Hayatı boyunca hiç sevilmeyen birine 'seni seviyorum' demişti biri. Çok masum gibi görünen bu cümle ancak bu kadar tersine döndürebilirdi dünyayı...
*
" Bir gün beni sende seviceksin Teğmen!"
Gözümdeki yaşı silip, burnumu çektim.
" Belki bu Vatan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yalnızlık nedir? Diye bir soru sormayacağım. Çünkü herkesin yalnızlığı bam başkadır. Yalnızlık hislerimizde büyütüp, köşe bucak kaçtığımız bir eylemdir. Etrafında seni seven milyonlarca insan olsun, ailen ve arkadaşların olsun... Yalnızlık kalbine ve beynine işlemişse sen sonuna dek yalnızsındır.
Etrafında ne kadar seni seven olsada sen iç dünyada yalnız değil yapayalnızsın! Yani demek istediğim yalnızlık sadece görünürde değildir, Yalnızlık daha çok ruhlarda yaşayan, insanın içinde ömrünü tüketen bir iç sestir.
Herkesin içinde mutlaka bir yalnızlık vardır. Herkesin içindeki yalnızlık büyük bir boşluktan ibarettir. Geceleri ışıklar söndüğü zaman, karanlık peşini bırakmadığı zamanlar, sessiz çığlıklarının duyulmadığı zamanlar çalar yalnızlık sıren sesleri. Avaz avaz bağırır 'yalnız' olduğunu. Ama unuttukları bir şey vardı herzaman " Senin yalnızlığın!" Kimse yalnız birinin çığlıklarını duyamaz!
" Yaralı bir beden taşımak, ölmekten de zor. Yaralarını tek başına sarmak, yaraya tuz basmaktan da zor. Yinede unutma küçük kızım; yaranı tek başına sarmaktan sıkılırsan şayet; onu iyileştirecek birini bul. Tamam mı benim çirkin kızım?"
Gözlerimi gözlerinden ayırmadım. O kadın yıllardır arkamda bıraktığıma rağmen hâla aynıydı. Bakışı, gülüşü ve kokusu... Dolu gözlerle tekrar baktım hüzünlü gözlerine. Ellerini dudaklarıma götürüp, sessizce öptüm yaralanmış, parçalanmış ellerini!
Başımı dizlerine koydum. Karnında belirgin olan kan lekelerine aldırmadan yaptım bunu(!) Sıcak elleri avuçlarımdan hızlıca soğmaya başladı. Gözleri yavaş yavaş kapanırken, dudakları morarmaya başladı. Yüzü iyice solmuştu. Saçları yüzünün yarısını örtüyordu. 'Görmem gerekiyor' diye düşündüm. 7 yıldır görmediğim yüzü hafızama kazımam gerekiyordu. Saçları ellerimde yok oldu, sonra bedeni ve en sonunda bütün anıları! Annem 7 yaşımda beni terk edip gitmişti. Avucumdaki kuşu sıkı tutamamıştım. Avuçlarımdan uçup giderken, ağlayarak seyretmiştim sadece...
