my squirrel | minsung

XI

kiedy Seungmin zniknął za drzwiami sekretariatu, Felix bez słowa złapał Hana za nadgarstek i razem z nim powolnym krokiem udał się w stronę szafek.

zatrzymał się przy szafce B15, w której ktoś zawzięcie grzebał i delikatnie, ale konkretnie zastukał w drzwiczki.

– czego – burknął wysoki blondyn, który prawie że natychmiast wyłonił się zza metalowych drzwiczek i spojrzał z góry na chłopców.

– ciebie też miło widzieć, Hwang – powiedział z wymuszonym uśmiechem Felix, jednak po chwili jego mina ponownie przybrała poważny wyraz – muszę zadać ci kilka pytań.

– to się streszczaj, bo za 2 minuty będzie dzwonek – mruknął, patrząc przelotnie na zegarek, który znajdował się na jego prawym nadgarstku po czym skupił wzrok na blondynie.

– czy Minho wspominał ci kiedyś o Jisungu?

– Jisungu? nie wydaje mi się.

– zastanów się porządnie i rusz swoimi resztkami mózgu.

– nie pozwalaj sobie, Lee.

– no to się postaraj! to naprawdę ważne i ten dupek na pewno ci o nim wspominał.

– o kim wspominałem? – tym razem rozbrzmiał inny głos, który dochodził zza pleców Hana.

rudzielec automatycznie odwrócił się do źródła głosu i napotkał wzrok, który tak bardzo go zaciekawił na wf-ie.

to zdecydowanie był on.

– kto powiedział, że tu chodzi o ciebie? – fuknął Lee, na co nowo przybyły szatyn zmarszczył brwi.

– zdajesz sobie sprawę z tego, że tylko mnie nazywasz dupkiem?

– może znalazłem innego dupka?

– z każdym dniem jesteś coraz głupszy – rzucił z grymasem i stanął naprzeciwko Jisunga – zasłaniasz moją szafkę.

– s-słucham?

– głuchy jesteś? – spytał lekko poirytowany – po prostu się przesuń.

– hej, nie mów takim tonem do swojego.. – zaczął Felix, jednak przerwał mu głośny kaszel rudzielca.

– przepraszam, my j-już sobie pójdziemy – wymamrotał szybko Han i wyminął zdezorientowanego szatyna, by złapać młodszego Lee za rękaw bluzy i udać się z nim w losowe miejsce.

– Jisung, co ty wyrabiasz? niczego się nie dowiedzieliśmy!

– on o mnie zapomniał.

– po czym to wywniosko..

– nie rozpoznał mnie.