yaranı, belki kalırsın diye. Ne çok susamıştı dudaklarım adını anmayı, ne çok özlemiştim kokuna sarılıp, uyumayı. Hayatı seninle yaşamayı. Şimdi bakıyorum da hayattan geriye bize sadece kalan kelimesi ne tadı var ne tuzu. En önemliside artık senin olmayışın.
×××××××××××××××××××
Gözümü her kapattığımda, hep bir perde canlanıyor gözümün önünde... Çığlık sesleri duyuyorum. 'Gitme' diye bağıran birinin kehanetini duyuyorum. Acıyla ağrıyor sonra kalbim, göz yaşlarıyla doluyor gözlerim. Her şey yoluna giricek derken, son bir çığlık daha duyuyorum. " Oğuz yardım et!" Son defa kulaklarımı kapatıyorum, duymamak için. Ve artık kalbimde atıyor sesin...
Bir an duraksıyorum, etrafıma bakıyorum seni görebilmek için. Konuşuyorum duyman için, ağlıyorum teselli vermen için. Ellerim üşüyor tutmanı bekliyorum, sesim titriyor cesaret vermeni bekliyorum.
Son defa gözlerine bakmak istedim. Son defa bana bakıp, mutluluk içinde gülmeni istedim. Gözlerinde kendimi bulabilmeyi, kokunu içime çekmeyi özledim. O yüzden gitme kadın! Beni bırakıp gitme...
Elimde Gözde'den kalan fuların kokusunu son defa içime çektim. Nasılda yayılmıştı kokusu bir bez parçasına. Yüzlerce öpücük kondurdum kokusuna. Bir kaç gün önce yanımdayken, şimdi olmayışı beni yıkıyordu. Fuları burnuma kadar götürüp, gözlerimi kapattım. Belkide onu hayal edebilirdim. O kanlı bedeninden ayrılıp, ilk tanıştığımız güne dönebilirdik.
1 hafta önce...
" Her şey Vatan için! "
" Her şey Vatan için! "
Her sabah olduğu gibi, bu günde odamın penceresinde koşan askerleri izliyordum. Her sabah yaptıkları bu rutin çoğu kişiye saçma gelsede, benim için nizamiyenin disiplinini ve ciddiyetini sunuyordu. Bu yüzden oldukça önem veriyordum.
İçeriye giren askerle, camın kenarından ayrıldım. Yarım saat sonra acil olarak gelen üst kurumların bildirgesini bana sunmuştu. Birden çıkıp gelmeleri beni kuşkulandırmış olsada belli etmeden, toplantı odasının hazırlamalarını söylemiştim.
Evde beni bekleyen hayat arkadaşımı ve oğlumu fazlasıyla özlemiştim. Bir ay sonra olan oğlumun doğum günü için oldukça stres içindeydik. Gözde böyle özel günleri fazlasıyla kafasına taktığı için üstelemiyor hatta onunla birlite aynı stresi yaşıyordum. Bir an önce eve gidip, kokularını ciğerlerime çekmek istiyordum(!)
