Καταλάθος σε ερωτεύτηκα

Κεφάλαιο 17

"Κάτι σου είπα Αριάνα!" Μου λέει και την αφήνω κάτω, τον φοβάμαι αλλά προσπαθώ να μην το δείξω. Με κοιτάει λες και θέλει να με σκοτώσει.

Αρχίζει και με πλησιάζει,έρχεται από πίσω μου και κάνει στην άκρη τα μαλλιά μου καθός πλησιάζει το αυτί μου,η ανάσα του βγαίνει ακανόνιστη από το στόμα του.
"Αυτό δεν θα το ξανά κάνεις μωράκι μου γιατί θα σε σκοτώσω." Κλείνω τα μάτια και κουνάω το κεφάλι μου θετικά.
Μου λέει να εξαφανιστώ και φεύγω τρεχτή,ακουμπάω στην πόρτα και παίρνω ανάσες, τι στο διάολο έπαθε; μια γαμημένη φωτογραφία είναι,πώς κάνει έτσι; λες και σκότωσα άνθρωπο!

Απομακρύνομαι από την πόρτα συγχυσμένη και αρχίζω να προχωράω πρός τις σκάλες όταν ακούω την πόρτα να ανοίγει και ξαφνικά τον νιώθω από πίσω μου,μου αρπάζει το χέρι και ερχόμαστε σε απόσταση αναπνοής. Με κοιτάει σαν να θέλει να μου πει κάτι αλλά φυσικά και δεν το κάνει,δεν είμαι η Βαλέρια του για να μου μιλήσει. Θλίψη κυριαρχεί μέσα μου και προσπαθώ να μην το δείξω.

"Άσε με." Του λέω χαμηλόφωνα και αυτός απλά με κοιτάει.
"Και αν δεν θέλω;" τελικά μου λέει και αναρωτιέμαι τι πηγαίνει λάθος μαζί του.
"Σταματά!" Του φωνάζω και με κοιτάει ερωτηματικά. "Σταματά να παίζεις μαζί μου παιχνίδια." Χαμογέλασε στραβά και έφυγε από κοντά μου.
"Στης οκτώ." Είπε και εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Γαμώτο Αχιλλέα!

Κατεβαίνω τις σκάλες και δεν εντοπίζω την Βαλέρια,χμμ μακάρι να έφυγε από εδώ μέσα,προχωράω πρός την κουζίνα θέλοντας να μιλήσω με την Λάουρα αλλά αντίθετος βλέπω τον Ίαν να τρώει όπως το γουρούνι. Με πιάνει νευρικό γέλιο.

"Σταμάτα να γελάς." Μου λέει και γελάω περισσότερο. Καλά ποτέ ήρθε;
"Τι γίνεται εδώ;" η φωνή του μου κόβει το γέλιο. Ο Ίαν του λέει πώς δεν έγινε κάτι συγκεκριμένο και αυτός του γνέφει ενώ με κοιτάει έντονα,ανάθεμα με γιατί πήρα στα χέρια μου αυτήν την φωτογραφία; επικρατεί μια αμήχανη σιγή.
"Πάνω,τώρα." Λέει με κοφτό τόνο και ο Ίαν υπακούει σαν σκαλί,θα φάει πείραγμα για αυτό. Τον βλέπω να με πλησιάζει και εγώ στρεφώ το βλέμμα μου στο πάτωμα φυσικά δεν τολμάω να τον κοιτάξω στα μάτια,το άρωμα του έρχεται στα ρουθούνια μου και είναι μεθυστικό. Τον ακούω να γελάει ειρωνικά και αποχωρεί από την κουζίνα.

"Μόνο που δεν σε φίλησε!" Τρομάζω πολύ και βγάζω μια άναρθρη κραυγή, η Λάουρα μου ζητάει συγγνώμη και εγώ της γνέφω θετικά,την ρωτάω αν θέλει κάποια βοήθεια και μου γνέφει αρνητικά,αρχίζω να της μιλάω και η ώρα περνάει ευχάριστα. Για μια στιγμή αναρωτιέμαι που είναι ο Αχιλλέας και ο Ίαν,είναι άφαντοι και οι δύο.Κοιτάζω την ώρα και είναι περασμένες έξι. Οχ,πρέπει να πάω να ετοιμαστώ.

Αποχαιρετώ την Λάουρα και πηγαίνω στο δωμάτιο μου,περνώ την Στεφανία για να με βοηθήσει στο βάψιμο και με ενθουσιασμό δέχεται. Κατευθύνομαι πρός το μπάνιο,ανοίγω το νερό,προσθέτω αφρόλουτρο και βγάζω τα ρούχα μου,περιμένω να γεμίσει η μπανιέρα και όταν γεμίζει, βυθίζομαι στην μπανιέρα και μένω εκεί για λίγο.

"Αριανά!" Η φωνή της Στεφανίας ακούγεται.
"Ένα λεπτό Στεφανία,έρχομαι." Της απαντάω.
"Λίγο γρήγορα δεν θα προλάβω να σε βάψω." Μου λέει και υψώνω το βλέμμα μου στο ταβάνι,κλασική απάντηση της Στεφανίας. Λούζω τα μαλλιά μου γρήγορα και βγαίνω από την μπανιέρα,τυλίγομαι μία πετσέτα και βγαίνω έξω από το μπάνιο.Αντικρίζω την Στεφανία να βλέπει κάτι στο κινητό της ενώ έχει βρει ήδη τα πράγματα που θα χρειαστεί.

"Βρήκες τι θα βάλεις;" μου λέει και της γνέφω αρνητικά όσο και αν ξέρω πώς θα την πιάσει η υστερία της.
"Πάς καλά;!" Όπως το περίμενα,τρέχει στην ντουλάπα μου σαν να την κυνηγάνε και αρχίζει να ψάχνει.

Τι θα τραβήξω η καημένη;