Second Best 「 Choi Soobin 」✓

54

Kinuha ko ang phone ko at nakita ang message niya. It is stated there na papunta na siya dito but it was sent one hour ago. Agad akong kinabahan. I texted her, asking where she is, and clicked the send button. I was anticipating for her reply when I saw Lia in front of me.

"Siguro naman quits na tayo ngayon."

She said.

"Thank you for showing up and telling everyone the truth. Kung hindi dahil sa inyo, baka hindi namin maipanalo ang kasong to."

"Don't thank me, I did it because I have to. And besides, the truth will still prevail in the end. Ayon nga sa kasabihan, walang sekreto na hindi naibubulgar."

Ani niya. I nodded at her. After all we've been through, every truth that were concealed with lies ends up getting revealed. Truth hurts but it is what makes us stronger and lead us to the right person. Like me, I thought that the love I shared with Lia is real. But it was just a fabricated love story. Kung di dahil sa katangahan kong yun, hindi ko rin makikilala ang taong magpaparamdam sa akin ng totoong pagmamahal.

"Lia!"

Napatingin kami ni Lia sa taong tumawag sa kanya. Then we saw Jisung. He is walking towards us.

"We have to go, baka ma late tayo sa flight."

She nodded at him. They were about to go nung huminto si Jisung at humarap sa akin.

"Soobin, take care of Suri okay? If I heard that you broke her heart, I swear di ako magdadalawang isip na bawiin siya sayo."

"Don't worry, I won't let that happen. She is my life and losing her means losing me."

He tapped my shoulder.

"We have to go. Until we meet again.'

Paalam niya. My phone suddenly rang. I looked at it and saw Suri's name. She sent me a photo. Agad ko itong binuksan. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig nung nakita ko ang litrato.

It is an image of Suri na walang malay. Nasa loob siya ng isang malaking glass container habang naka kadena ang dalawa niyang kamay.

Suri;

Nararamdaman ko ang malamig na tubig sa aking mga paa. I slowly opened my eyes and found myself in a glass container. Malaki ang container at lagpas tao ang haba nito. Napansin ko naman ang kadena sa aking kamay at paa. It is keeping me in my position para hindi ako nakatakas.

Tubig. Unti-unti ng tumataas ang tubig na nagmumula sa hole sa may gilid na nakakonekta sa isang malaking hose. Malulunod ako pag di ako nakatakas dito.

"Tulong!!"

Sigaw ko habang pilit na kinakalag ang kadena sa aking kamay. Kailangan kong lumaban. Kailangan kong makatakas. Kailangan kong mabuhay para sa pamilya ko at para na rin kay Soobin.

"Tulong!!"

Sigaw ko ulit. Nasa beywang ko na ang tubig. Bawat minutong lumilipas, pataas ito ng pataas. I tried to slide my hands on the chain but it didn't work. Nagkasugat sugat na ang wrist ko dahil sa friction.

Nasa dibdib ko na ang tubig. I move a bit but the chains on my feet refrains me from moving. Sinadya talaga ng gumawa nito na ikadena ang paa ko para di ako maka angat.

"Tulong!! May tao po dito!!"

Unti-unti na akong nawawalan ng pag-asa. My tears started to escape from my eyes. No matter how hard I try, hindi pa rin ako makawala sa kadena. Nanghihina na rin ang katawan ko. I found myself praying, hoping for a miracle or someone to save me.

Umabot na sa leeg ko ang tubig. I didn't move. I keep on reminiscing about things. Then Soobin's face showed up in my mind. I remembered everything we went through. I remembered his smile, his laugh, his tears and his pain. I remembered our promises. I recall the day when I told him that I will never leave him. That I will be stay with him. Pero mukhang malabo na atang mangyari yun.

"Mianhe... Soobin mianhe."

Ani ko habang umiiyak. I tiptoed nung paangat na ng paangat ang tubig. I'm fighting for air. But I sink nung lumagpas na ang tubig sa akin. I hold my breath and struggled to go up pero pinipigilan ako ng kadenang nakaposas sa kamay at paa ko. I'm losing my hope. I can't hold it anymore. Hanggang dito na lang ang itatagal ko.

Soobin;

"Sir, affirmative! Nandito po ang biktima!"

Agad kaming napatingin sa direksiyon ng pulis na sumigaw.

"Secure the area. Move!"

Nagsikalat ang police sa paligid. Tumakbo ako papunta sa direksiyon ng pulis na sumigaw kanina at nakita si Suri sa loob ng isang malaking glass container. Pinipigilan siya ng kadena na nakaposas sa kanyang kamay at paa na lumutang paitaas.

A tear escaped from my eye then it is followed by another. No... This is not happening... Nakaluhod ako habang nakatingin kay Suri. Ni hindi ko magawang lumapit. I'm afraid. I'm afraid knowing the possibility I lose her. Hindi ko kakayanin.

Jisung and Lia run towards me. Agad napatakip ng bibig si Lia nung makita niya si Suri. Jisung cursed when she saw her too. Lalapitan na sana ni Jisung yung container nung pinigilan siya ng police.

"Sir, wag po muna tayong lalapit para po di kayo mahawi ng tubig."

Ani ng isang pulis. The police broke the container by striking a hard metal pipe on the glass. Matapos ang ilang beses ng paghampas, the front side of the glass shattered at lumabas ang tubig. Pumasok sila sa container at kinalagan si Suri. They lift her up at ipinahiga sa sahig malapit sa amin.

Agad akong lumapit sa pulis at lumuhod sa harap ni Suri.

"Sir?"

"I will do it."

Sabi ko sa pulis. I pumped her chest and gave her a mouth to mouth resuscitation. I repeated the process but still, she is not awake.

"Come on Suri, don't leave me please."

I said while trying to hold back my tears. I did again the CPR on her pero ganun pa rin. Lia tapped my shoulder.

"Soobin, tama na. Please tama na."

Ani niya habang umiiyak. Napaupo ako at hinayaan ang luhang kanina ko pa pinipigilan. I held Suri and hugged her tight. I cried out loud. She's gone. I lost her. And it is all my fault.